This was written back in 2014.
Ken’s Odnum (Book 2 of
The Adventure of Jane and Friends)
Her name is Chelly.
Salamat sa ex boyfriend niyang Rakistang manloloko at isa na siyang
certified man-hater ngayon. Her life has
been in hell for the last two years dahil sa pagsunod sa pesteng puso niya.
Nagrebelde siya but she’s now back on her parents’ arms para ituwid ang mga
naging pagkakamali niya.
She’s only going ‘THERE’ para makumpleto na ang units niya at
maka-graduate na sa Marso. Pero sa
pagpunta niya sa lugar na iyon ay mukhang hindi na yata siya makakalabas pa
roon.
Titira nalang siya doon forever kasama ang ‘playboy’ na sobra niyang
kinaiinisan dahil sa napakaguwapo nito. Mapanindigan niya kaya ang galit sa
dibdib niya?
----------------------------------------------------
After seven months of being single again, isang SOLO, masaya at
relaxing na bakasyon, yan ang hanap ng certified bachelor slash moving on guy
na si Ken.
Eh paano magiging masaya ito
kung puro misteryo at hiwaga ang madadatnan niya sa piniling lugar na puntahan?
He also never imagined in his wildest dream vacation that he would
found love at this very unsuitable place at mukhang sa maling babae pa yata
tumibok muli ang puso niya.
True love nga kaya ang natagpuan niya sa kakaibang lugar na iyon o
mananatili siyang NGA-NGA?
Prologue
I was running with her. “Bilisan mo malapit ng magsara ang kuweba!”
Sabi ko sa kanya. Mabilis naming binabagtas habang magkahawak kamay ang madilim
na daan patungo sa liwanag na unti unti ng lumiliit ang sinag. Tanda na malapit
na nga talagang magsara ang bukana ng kuweba. And for the worst, makukulong na
kami rito habambuhay.
But on the other hand, okay lang naman kung makulong kami rito
forever and ever kasi kasama ko naman siya. Yun nga lang, paano kami kakain,
maliligo, matutulog at kikilos sa madilim na madilim na lugar na ito? Yun ang
mas malaking problema.
“Teka lang naman, hindi ako runner!” Reklamo niya. At sanay na sanay
na ako sa bibig niyang laging bukas almost 25/8.
“No choice, kailangan mong magpaka-runner muna ngayon.”
“Pero pagod na ako.” Tumigil na siya sa pagtakbo at bumitaw na rin
siya mula sa pagkakahawak sa akin. “Kung-kung gusto mo, mauna ka nalang.
Hinihingal na talaga ako.” Tila hapong hapo na niyang sabi. Pag nakalabas kami
dito, promise, araw araw ko siyang yayayain mag-jogging para masanay siya sa
takbuhan.
“Adik ka ba? Syempre hindi kita iiwan.” May galit sa tono kong sabi
sa kanya. Hindi pwede. Walang maiiwan. Well, maliban sa mga foot prints namin
at tumutulong pawis sa sahig. Yun lang. No more no less.
“Hayaan mo na ako. Kung makakalabas, makakalabas. Kung hindi,
hindi.”
Hinawakan ko siya sa magkabila niyang balikat. “Listen, sabay tayong
pumasok rito, sabay rin tayong lalabas.”
“Pero natatakot ako. Alam mo namang-…”
“Trust me, hindi mangyayari yon.” I assured her.
“Pero paano kung-…”
“As you trust me, trust your heart also.” Agaw ko sa sasabihin pa
niya sana na puro negative vibes lang naman.
“Ayokong-….”Ayan na naman siya.
I put my pointing finger to her soft and kissable lips. Natatakam
tuloy ako. Ulam lang? Takam talaga? “Shhh… Everything will be alright. Makinig
ka lang sa puso mo at ituturo niyan ang daan papunta sa akin.”
“Pero kasi na-…”
“I said listen to your hea-…”
“Teka nga! Kanina mo pa pinuputol lahat ng sinasabi ko ah. Sisipain
na kita palabas ng kuweba na ito!” Ayan na, lumabas na naman ang pagiging
dragonesa niya.
Naku naman talaga. Panira ng moment eh. At sanay na sanay siya sa
bagay na yan. Promise.