ASP (Nov. 22, 2015)

Project Pearls After School Program Helping Land, Tondo, Manila Nov. 22, 2015 “Creative thinking inspires ideas. Ideas inspire change.” –Barbara Januszkiewicz This day was the fourth part of making different Christmas decorations using recyclable materials like water and pet bottles, old cds, used ribbons, plastic caps, etc. By next week (hopefully), we will be ready to display all of it. 
Younger kids were assigned to do Christmas cards. They have to indicate on the card their message for Jesus. Some volunteer-teachers assisted them. 
Older kids then continued to make Christmas balls, angels, lanterns and Christmas tree with the help of some volunteer-teachers also. 
We would like to thank our sponsor providing the kids' foods today. 
God bless you. 

As Albert Einstein once said, “It is the supreme art of the teacher to awaken joy in creative expression and knowledge for their students.”
Thank you volunteer-teachers!

ASP (Nov. 15, 2015)

Project Pearls
After School Program
Helping Land, Tondo,Manila
Nov. 15, 2015

For this day was the Part Three of creating different Christmas decorations using recyclable materials.

Younger kids – those who are in the kinder and grade one level had a different task to do. They had an art activity wherein they drew their hands on a colored paper and cut it out. 

Together with the other volunteer-teachers, older kids were divided again into four major groups.
 The first group was assigned to do the Christmas balls; then the second group created some colorful Christmas lanterns; the third one made some colorful angels using cut water bottles as its bodies, bottle cups as its halo, and cd's as its wings. And the last group made the Christmas tree out of woods and plastic bottles.

Through this activity, children’s creativity and imagination were boosted once again.

We would like to thank Mr. Dan Gonzales for being our food sponsor for this day. God bless you!

Thank you also volunteer-teachers!

After School Program goals are:

Teaching Minds.
Touching Hearts.
Transforming Lives.



Visit our fb page at: https://www.facebook.com/ProjectPEARLS1/

Volunteer. Advocate. Share.
Let's be a blessing to others.

ASP Nov. 8, 2015

Project Pearls ASP Helping Land, Tondo, Manila Nov. 8, 2015 “This is the dialectic - there is a very short distance between high art and trash, and trash that contains an element of craziness is by this very quality nearer to art.” ― Douglas Sirk For this day, we continued the making of different Christmas decorations using recyclable materials. Younger kids – those who are in the kinder and grade 1 level had a different activity. They had an art activity wherein they have to write or draw on a little bell-shaped paper the things they want for Christmas. The said papers will be pasted on a bigger bell-shaped paper. So yes, it’s a bell collage! Some volunteer-teachers assisted the little ones. Together with the other volunteer-teachers, older kids were divided again into four major groups. The first group was assigned to do the nativity scene (belen), then the second group created some colorful Christmas lanterns, the third one made some colorful Christmas balls and angels using cut water bottles. And the last group made the Christmas tree out of woods and plastic bottles. Through this activity, children’s creativity and imagination were boosted. We would like to thank FEU’s Institute of Internal Audit for being our sponsor for this day. God bless you! As Albert Einstein said, “Every child is born genius.” Rachel Carson then said, “If a child is to keep alive his inborn sense of wonder, he needs the companionship of at least one adult who can share it, rediscovering with him the joy, excitement and mystery of the world we live in.” Children are universally seen as being pretty creative, whilst us adults, struggle to recall how we did it, all those years ago. If we can learn from them, if we can regain their open wonder and talent, what new ideas we could bring into the world!

Visit our fb page at: https://www.facebook.com/ProjectPEARLS1

Iniwan sa Ilocos (Maikling Kwento)

"Sana kayanin mo ang buhay na wala ako. Hindi ko sinasadya ngunit may mahal na akong iba. Patawad."

Ilan lamang ito sa mga salitang bumasag sa aking pusong isang Biyernes ng gabi. Nawasak ang buong mundo ko nang marinig ko ang mga salitang ito mula sa bibig mismo ng taong pinakamamahal ko. Pitong taon. Pitong taon ng buhay ko ay inialay ko sa kanya kasama na ang buo kong puso. Sinong babae ang hindi iiyak ng sobra at lubos na masasaktan kapag nasabihan ng ganitong mga kataga mula sa isang lalaki? Sa isang lalaki na inaasahan na niyang makakasama niya habambuhay? Nakaplano na ang lahat ng para sa kinabukasan namin ngunit nasira ito dahil sa pagdating ng isang bagong babae sa buhay niya. Pinili niyang tigilan na ang pagmamahal sa akin at ituon ang buo niyang atensyon sa babaeng iyon na kasamahan niya sa trabaho. Lubos ang naging pagtitiwala ko sa kanya. Marami na kaming pinagdaanang pagsubok at nalampasan naman naming lahat iyon. Ngunit ngayon nga ay naging mahina na siya at nagpadarag sa isang panibagong pagsubok na sumubok sa aming pagsasama.

"Hindi ko kaya, Aries. Hindi ko kaya ang mawala ka sa buhay ko." Ang siyang naging tugon ko sa mga masasakit na salitang sinabi niya. "Mahal na mahal kita." Tumatangis kong wika habang yakap siya ng mahigpit.

 Ang gabing iyon na pala ang huli kong pagkakataon na makapaloob sa kanyang mga bisig na sa tuwina ay nagbibigay komportable sa akin.

Makalipas ang isang linggo ay nagtungo kami ng aking mga kaibigan sa Ilocos upang magbakasyon. Tatlong araw kaming mananatili roon. Lilibutin namin ang bawat magagandang lugar na matatagpuan sa Ilocos Sur at Ilocos Norte. Tamang-tama para sa akin ang bakasyong ito upang makalimot at mapaghilom ang sugatan kong puso. Salamat sa mga kaibigan ko na siyang dumamay sa akin. Lima kaming magkakaibigan at lulan kami ng isang van. Alas nwebe ng gabi nang lisanin namin ang Kalakhang Maynila. Mahigit walong oras ang aming binyahe patungong Ilocos at ang lugar na aming unang narating ay ang Vigan. Paputok pa lamang ang araw at kakaunti pa lamang ang mga turista nang dumating kami. Tila ba bumalik kami sa lumang panahon dahil sa mga nakahilerang istraktura sa Calle Crisologo. Bawat tahanan o establisyamento na aming madaraanan ay nasa modelo pa ng panahon ng mga Espanyol. Doon na rin kami nag-almusal at matapos kumain ay nagtungo na kami sa iba pang magagandang lugar sa Ilocos Sur gaya ng Plaza Salcedo, Simbahan ng Vigan, Pagawaan ng mga paso, Bell Tower at iba pa. Inabot kami ng tanghalian sa pamamasyal. Matapos roon ay padako na kami sa Ilocos Norte na mahigit tatlong oras ang byahe. Ang una naming tinungo ay ang mausoleum ni dating Pangulong Marcos. Nagtungo rin kami sa Paoay, Ilocos Norte kung nasaan ang dati niyang tahanan o tinatawag na Malacanang of the North. Tanaw rin dito ang Paoay Lake. Ang sumunod naming tinungo ay ang Paoay Sand Dunes. Isa itong malawak na disyerto na maraming bundok na buhangin na nasa tabi ng dagat.  Dito ay sumakay kami sa isang malaking sasakyan o tinatawag na 4x4. Kaming lima ay nakatayong lahat sa likod na bahagi ng sasakyan habang mahigpit na nakahawak sa mga bakal nito. Tila isang roller coaster ang aming naging byahe dahil sa mga gabundok na buhangin na mabilis naming tinatahak. Hindi maiiwasan ang pagsigaw lalo na kung nasa mataas kaming bahagi at mabilis na bubulusok pababa.

 "Elena, isigaw mo ng lahat na nasa puso mo." Payo sa akin ni Jenna habang lulan pa rin kami ng 4x4.

 "Anong isisigaw ko?" Patay-malisya kong sabi. Ang gusto ko lamang ng mga sandaling iyon ay ang magsaya at huwag ng isipin pa si Aries.

Ngunit muli ko na naman siyang naalala.

Iniwan na niya ako. Hinayaan na niya akong umalis sa buhay niya. Nang gabing nagmamakaawa ako sa kanya na huwag akong hiwalayan at ayusin namin ang aming relasyon ay ipinagtabuyan lamang niya ako at pilit ipinapaunawa sa akin na may iba na siyang mahal. Huwag ko na daw isiksik ang sarili ko sa kanya dahil lalo lamang niya akong masasaktan. Wala na nga akong ibang nagawa nang gabing iyon kundi ang umuwi ng luhaan kasama ang basag kong puso.

 "Isigaw mo na yan, Elen." Payo rin ni Cecilia na siyang umuntag sa pagbabalik-tanaw ko.

"Oo nga. Para mabawasan yang bigat ng nararamdaman mo." segunda pa ni Leni.

Bumulusok na nga ang 4x4 pababa.

"Wala kang kwenta! Hindi na kita mamahalin pa, Aries! Wala ka ng babalikan kahit kailan! Aaahhh! Maging masaya ka sana!" Sigaw ko ng ubod-lakas. "Pagod na akong mahalin ka! Tama na! Wala kang kwentang tao! Bahala ka na sa buhay mo! Bwisit ka!" Muli kong pagsigaw at pinalakpakan ako ng aking mga kaibigan. Naluluha man ay nagawa kong matawa at mukhang tama nga sila dahil gumaan nga ang pakiramdam ko matapos sumigaw ng pagkalakas-lakas.

 Ang sumunod naming destinasyon ay ang hotel na aming tutulugan. Matapos maligo ay nagtungo na kami ng Laoag City upang doon maghapunan. Napasyalan namin saglit ang Sinking Tower maging ang plaza at munisipyo ng Laoag. Muli na kaming bumalik ng hotel upang makapagpahinga.

Kinabukasan ay maaga kaming umalis para magtungo naman sa Cape Bojeador na isang lighthouse. Kasunod nito ay sa Kapurpurawan Rock Formations. Pagkatapos roon ay sa Bangui Windmills naman. Sa tabi ng dagat ay nakahilera ang mahigit isandaang malalaking windmills na siyang napagkukunan ng kuryente para sa ilang bayan sa Ilocos. Nananghalian kami sa isang restaurant na malapit sa Bantay-Abut Cave. Maganda ang tanawin rito at nakakamangha ang kweba na tumatagos sa dagat. 
Sumunod naming dinayo ay ang Kabigan Falls. Kalahating oras ang kailangan naming ilaan patungo sa talon. Maaaring maligo sa talon at mababaw lamang ito ngunit hindi na kami naligo. Bagkus ay nagpahinga lang kami saglit at namamanghang tinignan ang may kataasang talon. Napaisip tuloy ako habang nakatitig dito. Sana katulad ng sa tubig ay umagos na rin palayo ang pagmamahal ko para kay Aries. Nais ko ng kumawala mula sa lahat ng sakit na dinulot niya sa akin. Itigil ko na sana ang pagmahahal para sa kanya at nawa'y mawala na rin ang pag-asa sa puso ko na magkaayos pa kami at magkabalikan. Kailangan ko na siyang kalimutan. May iba na siyang mahal at wala na akong magagawa sa bagay na iyon kundi ang palayain na lamang siya ng tuluyan. Pinunasan ko ang aking mga pisngi na may bahid na ng luha bago pa ako makita ng mga kaibigan ko. Nakilala nila akong malakas at masayahin. Mula kolehiyo ay magkakaibigan na kami at ngayon nga ay limang taon na kaming may mga iba-ibang pinagkakaabalahan sa buhay. Limang taon na nga ang lumipas mula nang magtapos kami sa kolehiyo ngunit kami-kami pa rin ang magkakasama kapag may okasyon o mga galaan na gaya nito. Salamat sa Diyos at may mga kaibigan akong nasasandalan at nasasabihan ko ng aking mga saloobin bukod pa sa aking pamilya. Iniwan man ako ng isang tao na lubos kong minahal ay alam kong may mga tao pa rin na hindi ako iiwan at sasaktan kailan man.

 "Huwag ka ng mag-drama jan, Elena. Tara na sa van dahil may susunod pa tayong pupuntahan. Maliligo na tayo sa beach!" Masayang wika ni Leni. Nakangiti naman akong sumunod sa kanya. Sa Pagudpud nga kami naligo. Ang dagat nito ay napakaganda at napakalawak. Puting-puti at pinong-pino ang buhanginan sa tabing dagat. Isa itong paraiso! Kakaunti lamang ang mga tao nang mga sandaling iyon kaya naman libre ang sumigaw. Muli kong isinigaw ang nilalaman ng aking puso.

 "Kakalimutan na kita! Hindi na kita mahal!"

Tinapik ako sa balikat ni Jenna, "Maaaring sa ngayon ay hindi pa totoo yang mga sinasabi mo pero pasasaan ba't magiging totohanan rin yan. Kailangan mo lang tanggapin sa sarili mo ang lahat at huwag ka ng aasa pa." Payo niya.

 May pait sa aking ngiti nang tanguan ko siya. Itinuloy na namin ang paglangoy at pagbabad sa ilalim ng araw. Napuno ang aming oras na nakalaan para sa paglangoy ng kulitan, asaran, kwentuhan at tawanan. Nang magtatakipsilim na ay muli na kaming bumalik ng hotel para maghapunan at magpahinga dahil maaga pa kaming luluwas pa-Maynila kinabukasan. Alas syete ng umaga ay handa na ang lahat para sa isa na namang mahabang byahe. Nakakain na rin kami ng almusal. Pagkalipas ng apat na oras ay muli kaming dumaan ng Vigan upang mamili ng pasalubong. Naglaan kami ng isang oras para doon. Kung dati sa tuwing pupunta o magbabakasyon ako sa ibang lugar ay lagi kong binibilhan ng pasalubong si Aries sampu ng pamilya niya ay hindi na ngayon.

Mga ka-opisina, kasama sa bahay o pamilya ang mga tao na nasa isip ko na bibilhan ng pasalubong. Pati na rin pala ang matalik kong kaibigan na hindi nakasama sa amin dahil sa kanyang trabaho. Ibinili ko si Mark ng isang t-shirt na Vigan na katulad ng sa akin. Mukha siyang couple’s shirt ngunit para sa akin ay wala itong malisya. Isa si Marky sa mga taong pinahahalagahan ko sa buhay. Maging siya ay dinadamayan ako kahit pa gaano siya kaabala sa kanyang trabaho.

Napagtanto ko na kaya ko naman palang mabuhay nang wala si Aries sa loob ng aking mundo. Sabi ko sa kanya hindi ko kaya, pero nagkamali ako. Dahil kayang kaya ko! Sa tulong ng Diyos at ng mga tao sa aking paligid ay kaya kong magkaroon ng panibagong buhay na wala siya.

Habang lulan ng van na pabalik ng Maynila ay ito ang aking nasa isip:

Iniwan ko na sa Ilocos ang basag kong puso at dala-dala ko ngayon ang isang buo at panibagong puso na magmamahal muli ng isang taong karapat-dapat. Hindi pa man iyon agaran ngunit alam kong darating din ang tamang panahon para sa isang panibagong pag-ibig.

Lumipas ang kalahating taon at naging masaya ang buhay ko nang wala siya. Marami akong bagay na nagagawa ngayong malaya na ako mula sa isang nabigong pag-ibig. Mga bagay na hindi ko nagagawa noon sapagkat halos ang buong mundo ko ay umikot lamang sa kanya. Lahat ng aking oras na bakante ay ibinubuhos ko sa kanya. Nagkaroon ako ng panibagong mga plano para sa aking sarili. Marami pa akong mga lugar na gustong puntahan at mga nais gawin sa hinaharap. Bukod sa pagbuo ng sariling pamilya- na nais ko na sanang mangyari noon, ay marami pa palang pwedeng mangyari sa aking buhay. Ang mga pangarap ko noon bago ko pa man makilala si Aries ay muling nanumbalik sa aking dugo. Muli kong naging mithiin ang mga ito. Ilan sa mga pangarap ko noon ay malibot ko ang buong Pilipinas at maakyat ang mga matataas na bundok. Ninais ko rin noon na makatulong sa kapwa bilang myembro ng anumang organisasyon na naglalayong makapagbigay ng serbisyo sa ibang tao na walang hinihinging kapalit o kabayaran.  Sa mga libre kong oras ay ito ang aking mga pinagkakaabalahan at masaya ako sa aking mga ginagawa na sa wakas ay nakalimutan ko na ng tuluyan ang pagmamahal ko para sa kanya. Maaaring malinaw pa rin sa aking memorya ang mga pinagdaanan namin kasama na ang araw na lubos akong nasaktan ay wala na akong maramdamang kahit anong pait o saya o lungkot. Masasabi kong ang isang kabanata ng aking buhay ay nagsara na at masayang masaya ako tungkol sa bagay na ito.

Paunti-unti ay may mga bago akong tao na nakikilala at nagiging parte ng aking buhay. Isa na rito si Miguel. Nagkakilala kami mula sa isang tao na pareho naming kakilala at kaibigan. Aaminin kong masaya ako kapag kausap ko siya. Napapatawa niya ako ng malakas at magaan talaga sa aking pakiramdam kapag magkasama kami. Halos lahat ng bagay ay napagki-kwentuhan namin at walang patay at nasasayang na sandali sa tuwing kami ay magkasama.

Isang araw ay inamin niya sa akin ang totoo niyang nararamdaman. “Mahal kita, Elena. Isa kang babae na may ginintuang puso at masasabi kong ikaw na ang nais kong makasama habambuhay.” Pagtatapat niya ng saloobin. “Bukod sa maganda ka ay maganda rin ang iyong kalooban. Isang malaking tanga si Aries dahil pinakawalan niya ang katulad mo. Sana ay mabigyan mo ako ng pagkakataon na mahalin ka sa habang panahon.”

Ramdam ko ang sinseridad sa bawat salitang binitiwan ni Miguel. Ngunit naghahari ang takot at pangamba sa aking puso. Handa na nga ba akong magmahal ulit at tumanggap ng isang panibagong lalaki sa buhay ko ng higit pa sa isang kaibigan?

Handa na nga ba akong masaktan ulit kung saka-sakali?

Mukhang hindi pa. Walong buwan pa lamang ang nakakalipas mula ng makipaghiwalay sa akin si Aries at kung papayagan ko si Miguel na pumasok sa aking puso ay baka muli na naman itong mabasag.

Pinili ko ang iwasan muna si Miguel. Lumayo ako sa kanya para makapag-isip-isip. “Maghihintay ako sa’yo Elena, hanggang sa kaya mo na ulit ang magmahal, hanggang sa mawala na ang lahat ng takot diyan sa puso mo.” Aniya sa naging huli naming naging pag-uusap.

“Maraming salamat, Miguel. Espesyal ka sa akin, tatandaan mo iyan.” Tangi kong naging tugon sa kanya.

Gusto ko siya, oo. Ngunit natatakot ako.

Lumipas ang ilang linggo na hindi kami nag-usap at aaminin ko sa sarili ko na na-mi-miss ko si Miguel. Tila ba araw-araw ay may kulang sa buhay ko ngunit tiniis ko ang pangungulila upang malaman ko ang tunay kong nararamdaman para sa kanya. Baka kasi hindi ko naman talaga siya gusto at ginagamit ko lamang siya upang tuluyang makawala sa mga ala-ala ko kay Aries. Hindi ko alam. Nalilito pa ako sa kasalukuyan.

Dahil sa trabaho ay kinakailangan kong magtungong muli ng Ilocos. May itatayong bagong sangay ang aking kumpanyang pinagtatrabahuhan doon at ako ang inatasan na magtungo roon upang ayusin ang mga papeles ng establisyemento.

Sa pagbabalik ko sa Ilocos, habang lulan ng aking sasakyan, ay muli kong naalala ang basag kong puso na iniwan doon. Marahil ay kailangan ko iyong balikan sapagka’t iyon ang klase ng puso na matapang, dakila at handang masaktan dahil marunong iyon magmahal ng lubos. Sana sa pagbalik ko ng Maynila ay handa na ulit akong umibig at mawala na ang lahat ng takot na naghahari sa aking puso. Gabayan sana ako ng Maykapal.

WAKAS

National I Love You Day

#NationalIloveyouday

 I love you!
 To all the people who are very special to me. This day is for you. Thank you for being a part of my life and for letting me to be a part of yours too.

 I feel so blessed to have this kind of life with you all around me. God will always be the best for He allow me to be with all of you. 

So again, I love you!


 And to that special someone...

I hope I can say it to you straight into your eyes.
 I love you. 
This may have various meaning as of now but one thing is for sure. I am truly blessed and will be forever thankful because you came. 
I love you. 

May the time will come that these three special words will finally have its truest sense. 


#feelinghopeful

The Art Of Waiting

The Art of Waiting

 For The Right Time...

ASP (Oct. 25, 2015)

Project Pearls
After School Program
October 25, 2015
Helping Land, Tondo, Manila

Turning wastages into something useful…


“Let every individual and institution now thinks and act as a responsible trustee of Earth, seeking choices in ecology, economics and ethics that will provide a sustainable future, eliminate pollution, poverty and violence, awaken the wonder of life and foster peaceful progress in the human adventure.”
 -John McConnell, founder of International Earth Day



For this day's activity was to collect recyclable materials that we can use in making Christmas decorations for the upcoming season.
The students were divided into four groups and also the volunteer-teachers were assigned to each group.
There will be a group who will make a life size Christmas tree; Christmas garlands, Christmas lanterns and the holy family / nativity scene (belen).


The first part of this day's major activity was to plan and illustrate the decorations that we will make using different recyclable materials.

After that, the students together with the volunteer-teachers had a "field trip" around Helping Land to gather materials like plastic bottles, tin cans, plastic cups, etc. These will be used in making those Christmas decorations. We were given an hour to do the scavenging. Our students serve as our tour guides.
At 10:30 a.m., we were back in the covered area for the kids' recess.

Through this activity, we volunteer-teachers were able to see Helping Land on a greater perspective. Despite of the muddy and super slum area, we enjoyed the searching of garbage that we can possibly turn it into awesome Christmas decorations.

We, volunteer-teachers, realized that we were very lucky enough to have a comfortable home and we now more understand our students’ lives. Helping Land has been their home since they were born and we can truly say that they belong to the poorest of the poor families here in Manila.

We would like to thank our sponsors for the foods given to the kids during their recess. God bless you!

Dream On

"A life without goal is not worth living." -Judy Blume (From her book, Summer Sisters-Vix' yearbook quote)

Oh yeah!

Someday, that name will make it big in the writing industry.

#memapost

Sa Puso ng Tondo (Maikling Kwento)

Ang oras ay ala-singko ng umaga. Bagamat inaantok pa ay pilit nang bumangon si Annie mula sa pagkakahiga sa malambot niyang kama. Araw ng Linggo at dapat sana ay ito rin ang araw ng kanyang pamamahinga.

Ngunit isang kaibigan ang nagyaya sa kanya na sumama sa lupain ng Tondo- na isang bahagi ng Kamaynilaan.
May isang organisasyon ang lingguhang nagsasagawa roon ng libreng pagtuturo at pagpapakain sa mga batang kapus-palad at naakay siya ng kaibigang si Yumi para maranasan ang ganung klase ng aktibidades sa unang pagkakataon. Napapayag siya ng kaibigan dahil wala rin naman siyang ibang gagawin sa araw na iyon maliban sa matulog maghapon. Pumapasok siya sa opisina mula Lunes hanggang Sabado at ang araw ng Linggo ang kanyang pahinga kung saan wala siyang ibang ginagawa kundi ang bumawi ng tulog.
Alas syete ng umaga nang makumpleto ang grupo sa napag-usapang tagpuan, at iyon ay sa Recto. Ang iba sa mga lumahok ay mga estudyante at ang iba naman ay katulad nila ni Yumi na nakatapos na ng pag-aaral at nag-ta-trabaho na. Patungo na silang lahat na nasa mahigit tatlumpo ang bilang sa lugar kung saan sila boluntaryong magtuturo at magpapakain sa mga bata.
 Mula sa aspaltong lupa na kanilang nilalakaran kanina ay naging maputik na ito nang makapasok sila sa balwarte ng Helping Land-ito ang pangalan ng komunidad na kanilang sadya. Itim ang kulay ng putik na kanila nang nilalakaran. Na sinamahan pa ng mga hindi kaaya-ayang amoy at itsura sa paligid. Ito ang unang pagkakataon na nakatapak sa ganoong klase ng lugar si Annie. Nasanay siya sa malinis at maaliwalas na paligid. Medyo nakakaalwan ang kinagisnan niyang buhay at hindi niya sukat akalain na may ganito pa palang klase ng lugar sa Maynila. Sa kabila ng modernisasyon at mga nagtataasang gusali sa Kalakhang Maynila ay mga nagkukubli pa pala na ganitong klase ng lugar. Hindi yata isang komunidad ang pinapasok nila kundi isang malaking tambakan ng mga basura. Ang kulay puti niyang sapatos ay unti-unti ng nagiging itim dahil sa nilalakaran nilang malambot na lupa. Bawat bahay na kanilang nadaraanan ay halatang gawa lamang sa mga hindi katibayang materyales at sadyang kayliliit. Mababakas ang karukhaan ng bawat residente na naninirahan dito. Marahil ito nga ang isang mukha ng Maynila.
Ang mga bata na nakadungaw sa mga pinto at bintana ay malaki ang pagkakangiti na tila ba masaya ang mga ito sa kanilang pagdaan. Bagamat kayrurungis ng mga bata ay tumatagos sa kanyang puso ang mga pagbati na kanilang natatanggap mula sa mga ito.
"Hello, teacher!"
 "Hi!”
"Hello!”
Masasayang bati ng mga ito sa kanila na sinasabayan pa ng pagkaway.

 "Hello din!" Masaya rin naman niyang tinutugunan ang pagbati ng mga ito.
 Bahagya siyang nagulat nang may isang paslit ang bigla na lamang humawak sa kanyang kamay at sumabay sa kanilang paglalakad. Wala naman siyang balak na bumitaw dito bagkus ay natuwa pa nga siya dahil napili siya nitong sabayan. Sa pagkakadaiti ng kanilang mga palad ay tila ba naramdaman niya na uhaw sa pagkalinga ang bata. Mukha rin itong masaya pagkakita sa kanya na para bang ngayon lamang ito nakakita at nakahawak ng isang tao.
Lalaki ang bata at sa hinuha niya ay maaaring nasa limang taong gulang pa lamang ang edad nito. Kagaya ng mga bata na una niyang nakita ay marungis din ito. Gula-gulanit ang suot nitong sando at short. Itim na itim ang mga kuko nito at mas maitim naman ang mga paa nito na walang sapin. Hindi nito alintana ang napakaputik na daan at tila ba sanay na ito sa paglalakad doon.

 "Bakit wala kang tsinelas?" Hindi niya napigilang maitanong sa batang kahawak-kamay niya.

"Wala po akong tsinelas." Sagot ng bata at lihim niyang ipinangako sa sarili na bibilhan niya ito.
Gasino ba naman ang isang pares ng tsinelas kumpara sa libong sinasahod niya bilang bisor ng isang pribadong kumpanya? Oo, nahahabag siya sa bawat eksena na kanyang nasasaksihan. Sa mga residente ng Helping Land at lalo na sa mga bata. Hindi malayong lapitin sa iba't ibang klase ng sakit ang mga nakatira dito at malamang rin na ang karamihan sa kanila ay walang makain.

"Kasali ka sa mga tuturuan namin?" Muli niyang tanong sa bata.

"Opo!" Masaya at puno ng enerhiya nitong sagot.

 "Kasi pagkatapos namin matuto, may libre pang pagkain. Kaya sumasali po ako."

"Bakit hindi ka pa naliligo? Kasi para kayong papasok sa eskwelahan kaya dapat maglilinis muna ng katawan bago pumasok."

 "Wala pa po kaming tubig." Hindi na siya nakasagot. "Wala din po kaming pagkain. Ay meron po pala, pagpag lang." bumakas ang lungkot sa marungis na mukha ng musmos.

"Ano'ng pagpag?" Wala siyang ideya kung ano ang tinutukoy nitong klase ng pagkain.

 Itinuro ng bata ang isang matanda na nakaupo sa isang sulok ng bakuran ng bahay nito. Abala ang matanda sa paghalukay ng isang malaking supot na sa tingin niya ay mga pinaghalo-halong tira-tirang pagkain ang laman. Isang buto ng manok ang pinapagpagan nito na tila inaalisan ng mga nakakapit na mga kanin.
Hindi niya ipinahalata ang pinaghalong pagkabigla at pagkamangha sa nakikita.

 "Ah. Yan pala ang pagpag." Naaalala niya ang mga pagkakataon na kumakain siya sa mga restawran. Madalas ay hindi niya nauubos ang kanyang pagkain at iniiwan na lamang niya ito sa mesa. Maaaring dito sa Helping Land pala napupunta ang mga pagkaing itinatapon ng mga taong katulad niya na may kakayanang makakain sa mga sikat at mamahaling restawran. Alam niyang ang pagkain ng pagpag ay hindi maganda. Dahil maaaring panis na ang mga ito at nababalutan na rin ng iba’t ibang klase ng mikrobyo na maaaring magdulot ng masama sa katawan.
Nang marating na nila ang lugar na nagsisilbing isang malaking silid aralan para sa mga bata ay bumitaw na sa kanya ang batang lalaki. Nakipila na rin ito sa hanay ng mga batang sa tingin niya ay kanilang tuturuan para sa umagang iyon.


Limang bata ang itinalaga sa kanya para turuan at ang mga ito ay nasa ika-apat ng baitang sa elementarya.
Abala sila sa pagkukulay ng mga drowing na nasa papel ng bawat isa nang bigla na lamang mag-kwento ang isa sa mga estudyante niya na si Sarah.

“Alam mo ba Teacher Annie, iniwan na kami ng nanay ko.” Panimula nito.
Bahagya mang nagulat ay mataman siyang nakinig sa kwento ng bata.

“Bakit niya kayo iniwan?”

“Kasi po may iba na siyang asawa.”

“Sino nang nag-aalaga sa inyong magkakapatid?” Nalaman na niya mula rito na apat silang magkakapatid.

“Si Tatay ko po. Patay na po yung dalawa kong kapatid. Isa nalang po ang natira. Bale dalawa nalang po kami. Ako po yung nag-aalaga sa kanya kapag nagbebenta ng ice cream si Tatay.”

Mas lalo siyang napuno ng kuryosidad sa kwento ng buhay ni Sarah. “Bakit namatay ang mga kapatid mo?”

“Yung si Kuya ko po namatay sa ospital dahil daw po sa inspeksyon tapos iyong isa ko pong kapatid, bigla nalang nagkasakit kaso wala kaming pampadoktor kaya namatay nalang po siya.”

Hindi na alam ni Annie kung ano pa ang magiging reaksyon sa kwento ng bata. Sa mura nitong edad ay marami na itong pinagdaraanan sa buhay. Naikumpara na naman tuloy niya ang naging buhay niya sa buhay nito sampu ng iba pang mga bata. Sadyang napakapalad niya pala sa pagkakaroon ng medyo may kaginhawahang buhay. Samantalang noon ay madalas pa siyang magreklamo sa kanyang mga magulang kapag may mga bagay siyang hindi nakukuha.

“Yung bago pong asawa ng nanay ko, nagtutulak po iyon ng droga. Dati nakikita ko po sila ni nanay na parehong gumagamit non.” Dagdag pa nitong kwento.

Hinawakan niya sa kamay ni Sarah, “ Basta huwag mong tutularan yon ha. Kahit iniwan na kayo ng nanay mo, magsikap ka pa rin sa pag-aaral.” Payo niya dito. “Huwag mong pababayaan ang isa mo pang kapatid at magpasalamat nalang tayo kay Papa Jesus dahil nandiyan pa si Tatay para alagaan kayo.”

Tumulo ang mga luha sa mata ni Sarah at mas lalo lang din siyang nakaramdam ng habag para sa bata. “Nangako po yon si Nanay sa akin na ibibili niya daw po ako ng damit nung birthday ko at tsaka po kakain kami sa labas pero hindi naman po niya tinupad.”

Pati siya ay naluluha na rin ngunit pinipigilan lamang niya. Kailangan niyang maiparating sa bata na dapat itong maging matatag sa kabila ng mga pagsubok na pinagdadaanan nito. Niyakap niya si Sarah at pinatatahan.

“Hayaan mo sa Pasko, ako nalang ang magreregalo sa’yo ng damit. At kakain rin tayo sa labas. Basta ipagpatuloy mo lang ang pag-aaral. At isipin mo lang na dapat paglaki mo ay matupad mo ang mga pangarap mo at mabili mo gamit ang sariling pera lahat ng bagay na kailangan mo. Sa ngayon, ang tangi mo lang magagawa ay mag-aral ng mabuti hangga’t may pagkakataon ka. At syempre ang magdasal. Kahit wala na si nanay, andyan pa naman si tatay. Alagaan niyo ang isa’t isa. Pati na rin si kapatid.”

“Teacher Annie, sana po makaalis nalang ako dito.”

“Paglaki mo Sarah, pagsikapan mo yan na magkaroon ng magandang buhay para makaalis ka dito.”

Sa pag-alis ni Annie sa lugar na iyon ay mayroon siyang naiuwing kwento sa kanyang puso at sinigurado niya sa kanyang sarili na babalik siya sa susunod na linggo upang muling makapiling ang mga batang uhaw sa karunungan, sa pagmamahal at sa pag-aaruga.


Sa pagdating ng sumunod na Linggo ay muli nga siyang bumalik sa Helping Land. Nilapitan niya ang isa sa mga una niyang naging estudyante. “Miko, bakit wala si Sarah ngayon?” tanong niya dito.

“Kinuha po siya ng nanay niya kahapon teacher. Isinama po siya sa Batangas.”
Napatango na lamang siya at lihim na ipinagdarasal na sana ay nasa mabuti itong kalagayan. Natupad ang hiling ni Sarah noong isang linggo. Ang makaalis sa lupain ng Tondo. Sana nga lang ay gabayan at protektahan ito ng Maykapal. Sabik si Sarah na matuto. Sampung taon na ito ngunit may kabagalan pa itong magbasa sa Ingles. Balak niya sana itong tutukan doon.
“Hindi bale, marami pa namang bata ang gusto ring matuto.” Aniya sa kanyang sarili.


Marahil ngayong araw ay may panibagong kwento na naman siyang maririnig kasabay ng pagbabahagi niya ng kaalaman sa mga batang ito.




WAKAS

Ang Buhay ni Sherina (Maikling Kwento)

Lahat ng nangyari sa iyo sa buong araw ay lagi mo nalang ikinikwento sa akin. Masaya man ito o malungkot ay wala kang pinipili at lahat nga ay iyong ibinabahagi. Kahit ang mga bagay na wala namang katuturan o maisipan mo lamang ay iyo ring sinasabi sa akin. Ang lahat ng iyong nararamdaman ay nadarama ko rin.
"Alam mo ba Meziah, na iyong lalaking hinahangaan ko sa eskwelahan ay sinabayan ako kaninang pauwi. Grabe ang saya-saya ko!" Kwento mo sa akin isang gabi at ako, tulad ng nakagawian ay matamang nakikinig lamang sa'yo. "Tapos hinawakan niya ang kamay ko para alalayan ako." Dagdag mo pang kwento at mababakas sa iyong mukha ang tuwa at kilig.
 "Oo nga pala, ang pangalan niya ay Andres." Kwento mo naman sa akin kinabukasan. "Matagal ko na siyang gusto at alam kong alam mo naman iyon. Unang taon ko pa lang sa hayskul ay siya na kaagad ang pumukaw sa nahihimbing kong puso." Punong-puno rin ng puso ang iyong mga mata, Sherina habang ikaw ay naglalahad ng iyong mga kwento.
 Nasa ikaapat ka na ng taon sa hayskul nang ligawan ka ni Andres at bawat pangyayari sa ganitong kabanata ng iyong buhay ay alam ko. Masaya ako para sa'yo.
Minsan lumilipas ang isa o dalawang linggo na hindi mo ako kinakausap. Lalo na kapag abala ka sa iyong mga gawain sa eskwela. Naiintindihan ko naman iyon dahil malapit ka nang magtapos. Abala ka na rin sa paghahanda sa bago mong papasukang mundo. Ang mundo ng kolehiyo.
Isang tumatangis na Sherina ang minsang lumapit sa akin makalipas ang ilang linggo niyang pananahimik. "Ang sakit, Meziah! Sobrang sakit ng puso ko ngayon. May iba ng mahal si Andres. Ang tanga-tanga ko dahil minahal ko siya ng sobra-sobra. Akala ko siya na ang una't huli kong pag-ibig ngunit nagkamali pala ako. Ngunit kailangan kong bumangon. Marami pa akong pangarap at hindi ko hahayaan na masira ang buhay ko nang dahil lang sa isang maling pag-ibig. Kasabay ng pagtatapos ko sa hayskul ay tapos na rin ang kahibangan ko kay Andres. Maraming salamat sa pakikinig, Meziah." Sa iyong pighati at muling pagbangon ay kasama mo rin ako Sherina.
Lumipas muli ang maraming araw at madalang mo nalang din akong kausapin. Muli ay iniintindi na lang kita. Gaya nga ng sabi mo, mas mahirap ang iyong mundong ginagalawan ngayon. Kinakailangan mong panatilihing mataas ang iyong mga grado upang hindi ka mawala sa hanay ng mga iskolar ng bayan. Nagpapasalamat pa rin naman ako dahil kapag labis-labis ang iyong nararamdaman ay hindi mo ako nakakalimutang bahagian ng kwento at minsan sa mga masasayang okasyon sa buhay mo ay binabati mo ako at kinukwentuhan. Hindi ko alintana kung mahaba man ito maiksi.
Isang bagong pag-ibig ang dumating sa iyong buhay.
"Meziah! Maligayang pasko sa'yo! Isang pulseras ang aking natanggap na regalo mula kay Benito at sobrang saya ko. Ito raw ang magiging simbolo ng pagmamahal niya sa akin. Habang suot ko raw ito ay hinding hindi siya mawawala sa akin. Ako naman ay binigyan ko rin siya ng isang napaka-espesyal na regalo. Mahal na mahal ko siya at alam kong ganun din naman siya sa akin kung kaya naman ibinigay ko na sa kanya ang matagal na niyang hinihiling mula sa akin. Noong isang linggo lamang iyon at hindi ako nagsisisi sa bagay na ipinagkaloob ko ng buong puso sa kanya. Sa palagay mo Meziah, hindi naman mali ang ginawa ko, hindi ba?" Katahimikan ang naghari sa pagitan nating dalawa.
Hindi ako makasagot sa itinanong mo sa akin bagkus ay hinayaan lamang kita na magkwento pa ng magkwento sa akin. Sino ako para punahin ang mga desisyon mo sa buhay? Isa lamang akong hamak na tagapakinig. Lumipas ang Bagong Taon at araw ng mga puso nang hindi ka nagpaparamdam sa akin ngunit muli ay inintindi ko iyon. Alam ko namang masaya ka sa bago mong pag-ibig pati na rin sa mga bagong kaibigan at masaya na rin ako para sa'yo.
Bago matapos ang unang taon mo sa kolehiyo ay muli kang lumapit sa akin. Naguguluhan, tila mababaliw na at tumatangis na namang muli. "Ano ng gagawin ko ngayon, Meziah?" tanong mo sa akin habang patuloy ang pagragasa ng iyong mga luha sa maganda at maamo mong mukha. "Nagbunga ang regalong ibinigay ko kay Benito at hindi ko na alam ang gagawin ko. Masisira ang lahat ng nauna kong plano at magagalit sa akin ang mga magulang ko. Paano na ang buhay ko ngayon? Wakasan ko na lang kaya ito? Lalo pa at wala raw balak si Benito na suportahan ito."
"Huwag Sherina, huwag!" Impit kong hiyaw. Kung mawawala ka ay mawawala na rin ako. Isa pa, napakasarap ang mabuhay. Ang maging malaya, kumilos ng naaayon sa iyong gusto at makarating sa lahat ng lugar na iyong nais ay mga biyaya ng maituturing. Maswerte ka na nga at mayroon ka nito kumpara sa akin. Hindi naman sa nagrereklamo ako kung anong silbi ang ipinagkaloob sa akin. Ang punto ko lang naman ay sana hindi pa ito ang maging katapusan nating dalawa.
Salamat sa Diyos at nabago ang una mong desisyon. Iyong pinanindigan ang munting anghel na biyaya ng langit para sa'yo. Nag-iisa man sa buhay-pagka't wala na si Benito, at natigil ka pansamantala sa iyong pag-aaral, ay dama kong masaya ka pa rin. Patunay rito nang muli mo akong kausapin at ibahagi mo sa akin ang iyong mga nararamdaman.
"Kaya ko 'to Meziah. Tama ka. Napakasarap ang mabuhay. Lalo pa ngayon na may isang buhay na rin ang nakadepende sa akin. Mamahalin ko ito ng buong puso. Salamat rin sa suporta ng mga magulang at ipinapangako ko sa kanila na babawi ako. Hinding hindi na muli ako magiging tanga sa pag-ibig. Maraming salamat rin sa lahat ng aral na aking natutunan. Lalo na sa'yo Meziah, salamat sa pagdamay mo sa akin. Kung wala ka ay baka wala na rin ako ngayon. Salamat sa pagiging sandigan ko at hingahan ng aking mga hinaing."
Nadarama ko Sherina ang naging pagbabago ng iyong buhay. Mas naging maabilidad, matapang, masayahin at marunong ka na ngayon. Salamat din ng marami sa mga kwentong patuloy mong ibinabahagi sa akin. Muli, masaya ako para sa'yo. Ikaw ang pinakamatatag na taong nakilala ko.
Nang lumabas sa mundo si Angelito ay mas naging abala ka na. Ngunit paminsan-minsan ay nagkakaroon ka pa rin naman ng panahon para sa akin. Alam kong nahihirapan ka ngunit masaya ka pa rin lalo na sa tuwing masisilayan mo ang iyong pinakamamahal. Muli ka ng nakabalik sa pag-aaral at iyo ng pinagsusumikapan an makatapos sa takdang panahon para sa kinabukasan ninyong dalawa.
Lumipas ang apat na taon at isa ka ng empleyado ngayon sa isang prestihiyosong kumpanya. Manaka-naka na lang din kung ako ay iyong kausapin. Ngunit ayos lang iyon dahil sanay na ako at nauunawaan ko ang iyong mga pinagdaraanan sa buhay. Sa paglaki ni Angelito ay mas naging abala ka na para sa ikabubuhay ninyong dalawa.
 Sa totoo lang ay medyo nabigla ako nang lumapit ka sa akin upang magbahaging muli ng isang bagong kwento. "Meziah, pilit bumabalik sa buhay ko o namin ni Angelito si Benito. Dapat ko pa ba siyang tanggapin? Kung tutuusin ay masaya naman na ako ngayon na kaming dalawa lamang ng anak ko at natutustusan ko naman ang mga pangangailangan namin. Kailangan pa ba namin siya? Matagal ko na siyang napatawad at ang ibig bang sabihin non ay maaari ko na siyang mahalin muli at tanggapin?" Katahimikan na naman ang naghari sa pagitan nating dalawa. Matagal. Tila pareho tayo na may malalim na iniisip.
 Hindi ako makasagot. Masyadong mabigat ang desisyon na iyong gagawin.
"Ngunit naiisip ko si Angelito. Hindi ba at mas masaya ang may kumpletong pamilya? Lagi na niya akong tinatanong kung sino ang kanyang ama. Panahon na nga ba para pagtagpuin kong muli ang aming mga landas? Nagugulugan na ako Meziah! Ano'ng gagawin ko?" Dagdag mo pang wika. Kagaya mo ay hindi ko rin alam ang dapat gawin o sabihin.
Makalipas pa ang ilang araw ay nakapagpasya ka na. Ipinakilala mo si Angelito sa kanyang ama ngunit hindi mo na hinayaang mabihag nitong muli ang iyong puso. Sapat na para sa'yo ang may nakilalang ama ang iyong anak. Tuloy pa rin ang buhay mo bilang mag-isang tumataguyod sa iyong pamilya. Maituturing pa rin naman na isang pamilya kahit wala ang presensya ng isang ama hindi ba? Sapat na ang iyong mga kapatid at magulang upang kilalaning pamilya ni Angelito.
Lumipas muli ang maraming taon na patuloy kang naging masaya kahit na walang kapares ang iyong puso. Tanging si Angelito lamang at ang iyong pamilya ang kumumpleto sa iyong simpleng pamumuhay.
Minsan naman ay lumapit ka sa akin na tila ba hindi ka mapakali at lubos-lubos ang iyong pag-aalala.
Anong problema mo?
“Si Angelito ko, Meziah! Ke-bata-bata ay mayroon na siyang nagugustuhan sa kanilang eskwelahan. Matalino daw ito at maganda at ang kwento pa niya ay may gusto rind aw ito sa kanya. Susme! Ayoko pang magka-apo ng maaga. Hindi pa ako ganun ka-tanda.” Puno ng tensyon mong pagsusumbong sa akin. Hindi mo rin naman masisisi si Angelito dahil lumaki itong guwapo na namana mula sa’yo, matangkad at may kaputian pa. Kaakit-akit rin ang mga ngiti nito na kahit sino sigurong dalagita na kaedaran nito ay magkakagusto dito.
“Hindi pa pwede, Meziah. Hindi pa siya pwede magkanobya. Kailangan muna niyang makatapos ng pag-aaral. Ayokong maging kapalaran niya ang nangyari sa akin noon. Kung sakali man na may mabuntis siya ay hindi ko hahayaan na takbuhan niya iyon. Ngunit utang na loob naman, huwag muna ngayon. Masyado pa siyang bata! Kinse anyos pa lang ang mahal ko.”
Hindi ko alam kung maiinis ako o matatawa sa iyong mga pinagsasabi, Sherina. Masyadong malayo na ang tinatakbo ng iyong isipan. Kumalma ka. Nagkakagusto pa lamang ang binatilyo mo at hindi pa ito mag-aasawa kaagad. Parte ito ng kanyang buhay pagbibinata at natural lamang iyon. Hindi ba’t labing dalawang taong gulang ka lamang noon nang una kang magkagusto sa isang lalaki?

Dumating na ang araw na aking kinatatakutan. Labis kong ikinalungkot ang sumunod mong ibinalita sa akin. Tanging pagdarasal na lamang ang ating magagawa upang ating mga buhay ay madugtungan pa.
 "Meziah, may taning na ang buhay ko. Ang sabi ng mga doktor, tatlong buwan na lamang ang aking itatagal. Masakit tanggapin dahil nais ko pa sanang makitang makapagtapos ng pag-aaral si Angelito. Ngunit kung ito na ang kaloob ng Diyos sa akin ay wala na nga talaga tayong magagawa." Puno ng pagtatangis mong wika sa akin. Ramdam ko ang paghihirap ng iyong ng damdamin pati na rin ang pagdurusa ng katawan mong unti-unti ng nauupos dahil sa isang sakit.

Madaya ka Sherina. Sapagka't hindi ka man lang umabot sa tatlong buwan na ibinigay sa'yong taning. Wala ka na. Wala na. Ako ngayon ang lihim na tumatangis dahil sa iyong pagkawala.
Ngayon nga ay araw na ng iyong libing. Nagluluksa sa paligid ang lahat ng tao na nagmamahal sa'yo at naging bahagi ng buhay mo. Kabilang na ako doon.
"Teka lang lola, isama pa po natin itong diary ni Mama sa loob ng kabaong niya. Ibinilin niya ito sa akin." Wika ni Angelito sa iyong ina.
Ipinasok na nga ni Angelito ang isang makapal na kwaderno na may nakaimprentang "MEZIAH" sa pinakaharap na dahon sa loob ng iyong ataul.
Magkasama pa rin tayo hanggang sa huli, Sherina. Salamat sa lahat ng iyong kwento na ibinahagi mo sa akin. Katulad ng iyong buhay, ang mga pahina kong taglay ay ubos na rin.

WAKAS

ASP Oct. 11, 2015

Project Pearls
After School Program
Helping Land, Tondo, Manila

Oct. 11, 2015


“The strength of a woman is not measured by the impact that all her hardships in life have had on her; but the strength of a woman is measured by the extent of her refusal to allow those hardships to dictate her and who she becomes.” – C. Joybell C



For the first part of this day’s program, a brief orientation with the volunteers was held. Teacher Jedda also explained of what would be this day’s activity was all about.


The class officially started at 8 a.m.

After the prayer, then sing and dance activity with the kids, a puppet show was presented by two of our volunteer-teachers.  Thank you Teacher Jedda and Teacher Arman for a very entertaining and at the same time a very worthy show. The presentation was about the rights of a girl to have a proper education. We, women, were not just for household chores or housewife duties. Equality among men and women should be implemented all over the world.

For this day we celebrated the International Girls’ Day as declared by the United Nations.  In relation with this world wide event, volunteer-teachers’ main task was to hear stories from their students on how they become strong with some of their life’s turning points. They can also share their own stories of strength and courage with the kids. Yes, it was a Sunday of sharing and even counseling. Through this activity, a stronger rapport was built between volunteer-teachers and their students.

Students were also asked to write down on the paper the name of a woman they know that they look up to for being strong.  This can be their mothers, teachers or anybody that serves as a role model for them.

Thank you so much to our sponsors because aside from foods for the kids’ recess, story and academic books were also distributed for the kids. They took home the books and some of them already started to read it while the class was still on-going. It was such a nice scene seeing those kids eagerly wanting to learn new things through the books given to them.

May God will bless all the kind hearted individuals who care for these less fortunate youngsters. And those individuals would definitely be our sponsors, volunteers, and all the people who are behind Project Pearls for making all these things possible.

Volunteer. Advocate. Share.
www.projectpearls.org

ASP Oct. 4, 2015

Project Pearls

After School Program

Helping Land, Tondo, Manila
Oct. 4, 2015

“Wisdom is not a product of schooling but the lifelong attempt to acquire it.” – Albert Einstein


Hello Science Day!



Volunteer-teachers’ task for this was day was to teach their students about Science.  For the kinder to grade 1 kids, the topic would be Day and Night. For grade two to seven, lesson would be about the Solar System, planet Earth and other similar topics.


After the prayer and then sing and dance activity, the students who got the highest scores from the previous Math exam got special prizes. Thank you Loose Marbles and to those who donated the art materials as prizes.


A story telling was held once again and was narrated by Kuya Aman. This time, the story was entitled, “Ang Alamat ng Sibuyas”.

After the said activity, we proceeded to tutorial session.  Students were also told to draw the Solar System or the planet Earth in relation with this day’s lesson.

We would like to thank our sponsor, Miss Maria De Jesus as she celebrated her birthday with the kids in Helping Land. Thank you so much for the foods!

As Albert Einstein also said, “Nothing happens until something moves.”


Thank you to our movers, our volunteer teachers, and sponsors for making things happen in Helping Land. The universe is so huge and vast. We are thankful that we are not alone in our advocacy because of our volunteers and sponsors. Thank you for making a difference in our universe. Thank you for making a child's world better. One day, we shall all save the world.


Volunteer.
Advocate.
Share.


www.projectpearls.org

ASP Sept. 27, 2015

Project Pearls
After School Program
Sept. 27, 2015

Helping Land

It was Math exam day!
We, Volunteer-teachers were asked to do a questionnaire for the exam of our students. We were given an hour to prepare a 20 item test about the previous lessons that we have taught them. Questions were based on the Math books and some were on the teacher’s notebooks/ lesson plans.


The kids entered the “classroom” at nine o’clock in the morning.  We started the day with a prayer and then sing and dance were the next activity.

Before the exam started, kids were gathered in the center and a story telling was held first. It was creatively led by the very hyper Teacher Aman and the story was about “Cas, Ang Kaskaserong Bus”.  He narrated the story and the kids intently listened, chanted and answered questions about it.
By the end of the story telling, Teacher Jedda asked the students what were the moral lessons that we could get in the story itself. The kids who answered her were given special prizes.

Exam was then followed. We distributed the test papers to our students and we gave them an hour to quietly answer it.

We then eventually checked and gave the papers to Teacher Jedda for documentation purpose.  

After the exam was recess and then the students went home.

Thank you volunteer teachers!

Come join us www.projectpearls.org :)

Dear Sea

WARNING: Medyo madrama 

Dear Sea, 

Hi! It's me Cielo. It's been a long time since we last saw each other. Every time I see you, I feel so calm. Your deep blue horizon makes me feel so special. How? Hindi ko rin alam. Basta ang alam ko lang, masaya ako at sobra akong na-re-relax. As I lay down on your white sand, everything feels so surreal and I wish that I could live like this forever. Kaso nga lang, wala palang forever.

 I have to go back tomorrow to my real world. Sa isang mundo na punong puno ng stress, worries, doubts and fears. Isama mo na ang responsibilities na kailangan kong gawin sa pang-araw araw na pamumuhay. But then again, I want to seize this moment with you. Minsan lang 'to kaya lulubusin ko na. I don't care if this could cause me sunburn. Tanga ko rin kasi nakalimutan ko magdala ng sunblock. But anyway, I'm still glad to get a chance to be with you today. Thanks also for the fine weather. 

Maybe you would ask kung kumusta ako. The last time kasi na magkapiling tayo, I was so broken, lonely, depress and desperately longing to be happy again. Maybe I was also still hoping to be with him again back then. Hindi ko na maalala. During that time, I was pretending to be happy because I'm with my friends. I don't want them to see me so weak so I pretended to be strong and telling them that I am so much fine. Na kaya ko at kakayanin ko pa! Even though I know deep down myself that I am not, thanks God because I achieved what I want. And that is to move on. 

Habang sakay ng van pabalik sa real world, nakatingin ako sa cellphone ko, scanning my gallery. Sabi ko sa sarili ko while staring on my picture na nasa beach, "Iniwan ko na dito ang puso kong basag. At babalik na ako ngayon ng Manila dala ang isang panibago at buong puso." 

Aaminin ko sa'yo that it wasn't easy. To start a new life, meet new people, do new activities, go to new places, create new memories, establish new life goals, it wasn't so easy. It was so damn hard! Who would have thought that a single event in my life would create a very big twist of turn? It was never easy to pretend that your fine while deep inside you are really dying. There were times that you really miss that damn person who ruined everything about you and yet there's nothing you can do but just to weep and keep in your mind that he's gone- along with your broken heart.

 But that was all in the past and I am genuinely happy right now. Doing the things I love, fulfilling my bucket list and being with people whom I am happy being with. Of course, they are my friends, family, colleagues, co-volunteers, relatives, co-writers, and many more! 

Most especially with God. 

As I am staring at you right now, I am feeling proud of myself. Kasi nakaya ko. Na kaya ko pala. Isang mabigat na pagsubok ang dumaan sa buhay ko that I even had suicidal and desperate thoughts before, pero heto ako ngayon, nananatiling matatag at mas naging malapit sa Diyos. 

I may not have everything but having God and all these wonderful people around me makes me already complete. Bonus na lang siguro ang panibagong lovelife kung nagkataon. 

Speaking of love life... Okay ako sa idea na maraming bagong tao na nakikilala, nagiging kaibigan and then nagiging close. pero ung lalalim pa- that will eventually fall into commitment, mukang hindi pa ko okay sa bagay na yon. Nakakatakot ng sobrang ma-attach sa isang tao. Traumatized lang ang peg. Haha. 

Then there's a part of me na parang gusto ko na ulit ma-in love. Na magmahal towards a partner. Gusto ko na ulit maranasan ang mahalin at magmahal... (Ang gulo ko noh?) 

But there's still a part of me na nagsasabing, "Huwag muna. Lie-low muna tayo sa pagiging attached. You're not yet ready. You're still a coward to face all the pain that love may cause you in the future. Kabubuo lang ng puso mo eh tapos bibigyan mo na naman ng tendency na mabasag ulit. Huwag muna..." (Edi mas lalong gumulo, di ba? Gusto mo na ba akong lunurin, dear sea? Hahaha.) 

I don't even know yet if I can still love absolutely and unconditionally towards a partner. Baka nga hindi na. Ewan ko. I feel so sorry in making him think and feel that way. Na para bang nangangapa siya sa dilim. Na hindi niya alam kung nasan siya sa mundo ko. 

Yes, there's this someone whom I became really close with. 

Sabi ko nga sa kanya, If he wants to stop pursuing me, he then can stop entering my world. Habang maaga pa. Haha. Habang wala pa siya sa mantle. That he can still find another one who is ready and can give back what he can give. Kasi sa ngayon mukhang hindi pa ako yon or baka hindi talaga ako. Sana din huwag na siyang masyadong mag-expect kasi mas masasaktan ko lang siya. He always tell me na mahal niya ako. Salamat. I know the feeling of course kaya nga nakakatakot eh. At nakakaguilty. Feeling ko I'm not worthy of his love. Paano pala kung umaasa lang siya sa wala. Sorry but still thank you kasi sinasabi niya sa akin yung mga naiisip o nararamdaman niya towards me or even towards anything. Thanks also for trusting me. And at least aware ako. Alam mo na medyo dense at slow paminsan minsan. Kelangan straightforward, wala ng ligoy ligoy pa. 

Hashtag cielo the turtle. haha! 

I still want to do many things dear sea. Marami pa akong gustong gawin o puntahan o marating while being single. Pakiramdam ko kasi may mga bagay na hindi ko na magagawa once committed na naman ako. At natatakot pa talaga ako ngayon. 

Of course, I want to step out of my comfort zone sooner. Pero sana hindi dahil sa napipilitan lang ako, or dala lang ng pressure o tukso kundi dahil sa iyon talaga ang gusto ng puso ko. I will get there soon. 

Sana nga. 

Thank you dear sea for listening once again to my story. Magkikita tayo ulit. You know that I love you kasehodang masunog ang balat ko. Mahal kita at ang kalikasan. 



Love, 
Your sexy and beautiful friend,
 Cielo. haha. :)

Hugot Compilation (Part Two)

Akala ko tapos na akong humugot, hindi pa pala. Haha. Wala eh, parang naging habbit ko na siya. Yun bang kahit wala naman na sa akin yung mga pinagsasabi ko ay patuloy ko pa rin siyang sinasabi. Anu daw?! So eto na nga ang part two ng mga kahugutan ko sa buhay at pasensya na po sa mga taong nahuhugutan ko. Hehe. Alam ko namang mahal niyo ako, naiintindihan niyo ako at gets nyo ang mga pinaglalaban ko.

p.s. - Para sa first part ng Hugot Compilation click here para shortcut.hehe


_______________________________________________


 1. LANGGAM

 Eksena sa beach with my college friends. Nagtatayo kami ng tent and unfortunately malapit sa pinagtayuan namin ng tent ay maraming langgam. 

Cielo: (kinakagat ng langgam) Aray! Pwede ba! Wag nyo kong kagatin! Hindi ako masarap....magmahal. Kaya nga ako iniwan eh. 

College Friend: (umiiling habang nangingiti nalang) Kawawang langgam. Nahugutan. 

Cielo: Hahahaha! ________________________________________ 


2. CABINET LOCKS 
Eksena sa org. 



Orgmate: Cielo, you know the drill. Pabukas nalang ng locks ng cabinet. Thank you. 

Cielo: Yeah right. I know the drill. (Kuha ng isang bungkos ng mga susi kay Orgmate1 then punta sa cabinet na ang daming locks! Mga anim.) 

Cielo: (hanap ng matches. naiinis na dahil ang tagal mabuksan lahat. ang dami kasing susi! tapos wala pang labels. You got the feeling, right? Tapos ang init pa, tapos magiistart na ang activity for that day pero hindi ko ka pa rin nabubuksan lahat, waaah!) 

Orgmate2: Cie, okay ka lang diyan? Kaya pa?

 Cielo: *ngiting pilit* Sige lang. Ang hirap kasi mag-match. Ang daming susi. (subok lang ng subok) 

Orgmate2: Pag na-try mo na, wag mo na ulit gamitin. 

Cielo: Yun naman ginagawa ko. 

Orgmate2: Need help.

 Cielo: Keri lang. Thanks. 

Orgmate2: (nakamasid lang sakin) 

Cielo: (tuloy lang sa pagsususi ng mga locks) Ang hirap talagang humanap ng THE RIGHT ONE. 

Orgmate2: Yan ka na naman! Pati ba naman sa cabinet, humuhugot ka pa rin.

 Cielo: *laughs* _____________________________________________________________

 3. ALAK 

Ang Eksena: Ka-text ang mga closest co-writers. 

Cielo: *group message* 
Msg.1: "there were reasons not to love you but my heart keeps on insisting to. -pakshet. hahahahaha." 

Msg.2: "Dear happiness, why is it so hard to find and then later on maintain you? -pakshet ulit. hahahaha."

 Reply ni Friend1: What? Jusko naman friend.. Magpahinga ka kaya muna sa love na yan.. 

Cielo: Love? Nalalamon ba yon? 

Friend1: Hindi. Iniinom yon.

 Cielo: Ah. Parang alak? Mapait na nga pero ipinapasok pa rin sa lalamunan. 

Friend1: Oo ganun yun. 


Sinakyan niya hugot ko. 

Sanay na sanay na siya eh. Immune na si friend1. hahaha. ______________________________________________________

 4. NETWORK 

SF: Wala ka talagang natanggap na text ko kagabi? 

Cielo: Wala nga talaga. 

SF: Minsan walang kwenta talaga ang network na *insert network sim here* 

Cielo: Parang pag-ibig lang noh? Madalas walang kwenta. Hahahahaha! 

SF: Wag mo sabihin yan. Pag-ibig din ang tumatapos sa mga alitan. ;) 

Cielo: Minsan pride. Para wala ng usap-usap. 

SF: Hindi alitan ang natapos. Relasyon. 

Cielo: Pareho lang yon. 

SF: What do you mean? 

Cielo: Wala. Haha. 

SF: I asked para lang malinaw. Kasi di ko alam kung ang ibig mo ba sabihin ay pride ends alitan. Or pag-ibig ends pride. Ano nga? 

Cielo: Minsan kc pride ends even love db? And love isn't enough to end a war. Then pride follows. 

SF: Ah. Oo. 


Tapos ang usapan. 
Haha.

 p.s. SF means special friend. ;) 

p.p.s. Huwag umasa. Walang forever. Hahahahaha! _____________________________________________________ 


5. ISDA 

Eksena- Bonfire sa tabing dagat. Night out with new found friends. Kami ni friend 1 ang nagluluto ng kakainin for dinner. Luto na yug hotdog. Pritong galunggong nalang. Nakakaasar lang kasi tumatalsik yung mantika! Eh wala kaming mahabang sandok, kutsara lang. :( Napahugot tuloy ako. 

Cielo: Aray naman! Ang sakit kayang masaktan! Tumigil ka na please! (kausap yung probeng mga isda) 

NFF: *laughs* Hugot pa more Cielo. Naiintindihan ka namin. 


Naikwento ko na kasi sa kanila yung pinagdaanan ko in the name of love. Haha. ______________________________________________________

6. HUGOT SA SARILI 

Eksena: Sa jeep Kasasakay ko lang at nakapagbayad na rin ako ng pamasahe. Papasok ako sa work at kapag nagkaroon ng cause of delay, tiyak malelelate ako. Wala akong suot na wrist watch kaya titignan ko sana sa cellphone kung ano ng oras. Then shit happens. Naiwan ko pala yung cellphone ko sa bahay na nakacharge. kasama na yung mp3 ko na naka-charge din. 

Cielo: Mama, para! May naiwan ho ako. Kunin ko nlang po yung pamasahe ko. 


Mabait naman si manong driver at sinoli ng buo yung pamasahe ko. :) 

Cielo to herself: Ang tanga tanga mo! Lutang ka na naman. Tanga ka na nga sa Pag-ibig pati ba naman sa cellphone! ________________________ 

Hugot no.7 - UTAK 

I was talking to my older cousin via viber. She just gave birth to my niece. Our viber convo went like this.
 (NV)

 Ate: Cielo, ikaw ba yan?

 Cielo: Malamang! *insert many many stickers here. ako na ang adik sa stickers.* 

Ate: Ahehe. Sorry naman. Hindi naka-save number mo eh. Buti nalang kabisado ni Annie.( referring to our other cousin) 

Cielo: *insert stickers again* Kamote ka! :)

 Ate: Bilhan mo medyas si baby.

 Cielo: Huwaw. *insert stickers again. unlimited.* 

Ate: Dali na. Thanks Cie! Iyong pang newborn ha! 

Cielo: Teka lang! Nag-iisip pa ko. (Di ko kasi alam kung saan bibili) 

Ate: Huwag ka ng mag-isip. 

Cielo: Kaya nga may utak 'te. Para gamitin. Sa pag-iisip. Hindi lang puro puso. HAHAHAHAHAHA! 

Ate: Hugot pa! 

________________________________________ Hugot 8 - Voter's ID 

Usapang viber ulit with other cousin. 

Annie: Teh!

 Cielo: Oh? 

Annie: *nagsend ng screenshot* Hindi mo na kailangan mag-bio sa comelec. Tapos yung ID mo, pwede mo ng kunin. *nag-che-check siya via online sa comelec* 

Cielo: Paano kukunin yung Id? 

Annie: Pumunta ka sa Comelec. 

Cielo: Oh tapos? Anong gagawin ko dun? Anong sasabihin ko? hahaha. Hindi ko alam. *insert many many stickers here* 

Annie: Pumunta ka doon tapos sabihin mo, akin na ID ko. hehe. 

Cielo: Pupunta ako doon tapos sasabihin ko, WALANG FOREVER! hahahahaha. 

Annie: Adik! Ang bitter mo! hahaha! 

Cielo: Parang kape lang noh? Pwede pa ring maging sweet. hehehe. 

Annie: Ewan ko sa'yo, baliw! ________________________________________