(Book 3 of The Adventure of Jane and Friends)
Date Written: Circa 2015
Yes, she was heartbroken.
But after three years ng mag-isang ‘pag-momongha’
at pagmumuni-muni, she has already moved on.
Salamat sa resort na pinagkuhaan niya ng lakas
at saya. She loves her resort so much that she would do anything and sacrifice
every little thing she has for it. Dito nabuhay ang munti niyang pangarap na
makahanap ng lugar na kailanman ay hindi niya katatakutan.
Her high school friends invited themselves
para makita ang lunggang pinagtataguan niya at malugod naman niyang pinayagan
ang mga ito na ma-invade ang ‘secret haven’ niya.
Perfect timing rin pala ang pagpunta ng
barkada niya sa isla dahil sa panahong ito rin pala niya malalaman na katulad
ng naging paghihiwalay nila Miguel, ay may tinatago ring hiwaga ang lugar na
ibinigay sa kanya ng matandang tinulungan lang naman niyang tumawid ng kalsada.
Miguel plus Ken on this adventure equals
awkward but not for her. Kasi nga daw naka-fast forward na siya.
As they unveiled the truth behind this
paradise, matuklasan din kaya niya ang tunay na dahilan ni Miguel kung bakit
ito nakipaghiwalay sa kanya noon?
On
the other hand, eh ano naman kung malaman niya ang mga kasagutan? Ikakasal na
si Miguel at siya naman ay nakatakda na rin palang maging....The Prologue
Medyo mahaba haba pa ang daan na tinatahak namin ngayon. Nasisinagan
pa naman ng konting liwanag ang paligid although kanina pa wala sa eksena si
Haring Araw. Panigurado maya maya lang ay magiging sobrang dilim na ng buong
paligid kung kaya’t kailangan talaga naming magmadali dahil tiyak at literal na
mangangapa kami sa dilim maya maya lang.
“Bilisan pa natin dahil padilim na,” sabi ko sa kasama ko na
matamang nakasunod lamang sa akin.
"Naka-move on ka na?" out of nowhere na tanong sa akin ng
halimaw na ito. Bakit ko nga ba siya tinawag na halimaw?
Wala naman, trip ko lang. Basta halimaw siya. Yun na yun.
Nang lingunin ko siya aba’t ang laki ng ngisi at parang nang-aasar
at nanghuhuli kung mapapa 'hindi pa' niya ako sa tanong niya.
Saan nanggaling ang ‘Hindi Pa’ Jane?
I think I should stop over thinking. Spell ASA!
"Sira ulo ka. Matagal na noh," mataray ko namang sagot sa
walang kwenta niyang tanong. "Masyado akong busy sa pagpapatakbo ng resort
ko para maisip pa kita."
"Weh, hindi nga?"
Tumigil ako sa paglalakad at humarap sa kanya habang
nakapamaweywang, nakakunot ang noo at nakataas pa ang kaliwang kilaw.
"Miguelito Ruiz, tigil tigilan mo ako diyan sa pang-aasar mo ha! Pag
sinabi kong matagal na, meaning matagal na.”
“Eh ayokong maniwala eh. What can you do?” nasa tono pa rin niya ang
pang-aasar?
All of a sudden habang naiistress kami sa paghahanap ng daan ay yun
ang itatanong niya, hindi pa ba siya nababaliw?
Sige lang Miguel, simulan mo ako.
“Di pa siya nakaka-move on. Mahal pa niya ako,” aniya at tumawa pa
nang malakas na parang baliw!
“Pag ikaw pinatulan ko, baka bigla kang bumalik sa akin at iwanan mo
si Mirasol." Ngumiti pa ako ng fake pero agad din akong sumimangot. Alam
mo yung ngiting sarcasm? Ganun!
Bigla siyang natigilan sa sinabi ko pero agad din naman siyang
nakabawi at ngumisi na naman, "Uy, mahal pa niya talaga ako..."
Pang-aasar pa ng hudyo at ang sarap lang niyang kutusan. Tumingin siya mga
kamay naming magkasalikop pa rin, “ayan ang ebedensiya oh, nakalatag sa harapan
nating dalawa. Muli siyang tumawa ng malakas. He’s acting so weird. Nakakain ba
ng masamang hangin ‘to? O baka nasaniban ng kung anumang elemento sa paligid.
"Mahal mahal ka diyan! Mahal na bigas! Leche lang talaga,
Miguel. Ewan ko sa'yo. Mag-assume ka habambuhay." Inis ko siyang
tinalikuran at mabilis na inihiwalay ang kamay ko sa kanya.
Nagtuloy na ako sa paglalakad papunta sa isang kweba. Kahit huwag na
siyang bumuntot sa akin ay okay na okay lang. Of all our friends, kung bakit
naman kasi siya pa ang nakasama ko!
Naramdaman kong parang wala ng nakasunod sa akin at tama nga ako ng
hinala. “Ano? Tatanga ka nalang diyan?!” Inis kong tanong sa kanya. Hindi siya
umabante sa paglalakad at parang nag sa-sight-seeing nalang siya ng likuran ko.
“Pero di nga? Mahal mo pa ako?”
“Isa pang tanong, makukutusan na talaga kita! Para kang tanga kung
magsalita. Walang Mirasol sa buhay mo?”
Hindi siya nakasagot kapagkuwan ay naglakad na rin siya palapit sa
akin.
"Te-teka lang, Jane!" hinawakan niya ang kamay ko dahilan
para ako naman ang biglang matigilan. I mean, matigil ako sa paglalakad papasok
ng kuweba. Kasi nga hinila niya ako.
Defensive si Ate. Shut up!
"Anu ba!" piksi ko. "Hindi mo ‘ko kailangang
hawakan." agaw ko sa kamay ko mula sa pagkakahawak niya.
"Ang dilim dilim diyan, sigurado ka bang papasukin natin yan?
Wala pa tayong dalang flashlight. Hindi ka ba natatakot?"alanganing tanong
niya.
Napangisi ako sa sinabi niya pero saglit lang. Anong akala niya sa
akin? Consistent na matatakutin? Hah! Akala niya lang yun.
Sumilay ang nakakalokong ngiti sa mukha ko, "Hindi. Eh, ikaw?
Nababading ka na?"
"Bading kaagad? Hindi ba pwedeng nag-aalala lang muna?"
Umiiling pa niyang sabi. "Sige na, tara nang pasukin yan. Matapang ka pala
eh. Tsaka iyo naman itong isla at kabisado mo na ang pasikot sikot dito."
Sarkastiko niyang sabi. Nilampasan na niya ako at siya pa ang nanguna sa
pagpasok namin sa madilim na lagusan na sa pagkakaalam ko ay ang short cut
papunta sa kung saan nga ba?
Sheet of paper! Nakalimutan ko na...... Argh!
Chapter 1 – The Speed Boat
Natatanaw ko na
ang La Sireneta Resort. Trademark nito ang isang malaking white gazebo.
Nakabilog rito ang limang malalaking statwa ng mga sirena na nakadikit sa
limang magkakahiwalay at nakapalibot na poste na siyang nagsisilbing pundasyon
ng gazebo.
Nang makalapit na
ako sa gazebo ay inihinto ko na ang makina at inihulog ko na rin sa tubig dagat
ang anchor ng kulay kahel kong speed boat.
This is a Waterwish QD25 Cabin Speed boat. Kaya nitong magsakay ng 12 na katao and it
can run up to 200 HP.
I parked it in
front of the mini pier of the said resort. Paghagis ko ng lubid ay kinuha ito
ng isang tauhan ng resort upang itali sa edge ng pathway at siyempre ay
nag-thank you ako. Anyway, this resort is owned by a friend of mine kaya pwede
akong dumaong dito anytime. Dito rin kasi ako naglalagi sa resort na ito kapag
kailangan ko ng signal para maka-connect sa outside world.
I took a glance on
my wrist watch and it says 4:30 p.m. Luminga linga ako sa paligid at wala pa sa
eksena ang aking mga former high school classmates. Dapat by 3:45 p.m. ay nandito na sila. Nasaan
na ang mga yon? Hindi naman siguro na-delayed ang flight nila.
Since may signal
na dito sa bayan ng Coron ay tinawagan ko ang magaling kong best friend,
“Nasaan na kayo?” I jumped out of the boat at tumambay sa may pathway na gawa
sa kahoy. Isa’t kalahating taon na ako
sa lugar na ito but this place never stop to amaze me. Sa magkabilaang gilid ng
nilalakaran ko ay ang dagat na may napakalinaw na tubig at kitang kita ang mga
kumpulan ng mga isda pati na rin jelly fishes.
“Nasa puso mo lang
kami, Bru! He-he.” Matinong sagot ni Liza sa tanong ko.
“Sige, magsiksikan
kayo sa puso ko. Pag ako nainis, babalik ako ng resort na walang kasama.” Banta
ko sa kanya. Sa kanila pala. Narinig ko ring nagsalita si Vangie at ang sabi ay
wait lang daw.
“Hindi pwedeng
bumili ng kasoy at ng kung anu anong mga anek muna bago kami dumerecho sa
napakaliblib mong resort ha, Jane Dela Merced? Taray mo ah!” Kita niyo ‘tong
babaeng ito, ako pa daw ang mataray eh samantalang siya itong nagtatatalak sa
phone. Hay, grabe lang.
I held out a not
so deep sigh, “Bilisan niyo na diyan. Maraming kasoy sa resort.”
“Bumibili pa din
kami ng signal!”
Napangisi nalang
ako sa huli niyang sinabi. Abnormal pa rin talaga.“Ewan ko sa’yo, Luzviminda!
Bilisan niyo na.”
Makaliblib naman
itong si Liza. Hindi naman ganun ka-liblib ang resort ko noh. Pagtapak mo
palang ng Apo Island, andun na yun sa bungad pa lang. At yun ang
pinakamagandang resort sa isla na yon! Pinakamaganda siya kasi nag-iisa lang
naman yon doon. He-he.
Habang naghihintay
sa kanila ay hinayaan ko na lamang muna ang sarili ko na tumanaw sa malawak na
karagatan. Living here for the past one and a half years makes me feel so
special and realized that life is truly an amazing thing. Sa sobrang kagandahan
ng lugar, pakiramdam ko ay ganun na rin ako kaganda. I went here feeling so devastated, wasted and
so ugly. But as time goes by na nananatili ako sa lugar na ito, everything goes
wonderful and beyond beautiful. My life here has been so peaceful also. Malayo
sa stress na nakagawian ko na sa Maynila and of course this place is far enough
for the heartbreak that I have been through. Okay, so much for the drama. Mga
kaibigan kong walang magawa sa buhay at naisipang dalawin ako dito, magpakita
na kayo please bago pa ako tuluyang bumalik sa lungga ko nang walang mga
kasamang bwisita.
Hindi nagtagal ay
isang morenang bruha ang sumisigaw habang palapit sa akin. “Bruuuuuuuu!!!...”
Ayan na siya at sinalubong ako ng yakap at magkabilaang halik sa pisngi.
“Finally, makikita na rin namin ang pinaglulunggaan mo for the past two years.”
Nangingiting tinignan ko siya mula ulo hanggang paa. Maitim pa rin talaga siya
at mas matangkad pa rin ako sa kanya. Ha-ha. Pero nagpahaba siya ng buhok
ngayon at nagpakulot pa. Pareho pa kami ng kulay ng buhok ngayon na Reddish Brown. Magkaibigan nga kami. Rumaraket
na rin pala siya ngayon bilang model. Model-modelan. Ha-ha.
“Correction Bru,
one and a half.” Pagtatama ko sa sinabi niya.
“Ganun din yun pag
ni-round off. Tseh. Tara na.” Lumakad na si LIza papunta sa tapat ng isang
malaking kulay blue na motor boat. “Ito yung sasakyan natin?” Turo niya sa
bangkang iyon.
Isa ang bangkang
itinuro ni Liza na ginagamit ng resort para sa mga guests na nag-aavail ng
island tour packages.
“Hindi yan, gaga.
Pag yan ang sinakyan natin, aabutin tayo ng dilim sa dagat. Ayun!” Nginuso ko
ang orange speed boat ko.
“Woah. Speed boat
na may cabin. Big time na talaga ni Bruha. Sana ginawa mo ng yate, nahiya ka pa
sa amin,” Nauna na siyang sumakay.
Naiiling nalang
ako sa sinabi niya. Actually may yate rin talaga ako. Pero mas mabilis kasi ito
kaya ito ang ginamit ko na pangsundo sa kanila kasi nga speed boat.
Nyahahahaha!
Since
pangdalawahang tao lang ang pathway ay nakapila ang mga kaibigan ko at isa-isa
nila akong binati.
“Mars, I miss
you!” Nagyakapan kami ni Mary. “Grabe ang ganda dito sa Coron! Kaya siguro dito
mo naisipang maglungga noh? Finally nakarating na rin ako ng Palawan. Since
high school pa lang tayo ay gusto ko nang makarating dito. Buti nalang talaga
nabigo ka sa pag-ibig at dito mo napagpasyahang mag move on.” Lumingon siya sa
likod, “Oh, wala ng hard feelings ah. Bawal ang ampalaya dito.” Nangingiti
nalang ako sa mga pinagsasabi ni Mary. Madaldal pa rin pala siya.
“Mamay, yung bibig
mo.” Sita ni Marlon sa asawa.
“Miss you too,
Mars!” Nakangiti kong bati na lamang kay Mary. Yun nalang ang nasabi ko sa haba
ng sinabi niya. She never changed. Sobrang daldal pa rin despite of her being
petite.
May buhat na baby
si Marlon na sa tantiya ko ay nasa two years old na yata, “Ito na si Baby
Michael? Ang laki laki na niya. Ang cute cute pa!” Hindi ko napigilang kurutin
ang mamula mula nitong pisngi. “Hello there, Baby?” Nginitian naman ako ng
bata. Ang cute talaga! Same pa rin ang mga trabaho nila Mary at Marlon as
tutor/teacher.
Tinapik ko sa
balikat si Michael na kasunod ni Mary at siya ring may dala ng mga gamit nilang
pamilya. Yung totoo, katulong ba ito o asawa? “Welcome aboard Daddy Marlon!”
Halos magka-height lang sila ni Mary at mag-sing payat din. Para nga lang
silang magkapatid eh.
Tumango naman ito
at ngumiti. “Salamat.” Kinuha ni Mary si Baby Michael kay Marlon at sumakay na
rin sila ng speed boat.
“Dahan-dahan.”
Paalala ko sa mag-asawa. Medyo maalon kasi at nahirapan si Mary sa pagsampa sa
bangka. Inabot na ni Liza si Baby Michael mula kay Mary. May silbi naman pala
kahit papaano ang best friend ko.
“Nurse Vangie,
na-miss kita!” Hinalikan ko si Vangie sa pisngi. Siya din ay ganun pa din ang
itsura. Maputi at medyo hindi rin katangkaran na mapayat. Akala ko sa loob ng
isa’t kalahating taon na hindi ko sila nakita ay may magbabago na sa mga itsura
nila. Ganun pa din pala. Ha-ha.
“Ako din Jane,
na-miss kita. Kwentuhan tayo mamaya. Girls’ talk,” Sabay kindat pa niya sa akin
na sinagot ko ng tango.
“Halow Martin!
Long time no see! So ano? Kayo na ba ang susunod na ikakasal?” tanong ko kay
Martin na nasa likod naman ni Vangie. Boyfriend niya ito at kauuwi lang nito
galing abroad. Sa barkada ay ito ang
mala-Hunks ang built ng katawan. Halatang batak sa gym at may itsura din naman.
“Pwede nyong rentahan ang buong isla sa akin.” Birong totoo ko sa kanila.
“Wala pang budget,
Jane. Ipon-ipon pa muna. Tsaka na kami. Paunahan natin ang matanda.” Lumingon
ito sa lalaking kasunod niya at halatang ito ang pinariringgan.
Who is none other
than Miguel. Ganun pa rin siya. Deep brown eyes, perfect shaped nose at medyo maputi. Those were his assets…well for
me.
Parang may dumaan
na anghel. Natahimik bigla ang paligid na pati ang malakas na hangin sa tabing
dagat ay tila nawala rin. I felt a little awkward but I managed to smile.
“Ewan ko sa’yo,
Dads. Sumakay na tayo,” Basag ni Vangie sa namuong katahimikan at hinila na
niya si Martin pasakay ng speed boat.
“Hi!” Bati ko sa
kanya.
“Hi!” Bati din
niya sa akin.
“Buti nakasama
kayo?” Tanong ko kay Miguel at pagkasabi ko ng word na ‘kayo’ ay tinignan ko
rin ang ka-holding hands niyang babae whom I have known as Mirasol na kapatid
ni Martin. Alam ko rin na ikakasal na sila. At matagal ko nang tanggap iyon. No
more hard feelings anymore. I promise. So sino ba ang kino-convince ko dito
ngayon? Syempre ang sarili ko.
“Hi!” Bati ko rin
kay Mirasol. Tipid naman niya akong nginitian. Ganun pa rin siya tulad ng dati.
The first time I saw her ay nung despidida ni Martin two years ago bago ito
bumalik ng Dubai. Napaka Maria Clara type, too good to be true at halos di
makabasag pinggan. Maputi rin siya tulad ni Vangie, maliit at makinis ang
mukha, shoulder level ang itim niyang buhok at chinita.
“Sayang ang
opportunity. First time namin dito eh. Salamat pala sa pag-imbita.” Sagot ni
Miguel in a serious tone pero nakangiti.
I shrugged my
shoulders. “No big deal. Thanks din for coming.” Patuloy lang din ako sa
malawak na pag-ngiti. It’s the right way to entertain your guests, right?
“Sakay na kayo.” Rule number one yun sa customer service na natutunan ko. Smile even though you don’t feel to smile at
all.
Hinalikan ko si
Rich sa pisngi. “Na-miss kitang bakla ka!” Sabi ko sa kanya while hugging her err him pala.
Kasunod niya ay
ang boyfriend slash neighbor niya na si Alex. Mas matangkad si Alex kay Rich at
mas malaki rin ang built ng katawan nito.
Lately lang
nagladlad ng kapa si Rich at ipinagsigawan sa buong mundo na berde ang dugo
niya. Nakilala niya si Alex over a year ago sa bago niyang nilipatang bahay.
Actually, medyo nagulat kami pero parang na-sense na din namin na paminta pala itong
si Rich kasi nga never pa itong nagka-girlfriend kahit pa na may itsura din
ito. At ang dahilan nga ay lalaki rin pala ang gusto niya.
Tinanguan ko lang si Alex at sumakay na din
sila ng speed boat. Kasunod nito ay si Ruth.
“Kamusta na
Bansot? Anyway, mamaya na tayo mag-chikahan dahil malayo pa ang lalakbayin
natin. Na-miss kita, sobra!” Sabi ko sa kanya habang yakap siya. Kauuwi lang
din kasi nito galing abroad. Ruth is chubby at medyo singkit din. Kagaya ko ay
hindi rin siya kaputian (mabuhay ang kayumangging kaligatan!) pero hindi din
naman ganun kaitim gaya ng sa bestfriend ko na si Liza. He-he.
“Ha-ha. Oo, marami
ka ring dapat i-kwento sa akin.” Sagot niya bago sumakay.
“Uy, hi Ken!” Bati
ko sa pinakahuling tao na nasa pila.
“Hello.” Hinalikan niya ako sa pisngi. “Tagal mong
nagtago ah.”
“Kelangan eh.”
Nakangiti pa rin ako habang kausap siya.
Hindi naman
masyadong awkward ang get together naming ito noh? Dalawang ex ko lang naman
ang makakasama ko. Pero wala na sa akin yun. Naka-move on na ako. May ibang
bagay na ako na pinaglalaanan ng buo kong atensyon ngayon at yun nga ay ang
resort ko.
Ang Jane’s
Mystical Resort.
Muli na naman
akong napangiti nang maisip ang munti kong paraiso. There I found peace and
joy. At excited na akong bumalik uli doon ngayon.
Ang pinakahuling
sumakay ng speedboat ay sino pa nga ba kundi ako. “Ready na kayo?” tanong ko sa
mga kasama ko.
“Kanina pa ‘te.
Naiinip na nga ako eh.” Sagot ng mahadera kong best friend.
“Una-una ka tapos
magrereklamo ka,” Inirapan ko pa siya bago ko ini-start ang makina ng speed
boat. Tinanggal ko na ang tali na nasa pathway then I pulled up the anchor and
Ken helped me kahit pa na kaya ko naman yun. Kinuha ko rin ang mahabang stick
na nasa sahig ng speedboat na siyang ginagamit ko para maitulak ang bangka
papalayo sa pathway.
“Ikaw ang
mag-da-drive Jane? Seryoso?” Ani Vangie with wide eyes pa. Tinanguan ko naman
siya.
“Oy, mahal pa
namin mga buhay namin ah. Ayusin mo mag-drive.” Sabi naman ni Richard na
naka-holding hands pa with his jowa. Siya na talaga ang may lovelife at hindi
ako naiinggit. Besides, I’m traumatized. Ha-ha, joke lang.
“Wala kayong
choice, ako talaga ang driver niyo ngayon.” Pina-abante ko na si Orangey.
Pangalan nga pala yan ng speed boat ko. “Let’s go! Mahirap abutan ng dilim sa
dagat.”
“Ilang oras ba
papunta dun? Malayo ba yun?” tanong ni Mary.
“Kung ordinary na
motor boat ang gagamitin natin, aabutin ng two hours. Pero with Orangey, mga 45
minutes depende pa yun sa speed tsaka sa lakas ng alon,” sagot ko.
“Ikaw na ang
bangkera, Jane dela Merced.” Biro ni Ruth.
“IKR! (I know
right)” nakangiti kong sagot sa kanya.
---------------------------------------------------------
“Aahh!” tili ni
Liza.
Pati si Vangie,
Mary at Ruth ay napasigaw din. Medyo malalaki kasi ang alon at medyo mahangin
rin kaya malakas ang impact nito sa speed boat na may kasama pang konting
splash ng water na nakakabasa sa kanila. Wahehe.
“Dahan-dahan naman
Jane!” Sita ni Ruth sa akin. “Basa na kaya kami.”
“Okay lang yan.”
Tumatawa kong sagot sa kanya.
“Grabe, daig pa
natin ang nasa Rio Grande ng E.K.(Enchanted Kingdom). Huu!” Ani Martin sabay
punas ng mukha.
“Yung Log Jump
kamo!” Vangie.
“Uy Jane, dahan
dahan naman sa pagda-drive.” Sita rin ni Mary sa akin.
“Pag binagalan ko,
baka abutin tayo ng dilim tsaka mas lalaki pa ang alon maya-maya lang.” Sagot
ko naman sa kanya. “Nag-eenjoy nga si baby Michael oh!” Tawa ng tawa si Baby Michael kapag nababasa
siya ng tubig dagat.
“Adik sa tubig ‘to
eh.” Ani Marlon.
Ang position pala
namin sa bangka ay ganito:
Nasa likuran ko
sina Liza, Mary, Marlon na buhat si Baby Michael, Ruth at Ken na magkakatabing
nakaupo sa may bandang pwet ni Orangey.
Nasa unahan ko
naman sina Rich, Alex, Miguel, Mirasol, Vangie at Martin na nasa bandang nguso
nakaupo.
Ako naman ay sa
gitna ng speed boat nakatayo since nandito rin ang controller. May upuan na
nakalaan para sa akin pero mas gusto ko ang nakatayo. Nasanay na ako eh. Sa
ilalim ng upuan na ito ay ang daan din papunta sa cabin o lower deck na may
tulugan which is good for two. Meron din itong Air-con, CR, TV, mini table at
mini ref.
Mabagal pa nga ang
speed ko na 70 kph. Kasi medyo mabigat kami at baka bumigay ang motor. So sa
tantiya ko ay baka abutin kami ng isang oras bago makarating sa isla.
I knew it. Ayan na
ang malalaking alon kasabay ng malakas na hangin.
Ini-angat ng isang
malaking alon ang speed boat ng I think mga two meters and then splash!
Malakas rin ang naging pagbagsak muli ng speed
boat pabalik sa dagat. Mas lumakas rin ang naging tili ng mga kaibigan kong
babae. Pati yung mga kasama naming lalaki ay napasigaw rin.
At natatawa lang
ako sa kanila. I enjoyed laughing at them. It was so priceless to see their
super shocked faces habang mahigpit na nakahawak sa mga bagay na pwedeng
pagkapitan dito sa loob ni Orangey.
Peace tayo mga
friends. Okay lang yan dahil hindi niyo ikamamatay yan. Ha-ha-ha!
Chapter 2 – The Resort
After thirty
minutes and on this part of the sea ay naging medyo kalmado na ang tubig.
“Grabe lang
talaga! Buti buhay pa tayo. Bad driver! Kung traffic enforcer lang ako ay
kanina pa kita tiniketan, Merced!” atungal ni Liza.
“Oo nga. Hoy Jane.
Kung may galit ka pa kay Miguel, huwag mo naman kaming idamay. Kasi naman Bez
eh. Talon ka na kaya!” Ani Vangie naman at tumingin pa kay Miguel.
Gusto ko sanang
tignan ng masama si Vangie pero di bale nalang. Instead ay ngumiti lang ako at
pinagpatuloy ang pagda-drive.
I stopped the
engine somewhere in the middle of the sea na may mga neighboring islands. Medyo
malapit kami sa isang malaking isla na may matayog na bundok. Walang buhangin o
seashore ang isla na ito at puro malalaking tipak ng bato lang ang pwede mong
tapakan para makarating ka sa isla.
“Jane, bakit tayo
tumigil? Wala ng gas? Magtutulak este magsasagwan na ba kami?” tanong ni Mary.
“Nasaan na ang
resort mo? Dito na ba yun somewhere?” tanong naman ni Ruth. “Paano tayo
dadaong?”
“Nope. Hindi pa
dito yun. Hininto ko talaga. May gusto lang akong ipakita sa inyo.” As I told
them these things ay dumungaw ako sa gilid ng speed boat at itinuon ang
paningin sa ilalim ng tubig, “ Guys, tingin kayo sa ilalim ng dagat,” I
demanded them.
At nagsidungawan
na rin sila.
“Woah.” Napatakip
pa ng bibig si Ruth.
“Wow, Dads. Tignan
mo oh. Grabe.” Ani Vangie.
“Oo Mams. Nakikita
ko, hindi ako bulag.” Tumatawang biro ni Martin sa girlfriend.
“Uhm!” Nakatikim
tuloy siya ng batok mula kay Vangie.
“Super amazing.”
Bulalas naman ni Marlon, “Can you see that Baby Michael? That’s a big wrecked
boat.”
“Daday, that’s a
ship.” Kontra naman ni Mary sa sinabi ng asawa.
“That’s a big
wrecked whatever, Baby.” Si Marlon ulit.
Natatawa nalang
ako sa mag-asawang ito.
“Ang ganda!” Ang
tahimik na si Mirasol ay napagsalita dahil sa nakikita nila.
“Mas maganda ka,
Hon.” Banat naman ni Miguel habang naka-akbay sa kanyang fiancé.
“Boom banat!” bara
naman ni Rich kay Miguel.
“Nakaka-goosebumps
naman ‘to.” Komento naman ni Liza. “Mababaw lang ba yan?”
Alam kong matutuwa
sila sa nakita nila kaya sinadya kong dumaan at huminto muna dito.
“That’s a sunken
Japanese vessel.” Sa sobrang linaw ng tubig ay hindi na namin kinailangang mag
dive para lang makita ang isang lumubog na barko noong kasagsagan ng World War
II. “Nope, Liz. Nasa 20 feet na ang lalim niyan but as you can see the water is
so clear kaya mula rito sa boat ay nakikita pa rin natin ang lumubog na barko.”
Oh, ‘di ba. Nag-ala tour guide na ako. The
first time I saw this, which was almost two years ago ay sobrang na-amaze
talaga ako. Lalo na nung nag-scuba diving ako dito at nahawakan ko mismo ang
barkong iyan.
“Kaya huwag na
kayong magtaka kung bakit kasali ang Palawan sa top 10 world’s best diving
spot.” Proud ko pang imporma sa kanila.
“Ang galing!”
Vangie.
“Don’t tell us,
sideline mo na rin ang pagiging tour guide Jane?” ani Ken sa akin.
“Well, paminsan
minsan, sumasama ako sa mga guests.” Sagot ko naman sa kanya at napatingin na
naman ako sa suot kong wrist watch, “Let’s go na. From here, twenty minutes
nalang ay nasa resort na tayo.”
We passed through
several big and small islands bago namin tuluyang marating ang Apo Island kung
nasaan nakatayo ang resort ko.
“That’s the Apo
Island,” Turo ko sa malaking isla na nilalapitan namin. Among nearby islands ay
ito lang ang bukod tanging isla na may fine and white sand on its shoreline.
“Welcome to Jane’s Mystical Resort,” sabi ko
sa kanila as I stopped the engine of my speed boat on front of the seashore of
the Apo Island. I also dropped the anchor at mula rito ay tanaw na nila ang
arko na may malaking signage ng resort.
“Bakit may
‘Mystical’?” tanong ni Liza. “Sana naman walang mga kung ano ano dito tulad nung sa lugar nila Rich.” Kinakabahang sabi
pa niya.
Natawa naman daw
ako sa kapraningan ng best friend ko. “Wala noh! Pangalan lang yan. I’ve been
living here for a not so long time ago but considered long already at wala pa
naman akong na-eexperience na kung
anu-ano so far.”
“Ay, ayoko na ng
ganun.” Singit naman ni Mary. “Please lang, huwag ngayon. Kasama pa naman si
Baby Michael. Wala naman sigurong ‘Lola’ dito noh?”
Napangiwi ako,
“Actually dati merong ‘Lola’ dito. Kaya lang namatay na siya.” Malungkot kong
sabi sa kanila.
“Ano? May fairy
din dito?!” React naman ni Rich. “Baka kamag-anak ni Lola ko yun ah.”
“Shit! Ayoko na.
Uwian na ‘to.” Vangie.
“Ano yun? Sinong
Lola? Anong fairy? Bakit uwian na? Teka ang gulo naman!” Nagugulumihanang sabat
ni Ruth.
Ikinabit ko ang
detachable na metal stair sa may gilid ng nguso ng speed boat at nauna na akong
bumaba, “Huwag nga kayong praning! Ang tinutukoy kong Lola ay si Lola Mystica.
Hindi siya fairy. Tao siya. Okay? Siya yung dating may-ari ng resort na ito
pati na rin ng buong Apo Island.”
“Bakit siya
namatay?” tanong ni Ruth at siya ring sumunod sa akin na bumaba ng speed boat.
“Cancer.”
“Dito rin siya
nakalibing?” Liza.
“Nope.
Pina-cremate siya ng relatives niya at inilagak sa isang Chinese mausoleum sa
Manila.” Base yon sa pagkakaalam ko.
“Sigurado ka Jane ha. Walang mga lamang lupa
dito. Quota na tayo dun sa lugar nila Rich.” Kinuha ko si Baby Michael mula kay
Mary at kasunod niyang bumaba ang asawa.
“Wala nga. Ano ka
ba? Hindi ko naman kayo papupuntahin
kung may mga ganun man dito.”
“Naninigurado lang
naman.”
“Ha-ha. Huwag
kasing pairalin ang ka-praningan. Wala tayo sa Tarlac. Sige na tuloy na kayo sa
loob.” Muli kong binigay si Baby Michael sa mag-asawa.
“Hindi rin ako
maka-relate dun sa mga pinag-uusapan niyo kanina.” Sabi naman ni Ken pagkababa
niya.
“Wala lang yun.
Mga praning lang yan. He-he.” Sagot ko sa kanya. Kasunod niyang bumaba ay si
Ruth. Then sila Rich, Alex, Mirasol at panghuli ay si Miguel.
“Nice. Big time ka
na talaga. Pati buong isla sa’yo na din ba?” tanong niya.
“Yupp. Kasama sa
kasunduan yan.”
“Donya Jane, ikaw
na talaga ang big time.”
“Haha, thanks to
you!”
“Thanks sa akin?”
Kunot noo niyang tanong.
“Oo, thanks to
you. Kasi kung hindi tayo nag-break noon, hindi ako mapapadpad dito at hindi
magiging akin ang resort na yan.”
“Yun pala ang
naging advantage nun sa’yo.” Nangingiti niyang komento.
I shrugged my
shoulders, “Sort of.”
“Uy, Mirasol.
Friends nalang kami ah. Wala ng bitterness yun. Pasensya ka na.” defensive kong
sabi sa tahimik na nakikinig sa usapan namin.
As usual,
nginitian niya lang ako. Yung totoo, ilang words lang ba talaga ang kaya niyang
bigkasin?
Sa gitna ng arc
kung saan nakasulat ang malaking pangalan ng resort ay may four meter pathway
na puno ng mga puting bato at seashells. Ang lugar na tutumbukin ng pathway na
ito ay ang club house. Dito usually kumakain ang mga guests nang buffet
style. Meron ding billiard pools dito.
As we walk on the
pathway, on its left side ay makikita ang isang malaking infinity pool at meron
ding mga open cottages. Sa right side naman ay naroon ang mga cottages na may
tulugan which we call as Bahay Kubo A- to Z. Maraming puno sa paligid kaya
naman nagkalat rin ang mga hammocks o duyan na pinagdugtong ng dalawang
magkatapat na mga puno.
There’s also a
play ground na pwedeng paglaruan ng mga bata malapit sa infinity pool.
Lahat kami ay
dumerecho sa club house.
“Ang laki ng
resort!” bulalas ni Liza. “Donyang donya lang talaga ang peg mo, Jane Dela
Merced.”
“Maliit lang kaya
ito kumpara sa Montemayor Resort in Naglacan Palawan, yung most expensive
resort.”
“Eh kamusta naman
ang presyo ng resort na yun? 20 million pesos in one week,” Singit ni Ken.
“Paano mo
nalaman?” nagtatakang tanong ko sa kanya.
“Nakita ko lang sa
internet.” Sabi niya.
“Actually, yung
resort na ito, 1/8 lang ang sakop niya sa buong isla. Pwede tayong mag-hiking
if you want. May falls din dito sa loob ng gubat.”
“Sana naman yung
falls na yan, walang mga taong lumot na lumilipad ha,” alanganing sabi ni
Vangie.
“Sira! Wala noh?
Wag nga kayong paranoid. Walang kahit anong creepy creatures dito. Nag camping
na akong mag-isa malapit sa falls at wala namang nangyari sa akin.”
“Uy, bago yun ah!
Mag-isa ka lang talaga? Hindi ka na takot?” Parang gulat na gulat si Rich.
“Oo. Mag-isa lang
ako. Overnight nga lang. Kasi kinabukasan kailangan kong bumalik dito sa resort
para asikasuhin ang mga bisita.”
Luminga linga sa
paligid si Ruth. “Speaking of bisita, bakit parang walang ibang tao dito ngayon
Jane?”
“Off-season kasi.
At isa pa, sinadya kong huwag muna tumanggap ng bisita for this week. Para
exclusive lang muna sa atin ang buong lugar. Malakas kayo sa akin eh.” Sagot ko
sa kanila.
“Wala ka bang mga
staffs? Bakit parang tayo lang talaga ang tao dito?” si Vangie naman ang
nagtanong.
“Meron naman kaya
lang nagpa-day off. Nasa downtown sila ngayon at sa makalawa pa ang balik.
Sinamantala na nila ang araw na pinasara ko itong resort para sa inyo. The
whole year kasi ay dito lang sila naglalagi since umaalis alis din ako.”
Paliwanag ko.
“San ka
pumupunta?”
“Sa bayan. Para
makasagap ng signal at makapag-internet for the online reservations. Walang
spot dito. Unless aakyatin niyo yung bundok.” Turo ko sa bundok na nasa likod
ng club house.
“Para tayong nag
time travel sa lumang panahon ah. Yung walang sense ang mga gadgets. Exciting!”
ani Ruth ulit.
“Pero may kuryente
naman ba dito?” tanong ni Liza.
“Yupp and it’s
through generator set. Mag-freshen up muna kayo sa mga cottages. You can use
the Bahay Kubo A-E. Bahala na kayo kung saan niyo gusto. Self service dito
ngayon since wala lahat ng tauhan ko.”
“Yun lang.”
reklamo ni Rich. “Kala ko mag-bu-buhay reyna na ako dito eh. Wala palang mga
utusan.”
“Huwag kang
assuming, bakla ka.” Bara ni Liz sa kanya. “Reynang bakla.”
Ang lakas ng tawa
ni Ruth. Madali lang kasi mapatawa ang bansot na ‘to.
“At least ako may
boyfriend na kasama. Hindi tulad mo, nga-nga!” Bawi ni Rich at nag hand gesture
pa. (Parang kumakain ng kanin na naka-kamay).
“Eh kung sinama ko
yung Negrong yun dito, edi lahat tayo binulutong na!” Ang tinutukoy ni Liza ay
ang boyfriend na si Junie.
“Hahahah!” ang
lakas ng tawa ng barkada.
Gosh, I miss this.
“Ang puti mo Ateng. Maka-negro ka naman
diyan,” tumatawa ko pa ring sabi kay Liza. “Pero mahal na mahal mo naman.”
“Oo nga.” Second
the motion ni Mary.
“Whaevah.
Nanlalagkit na ako. Makaligo na nga lang muna.” Nag-martsa na si Liza papunta
sa isa sa mga cottages. “Ruth, sama tayo sa isang room. Tayo lang walang
partner dito.”
“Sayang, akala ko
si Ken ang kasama ko sa kuwarto eh.
Hihihi.” Sabi pa ni Ruth habang nakasunod kay Liza. Oo nga pala, crush ni Ruth
si Ken nung high school kami. Magpahanggang ngayon pa rin yata. Ewan ko lang.
“Huwag kang
malandi diyan, Bansot.” Bara ni Liza sa kanya.
Ang isang cottage
kasi ay good for 2-3 persons kaya bahala na sila kung saan nila gustong
mag-stay.
Nag kanya kanya na
rin silang pasok sa mga kuwarto na gusto nila. Ako naman ay sa kusina ng resort
ang punta.
“Uy, gusto ka daw
kasama ni Ruth sa kuwarto. Pagbigyan mo na,”pang-aasar ko kay Ken.
Naiiling na
napapangiti naman siya, “Saan ka papunta?” tanong niya sa akin.
“Sa kusina,
magluluto. Wala yung kusinera ko eh.”
“Tulungan na
kita.”
“Ano ka ba, huwag
na. Maligo ka nalang muna. For sure, nanlalagkit ka din.”
“Eh bakit ikaw?”
“Sanay na ako.”
“Sanay na din ako
at mas magaling akong magluto kaysa sa’yo kaya tara na sa kitchen.”
“Ang yabang
talaga.”
“Hindi ako
mayabang Jane, nagsasabi lang ng totoo.”
“Oh, edi ikaw na!”
Natatawa ko nalang na sabi sa kanya. Siya na, siya na talaga ang chef!
At sabay na nga
kaming nagtungo sa kusina.
-------------------------------------------
Busy ako sa
pag-aarange ng mga luto nang lobster sa isang bandehado at pati na rin pala sa
pag-iisip. Na okay lang naman ito ‘di ba? Okay lang na makasama ko ulit ang
barkada. Para na rin malaman nila na okay na ako. That I’ve moved on and still
moving forward. Iba na si Jane ngayon. She’s not the girl who has been so madly
deeply in love with Migz before. Masaya na siya ngayon at saksi ang resort na ito doon.
“Okay ka lang
ba?”out of nowhere na tanong ni Ken sa akin at siya ring nagpatigil sa
paglulunoy lunoy ko sa isip.
“Huh? Oo naman.
Okay lang ako. Bakit naman ako hindi magiging okay?” kunot ang noo kong sagot
at tanong sa kanya.
“I mean towards
Migz. Hindi ba awkward para sa’yo? Tapos kasama niya pa si Mira.” He’s looking
at me intently as if bawal akong magsinungaling.
Hindi ko tuloy
naiwasan ang taasan siya ng kilay ngunit nakangiti pa rin naman ako habang
kausap siya. “Wow naman, Ken. Bakit tayo ba? May nararamdaman ka bang
awkwardness?”
“Iba naman yung sa
atin, Jane.”
“Pareho lang yun
noh. Pareho ko kayong ex-boyfriend at parehong wala na sa akin yun.” Kampante
kong sagot sa kanya. Tinitigan niya ako ng matagal at medyo nailang ako sa
paraan ng pagtitig niya, “Oh, bakit ganyan ka makatingin? Baka ma-in-love ka na
naman sa akin niyan,” biro ko sa kanya.
“Sira.” Binawi na
niya ang matagal na pagtitig sa akin at itinuon na ang mga mata niya sa
nilulutong sinigang na baboy. “Nag-aalala lang naman ako para sa’yo. Baka
mamaya niyan, self-torture na pala ang nararamdaman mo.”
Napatigil ako sa
ginagawa kong pagsalansan ng mga lobster. Pero saglit lang at hindi ko
pinahalata iyon kay Ken, “Ewan ko sa’yo Mark Ken Tapit. Ang lawak ng
imagination mo. Pag sinabi kong naka-move on na ako, okay na okay na talaga
ako. Salamat ng malaki sa resort na ito dahil lahat ng sakit ay naibaon ko na
sa ilalim ng dagat.”
Marahan siyang
napatawa. “Ang lalim ng pinagbaunan. Sigurado ka diyan sa sinasabi mo ah.”
“Oo naman yes.
Mamatay na nagsisinungaling.” Biro ko. “Salamat pala sa concern.”
“Patay kaagad?
Hindi pwedeng ma-ospital muna?” may tiyanak na nagsasalita mula sa pintuan ng
kusina at kahit hindi ako lumingon ay sigurado akong si Mary ‘yon.
“Anong ginagawa
niyo dito?” Ani Ken na lumingon na sa kanila pati na rin pala ako. Ang mga nasa
pinto ay sina Mary, Marlon, Liza, Ruth at Vangie.
“Nanonood nang
nag-mo-moment,” abnormal na sagot ng best friend ko.
“Umaamoy nang
ka-sweetan,” sagot naman ni Marlon sa tanong ko, “Di ba baby Michael noh?”
“Sus, mga patay gutom lang kayo eh.” Biglang
dumating si Rich kasama ang boyfriend na si Alex.
“Mga baliw!
Magsibalik na nga kayong lahat sa clubhouse. Alam ko naman na gutom na kayo.
Eto na, magsi-serve na mga Ma’am at Sir.” Pagtataboy ko sa kanilang lahat.
“Magaling!
Pakibilisan!” Nag-abrisyete pa si Rich at nauna nang lumabas ng kusina kasunod
si Alex. Ngali-ngaling ihagis ko sa baklang ‘yon ang hawak kong bandehado. Kaso
huwag nalang pala. Sayang ang lobster.
“Tulungan na namin
kayo.” Prisinta ng biglang sumingit na si Miguel. Kinuha niya ang bandehadong
hawak ko. Nagulat naman daw ako at medyo
nagitla nang maramdaman ko ang mga kamay niya. Pero syempre hindi ko
ipinahalata iyon.
Kinuha naman nila
Liza at Vangie ang mga platong gagamitin and the rest ay sila sila na rin ang
naglabas ng mga kakailanganin para sa kainan na ‘yon.
“Mukhang masarap
mag night swimming sa infinity pool mamaya. Dun tayo later!” Suggestion ni
Rich.
“Ay bet ko yan!
Tapos may alak? Go!” pagsang-ayon naman ni Liza.
“Oo, tapos truth
or dare tayo. Masaya yun!” dagdag suggestion pa ni Vangie.
“Mamay, parang may
naalala ako.” Pasaring ni Marlon. “Deja vu?”
“Ako din Daday,
may naaalala din ako, tapos aakyat tayo sa tuktok ng bundok.” Ani Mary. “Tapos,
tapos…”
Naiiling nalang
ako sa mga pinagsasabi nila dahil gets ko ‘yon.
“Hay naku, Ken,
Alex, Martin, Mira, hindi na naman tayo maka-relate sa kanila.” Ani Ruth at
nag-roll eyes pa.
Chapter 3 – The Infinity Pool
After dinner ay
dumerecho na silang lahat sa may pool area. Mga naka-ready to swim na kasi
sila. Pero ako ay pumunta muna sa room ko para makapagbihis nang pang-langoy.
Paglapit ko sa
pool area ay nagkakasiyahan na sila. Ang lahat ay nakalublob na sa malawak na
infinity pool. Ultimo si Baby Michael na buhat-buhat ni Marlon ay nag-eenjoy
rin at masayang pumipisik-pisik sa tubig. Nilalaro siya nila Ruth at Liza.
Habang ang mga ‘lovers’ ay may kanya kanyang pwesto. Si Ken naman ay parang may
sariling mundo na mataman lang na nakatingin sa iba naming mga kabarkada pero
pag may humihirit ng mga jokes ay nakikitawa naman siya. Tamang madama mo lang
ang presence niya. Tama lang din ang init ng tubig para sa malamig na gabi
kagaya ngayon. Masasaya nilang mga boses ang tanging pumupuno sa buong isla.
Well, maliban sa mga kuliglig at mga tuko sa paligid.
Syempre papahuli
ba ako? Para saan pa’t ako ang may-ari ng buong isla na ito kung hindi ako
makikisawsaw. Kagagawa lamang ng pool na ito. Noong itinurn-over sa akin ang
resort, naging problema ko ang mga guests na nagrereklamo kapag low tide at
gusto daw nilang mag-swimming. Alam kong hindi ko na kasalanan yun dahil by
nature ang pagtaas at pagbaba ng tubig dagat. Pero para hindi madismaya ang mga
guests ko na wala sa hulog ay naisipan ko na lamang na magpagawa ng infinity
pool na ilang hakbang lamang ang layo mula sa dagat o sea shore. 5-7 feet ang
lalim nito at 20 feet naman ang haba nito. Pa-number 8 ang shape niya kaya nga
tinawag na infinity pool. He-he. Hindi man ako naniniwala ako sa salitang forever
o infinity ay ipagkaloob na natin ang prebelehiyong iyon para sa pool na ito.
Sa tuwing walang guest na gumagamit nito ay tsaka lamang ako nagsi-swimming
dito. Mas gusto ko kasing nasosolo ito dahil pakiramdam ko ay hawak ko ang
buong mundo sa pamamagitan ng paglalangoy mag-isa. Weird, right? Wala eh,
ganyan talaga ang nagagawa ng pagiging broken hearted. Pero okay na okay na ako
ngayon. Kaya nga eto at sasabay na ako sa pagsi-swimming sa mga kaibigan ko.
“Wuhow. Magbigay
pugay sa Diyosa ng Isla,” ani Liza at tinignan pa talaga ako mula ulo hanggang
paa nung akmang tinatanggal ko na ang bath robe ko.
“Palakpakan!”
sabay palakpak naman ni Ruth na sinundan pa siya nila Martin, Vangie, Mary,
Rich at pati ni Liza.
Aish! Mga baliw.
Para namang ngayon lang sila nakakita ng naka two piece.
“Yebah!” sabi
naman ni Marlon at ginaya rin siya ni Baby Michael. Tawanan ang barkada.
“Woah, FHM!”
Komento naman ni baklang Rich.
“Mga sira! FHM
kaagad? Bigla naman daw tuloy akong nahiya senyo.” Naiiling kong sabi sa kanila
at lumublob na ako sa pool.
Simula kasi ng
matira ako dito sa Palawan ay nasanay na akong mag-two piece kapag
nagsi-swimming. Ano bang masama sa suot kong pink polda dots na bikini? O hindi
lang talaga sila sanay na makita akong naka ganito.
“Oh, shot mo!” Inabutan ako ni Rich ng isang shot glass na
may laman na tequila paglapit ko sa kanya. Nasa may bandang gutter lang siya
dahil siya ang tanggero. Inabutan din niya ako ng asin at isang slice ng lemon.
Tinungga ko naman yun then sumipsip ng lemon na may asin. Straight heads up!
Sarap! Humahagod sa lalamunan ang init na hatid ng alak.
“Wuhh, lakas!”
nagulat talaga ako at nag-react siya. Promise!
Si Miguel lang naman ang nagsabi niyan.
“Okay na ba yung
gastritis mo?” Dagdag tanong pa niya at mas ito ang hindi ko inasahan. Tanda pa
pala niya ang pesteng sakit ng tiyan ko.
Pero syempre hindi
ko pinahalata na nagulat ako, “Yupp!” tumango pa ako pagkasagot ko sa tanong
niya, nag thumbs up at ngumiti pa ako. Hindi ko naman pwedeng sabihin na minsan
ay inaatake pa rin ako. Pero minsan nalang talaga, promise!
“Uy, concern….”
Side comment naman ng intrimitida kong
best friend.
Parang may dumaan
na anghel dahil natahimik ang lahat. Nakaka-awkward naman kasi. Naku ka, Liza.
Ang sarap mong sabunutan. Mamaya ka sa akin.
Dineadma ko ang
mahadera kong kaibigan dahil baka humaba lang ang usapan at nakakahiya naman
kay Mirasol kung mapagtampulan na naman kami ng asaran ni Miguel…tulad noon sa
bundok nila Rich.
Hey, stop reminiscing Jane! Napailing
nalang ako sa isip.
“Mirasol, wala
lang yun ah. Ganun lang talaga kami ‘magmahalan’ na magkakaibigan dito.” Basag
ni Rich sa namuong katahimikan, Talagang binigyang diin pa niya yung word na
‘magmahalan’. Isa pang abnormal. Tsk!
Na-ngi-ngiting
tumango lang si Mirasol at inihilig ang ulo sa dibdib ni Miguel. Hinawakan
naman ni Miguel ang ulo ni Mirasol at hinalikan pa ito sa noo.
Oh, edi kayo na
ang sweet. (Sounds like bitter, eh?)
Gusto ko ng
tusukin ang mata ko dahil kita ko pa rin sila on my peripheral version. Pati
ang dibdib ni Miguel na nakalitaw sa ibabaw ng tubig ay nahahagip pa rin ng mga
mata kong may sarili yatang utak. Parang mas lumaki yata ang mga muscles niya
sa katawan.
Muli
akong napailing mentally, ‘Tama na ang
pagnanasa, Jane!’ Sinita ko na ang
sarili ko at itinuon na lamang sa iba ang paningin.
May iba-iba ng
topic ulit ang barkada.
Nahagip ng tingin
ko ang nangingiting si Ken. Kumunot ang noo ko dahil mabilis siyang lumingon sa
gawing kanan at parang gulat na gulat pa siya. Mukhang walang nakapansin kay
Ken dahil abala pa rin sa pagdadaldalan at tawanan ang iba pa naming mga
kaibigan. Napatingin din tuloy ako bigla sa direksyon ng tinitignan niya.
Nakakapagtaka lang dahil yung parte ng isla na tinitignan ni Ken ay madilim.
Doon na kasi ang papunta sa magubat na area ng Isla at doon din nagsisimula ang
trail paakyat ng bundok. Hindi ko na pinalagyan ng ilaw sa banda roon dahil
pinapatakbo lamang ng gen set ang kuryente sa buong isla. Hindi kakayanin ng
budget kung buong isla sa gabi ay maliwanag. Tanging yung mga lugar lamang na
importante ang pinalagyan ko ng ilaw.
Ngayong gabi, dito muna sa infinity pool ang
sinindihan ko ng ilaw at pinatay ko muna ang sa club house at sa mga labas ng
cottages since wala namang ibang tao na nandito ngayon kundi kami kami lang.
Ganun talaga ang
negosyante, kailangang magkuripot.
Lumangoy si Ken
papunta sa akin at may binulong, “Jane, sigurado ka bang walang ibang tao dito
maliban sa ating magbabarkada?” tanong niya.
Tumango ako, “Uhm.
Tayo lang talaga ang nandito. Kung meron mang ibang tao ay makikita o maririnig
naman natin” Imporma ko sa kanya.
“Eh yung sa likod
ng isla? Paano mo malalaman kung may nakapasok na dito mula doon?”
“May electric
circuit sa likod. If ever na may nangahas na pumasok ay mag-iingay yun and at
the same time ay ma-ga-ground sila. Pero ever since, wala pa namang ibang tao
ang nan-tresspass dito. Mababait ang mga tao dito sa Palawan. At isa pa,
maririnig pa rin natin ang mga motor ng bangka kung meron mang palapit dito. As
of now, wala naman akong naririnig.” Paliwanag ko sa kanya.
“Ahh. Ganun ba?”
Aniya na tila nag-iisip pa siya ng malalim.
“Bakit Ken? May
problema ba?”
“Wa-wala naman.
Para kasing may nakita akong dumaan sa gilid ng mata ko eh. Pero siguro guni
guni ko lang yon since sabi mo nga ay wala namang ibang tao dito maliban sa
atin.”
Napaisip ako sa
sinabi ni Ken. Wala talaga akong idea na may ibang makakapasok dito sa isla
nang hindi namin maririnig. Malabong mangyari yon eh. Sobrang labo.
“Huy!” Untag niya
sa akin. “Huwag mo ng isipin yon baka dala lang ng alak yun.” Sabi pa niya at
sinundan pa ng marahan na pagtawa. “Lasing na yata ako. Hindi ako sanay sa hard
drinks. Wala bang beer?”
“Gusto mo? Kukuha
kita.”
“Haha. Huwag na.
Joke lang. Okay lang ako.”
“Hindi nga? Kukuha
talaga ako.”
“Joke nga lang.
Huwag na. Ano ka ba at baka mas dumami pa ang mga makita ko? Hahaha!”
He’s acting really
weird. “Sige, ikaw ang bahala.” Nasabi ko nalang.
Nagulat nalang ako
nang bigla niya akong kurutin sa ilong ko. Napapikit pa ako.
“Ay, moment ulit? Kanina
pa yan sa kusina ah.” Ani Vangie.
“Nakakaselos naman yan. Parang wala na yata
akong chance.” Paghihinampo ni Ruth pero nasa tono pa rin naman niya ang
pagbibiro.
“Moment your face,
Vang.” Sagot ko kay Vangie at inirapan pa siya. “Ruth, waley. Huwag mo ng
i-push ang selos mo.” Tugon ko naman kay Ruth.
Maya-maya lang ay
umahon na sina Mary at Marlon dahil hindi raw pwedeng magtagal sa tubig si Baby
Michael. Matapos magpaalam ay dumerecho na sila sa Cottage B.
“Huwag niyo munang
susundan si Baby Michael ah! Mahirap na ang buhay ngayon!” biro pa ni Richard
sa mag-asawa.
“Bakla ka!
Marunong kaming mag-family planning. Mahal ang gatas,” natatawang sagot ni Mary
sa kanya.
Tuloy ang
kwentuhan at asaran ng barkada. Pero maya-maya lang din ay biglang sumama ang
pakiramdam ko. Pesteng gastro-enteritis ‘to at ngayon pa yata niya balak
umatake. “Ahm, guys, una na ako senyo
ha,” paalam ko sa kanila dahil kailangan ko na itong ihiga nang nakapilipit
para mawala ang sakit.
“Oh bakit? Lasing
ka na?” tanong ni Liza.
“Nope. I just have
to take my meds.” Sagot ko naman sa kanya.
“Sira ka! Hindi ka
tatalaban ng gamot ngayon, nakainom ka eh. Sumasakit tiyan mo?” sabi naman ni
Vangie.
Tinanguan ko siya
habang nakangiti.
“Yan kasi, alak
pa!” komento naman ni Miguel na hindi ko nagustuhan dahil mababakas sa tono
niya ang paninisi.
“Shut-up! Wala
kang pakelam.” Sagot ko sa kanya and at the same time, flashing my sarcastic
smile.
“I have to go
first. Suit yourself. Enjoy lang kayo dito. Pag may kailangan kayo, katukin
niyo lang ako sa room ko.” Sabi ko sa iba.
“Okay ka lang ba,
Jane?” nag-aalalang tanong sa akin ni Ken.
“Magsisinungaling
ako pag sinabi kong oo.”
“Hatid na kita sa
room mo.” Prisinta niya.
At mariin naman
akong tumanggi. “No. You don’t have to. Enjoy lang kayo. I can manage myself.
Don’t worry. Sanay na akong nag-iisa.” Parang natauhan ako sa huli kong sinabi?
Is it necessary to say it pa? Gosh! Tinamaan na yata ako ng alak. “I mean in
times like this, I already know what to do.” Bawi ko nalang at sincere siyang
nginitian.
Umahon na ako sa
pool at sinuot na ang robe ko. “Good night guys, see you tomorrow. Hiking tayo
bukas!” Paalam ko sa kanila at dumerecho na nga ako sa kuwarto ko.
Pagdating ko sa kuwarto ay nag-shower muna
ako.
“Okay na okay ka
na Jane. Okay na okay ka na.” Kausap ko ang aking sarili sa harap ng full size
mirror habang pinapatuyo ang buhok.
Bearable pa naman yung sakit ng tiyan ko ngayon at siguro nga ay tama si
Vangie na kung iinuman ko ito ngayon ng gamot ay wala ring bisa since nakainom nga
ako. Kailangan ko lang sigurong mag fetal position sa pagtulog para medyo
maibsan ang sakit.
Before I close my
eyes ay umusal muna ako ng munting panalangin.
“Good night world,
good night Lola. Sana patuloy mo lang po akong gabayan. Thanks to you at naibsan
ang lahat ng sakit na nararamdaman ko noon.” Muli akong naluha nang maalala ko
si Lola Mystica. She’s the greatest blessing na natanggap ko all my life.
Sobrang laki talaga ng pasasalamat ko sa kanya. Ngayon ngang wala na siya ay
medyo masakit pa rin sa akin ang pagkawala niya pero lagi niyang sinasabi sa
akin noon na hindi ako pwedeng maging malungkot. Wala daw akong karapatan
maging malungkot dahil nasa akin daw ang lahat ng karapatan para maging masaya.
As I closed my
eyes ay parang may malamig na hangin na dumapo sa bandang noo ko. Hindi ko na
ito pinansin dahil iginupo na ako ng antok.
I was running and he is holding my hand so tight! No, we were
running together! What the f! Bakit nandito sa panaginip ko si Miguel? Yeah,
alam kong nananaginip ako sa mga sandaling ito dahil blurred ang paligid. Ang
malinaw lang ay ang mga bulto namin ni Miguel. Why are we running? Anong meron?
Pakiramdam ko rin ay lumulutang sa ere ang katawan kong mahimbing na
natutulog kasabay ng walang tigil na pagtakbo namin ni Miguel. Ramdam kong
nakaangat ang katawan ko sa kama.
What the f is happening to
me? Half of my mind ay nagsasabing nananaginip ako at tumatakbo nga kasama si
Miguel but then the other half is saying na tulog ako at nakalutang nga sa ere
ang katawan ko.
Bigla bigla ay naramdaman ko na lamang na muli
akong bumagsak sa kama. But I chose to still shut my eyes na waring inaanalyze
ko pa kung ano ba talaga ang totoong nangyayari.
Am I dreaming
while I am floating in the air? Paano kong nalaman ang mga bagay na yon? Is it
because of my subconscious mind? Wala na rin ang sakit ng tyan na nararamdaman
ko bago ako makatulog. I heard my room’s door opened pero parang wala akong
sapat na lakas para bumangon kaya’t pinagpatuloy ko nalang ang pakikiramdam.
The door got
closed again. The next thing I knew ay may isang malaking katawan na ang
nakayakap sa akin.
My heart beats
fast at parang ito ang nagbigay sa akin ng lakas. Agad akong kumalas sa
pagkakayakap ng kung sinuman na Pontio Pilatong ito at sinipa siya paalis ng
kama ko.
Blag!
Dali dali akong
tumayo para buksan ang switch ng ilaw at huwag na kayong magtaka kung bakit ako
nagulat pagkakita sa lapastangan na pumasok ng kuwarto ko, “Sheet! Migz?! What
are you doing here?!” Inis kong bulyaw pagkalapit ko sa kanya.
Nakasalampak pa
rin siya sa de-tiles na sahig at tila may iniindang sakit. “Ahhhh. Aray…” Aniya
habang hawak hawak ang left arm and leg niya.
Napangiwi ako
dahil mukhang malakas yata ang pagkakasipa ko at hindi naging maganda ang
pagkakabagsak niya sa sahig. Tinulungan ko siyang tumayo at maka-upo sa kama.
Amoy ko ang matapang na alak sa hininga niya. Nalasing yata siya dahil sobrang
pula ng mga pisngi niya at parang hindi niya na kayang buhatin ang sarili niya.
“Sige, alak pa.” panggagaya ko sa sinabi niya kanina.
“Tss….”
“Bakit nandito ka
sa kuwarto ko?” wish ko lang ay may makuha akong sagot sa kanya. Sa lagay
niyang ito ngayon, malabo.
“Hikaw, baket ka
hik- nandito? Kuwarto namin ni.. burp.. Mirasol dito hah!”
“Abnormal. Sa room
A kayo!” singhal ko sa kanya.
“Baket?” medyo
napalakas ang boses niya. Lasing na nga talaga siya. Hahaha! Ang sarap niyang
picturan.
“Room A naman hito hah! Hito kaya yung yung una!”
Ay, tanga. Wala
na, tinamaan na nga talaga ang magaling. Bago kasi ang room A ay ang kuwarto ko
muna.
“Ewan ko sa’yo.
Tara na, ihahatid na kita sa kuwarto niyo.” Sinubukan ko siyang tulungang
tumayo pero wala eh…. Ang bigat niya masyado!
“Zzzzzzzzzzzzzzzzzzz……..”
narinig ko nalang na humihilik na siya habang nakaupo.
Hay naku. Lumabas nalang
ako ng kuwarto ko at dun nalang ako kina Liza tatabi.
Natanaw ko sa pool
si Ken. Nakahiga siya sa isang bench doon. Lumapit ako sa kanya at inalalayan
ko siyang maglakad papunta sa kuwarto niya which is Room C. Medyo mabigat din
itong si Ken pero nakokontrol pa naman niya yung katawan niya kaya medyo hindi
ako nahihirapan.
“Iinom-inom hindi
naman pala kaya. Gagawin kang fried chicken ng mga lamok dun sa pool area.”
Sabi ko sa kanya habang patungo kami sa kuwarto niya.
“Ang dami ko
talagang nakita kanina. Mga lima sila. Tatlong babae, dalawang lalaki.”
Kinilabutan ako sa sinabi niya pero hindi ko pinahalata.
“Siguro kanina ka
pa may amats dahil kung anu-ano na ang nakikita mo. Hahahha!” Pagdating namin
sa kuwarto niya ay nagpaalam na ako. “Good night Ken. Sleep well.” Sabi ko at
dumerecho na ako sa kuwarto nila Liza at Ruth.
Naiiling nalang
ako. Hindi na sila nakapag-lock marahil ay dahil sa kalasingan. Kunsabagay ay
wala namang problema dun dahil kami kami lang naman ang nandito. Ako nga din
pala ay nakalimutang mag-lock kaya napasok tuloy ako ng masamang ‘bangungot’.
‘Bangungot talaga Jane? Bitter na bitter lang ang peg kay Miguel
ah.’
Haha, hindi naman
masayado konsensya. Tseh!
Tulog na tulog na
ang dalawang hitad pero ginising ko pa rin sila. “Liz, Ruth, uy!”
“Uhhmmmm…” Ungot
nila pareho.
“Tatabi ako sa
inyo ha. May asungot kasi na nanloob ng kuwarto ko. Tatanga tanga namin kasi
ako at nakalimutan ko mag-lock.” Sabi ko at siniksik ko ang sarili ko sa gitna
nila.
Paminsan minsan ay
natatakot pa rin naman ako. Pero secret lang natin yun ah. Ha-ha. Walang ibang
pwedeng makaalam na medyo natakot ako sa napaniginipan ko kanina at dahil dun
sa sinabi ni Ken.
Ako na si Jane na
matapang ngayon. Good night.
Chapter 4 – The Mountain
Good morning
world.
Time Check: 6:30
a.m.
Nagising ako na
nakayakap na sa akin na parang tuko si Liza. Hindi ko naiwasan ang mapangiti.
It’s been more than two years mula nang magtabi kami sa pagtulog ng bruha kong
best friend.
Si Ruth naman ay
nakatalikod sa akin. Sanay talaga siyang matulog ng nakatagilid. Since high
school kami ay ganyan na siya matulog. Some old habits really die hard.
I didn’t bother to
wake them up dahil alam ko naman na may mga amats pa ang mga ito. Nauna na
akong bumangon dahil magluluto pa ako ng para sa breakfast namin. Bukas pa ang
balik ng mga staff ko kaya bukas nalang ako babawi ng pahinga. And besides,
masaya naman akong i-host ang mga kaibigan ko nang mag-isa. Para lang akong may
hands-on VIP clients na madalas ko na rin namang ginagawa.
Bago ako dumerecho
sa kusina ay dumaan muna ako sa pool area para sana linisin ang mga kalat doon
and to my surprise ay nandoon na si Miguel at siya na ang kasalukuyang
nagliligpit ng mga kalat.
Naramdaman niya
yata ang papalapit ko kaya tumigil siya saglit at binati ako ng, “Good
morning.” He smiled wildly as if everything between us was just so fine. Yeah
right, so fine it is. Masaya na nga siguro talaga siya ngayon and I have
nothing to do anymore but just to be happy also for both of us. He has just
found the right girl for him so congrats. Yung babaeng hindi siya iiwan at
pakakasalan siya. Cheers for them.
Hindi ko
pinahalata na nagulat ako pagkakita sa kanya. Tinanguan ko siya at bahagya lang
ding ngumiti,“ Morning. Oh, ang aga mo naman.” Tinulungan ko na din siya
maglinis at sinimulan nang mamulot ng mga nagkalat na wrappers ng tsitsirya.
“Nagtaka ako eh
kung bakit wala akong katabi. Yun pala ibang kuwarto ang napasok ko. Pasensya
ka na. San ka natulog?” Aniya at ipinagpatuloy na rin niya ang paglilinis.
“Kina Liza,”
maikli kong sagot at hindi iniisip ang sinasabi niya. Ano nga bang masama kung
magtabi na sila ni Mira sa isang kuwarto? After all, ikakasal na rin naman
sila.
Wow, Jane. Hindi mo nga iniisip yon. Hindi talaga, promise. Napailing ako sa mga isiping pumasok sa utak ko. Mukhang kulang pa
yata ako sa tulog.
“Sorry ulit ha.
Napasubo ako kay Ken eh. Sa pagkakatanda ko kaming dalawa ang huling natira
dito. Inubos namin yung mga natirang alak. Masyado kasing naging masinsinan ang
usapan namin at kinailangan ng maraming alak para doon,” Natigil kami pareho sa
mga ginagawa naming paglilinis at pagliligpit at nagtinginan.
Oh heart, shut up beating so fast! Abnormal ka. Nagpapalpitate ka
ba? Kelangan mo ng medic? Tara sa bayan ng Culion, magpapa-hospital tayo.
Ako ang unang
nagbawi ng tingin at muling itinuon ang pansin sa mga kalat na nalikom na namin
sa isang malaking plastik. “May pinagdadaanan ba kayo ni Ken?” natatawang biro
ko sa kaniya. “Lakas niyo uminom ah. Inabot na kayo ng alas- dos. Tapos ngayon
ang aga mo pang nagising.”
Pagak siyang
tumawa bago muling nagsalit. Sheez, I miss that laugh.
“Wala naman.
Na-miss lang namin masyado ang isa’t isa.”
Napangiti ako sa
naging sagot n iya, “Naging close pala kayo?” at tumawa pa ako ng mapakla. “Kelan pa?”
“Oo naman. Dati.”
Kelan kaya ang
dati na yon? Hindi naman sila close nung highschool ah, kahit nung college.
After college? Malabo rin. After the break up? Nino? With Ken or with him? Ah,
ewan! Ang aga-aga pa pero ang dami na kaagad pumapasok na thoughts sa utak ko.
Makapag meditate nga later on.
“Oh, edi kayo na
ang close. Maiwan na muna kita dito ha. Maghahanda lang ako ng breakfast.”
Paalam ko sa kanya sine malinis naman na ang pool area.
Muli akong nagulat
dahil hinawakan niya ako sa braso para pigilan. “Lagi ka nalang nang-iiwan.”
Sa sinabi niyang
ito, para sa akin, ay tila nagkaroon ito ng ibang ibig sabihin. Napataas tuloy
ang kilay ko na tinalo pa ang taas ng sikat ng araw sa mga sandaling ito, “I’m
sorry? Anong pinaglalaban mo ngayon, Migz?”
Sana naman huwag
niyang sirain ang magandang araw ngayon.
Alam kong kulang pa ako sa tulog pero hindi ko alintanan iyon dahil
masaya ako na makasama silang lahat ngayon. Nawa’y huwag naman niyang sirain
ang maganda kong mood.
“Samahan na kita
sa kusina. Tutulong na ako sa paghahanda. Hindi naman na ako inaantok.” Aniya
at nauna na siyang naglakad na sa malamang ay sa kusina ang destinasyon niya.
Hinabol ko siya ay
hinawakan ko ang kanang braso niya bilang pagpigil sa nais niyang pagtulong,
“No. You don’t have to. Bisita kayo rito at kaya ko namang mag-isa.”
“Sanay na ako..”
“Sanay ka na.” –magkasabay naming nasabi.
“Look Migz, baka
may masabi si Mirasol. It’s better for us to have some distance kahit pa na
okay na tayo. Please lang. Konting respeto nalang sana para sa girlfriend err fiancee mo. Don’t
follow me for I don’t need your help.”And that’s a warning for him. Tuluyan ko
na siyang tinalikuran habang marahan na napapailing na lamang. Ano bang gusto
niyang palabasin o mangyari pa? Okay na okay na ako eh. Bahala siya diyan kung
hindi pa rin siya nakakamove on. Manigas siya!
“Hindi naman
makitid ang utak niya.” Napahinto ako sa paglalakad palayo sa kanya dahil sa
sinabi niyang ito. Para kasing may iba siyang
dating sa akin.
“Are you referring
to me and to my decision before?” derechahan kong tanong sa kanya. That’s
exactly what he said to me when I decided to break up with him. ‘Makitid ang utak, walang pang-unawa sa
sitwasyon…’ Tsk! Pasaring ang naging
dating sa akin ng sinabi niya eh.
“Wala naman akong
sinasabi…” sagot niya sa tanong ko pero sa dagat siya nakatingin. Tsk tsk,
halatang guilty.
“Kasasabi mo
lang,” I took out a deep breath as I closed my eyes and opened it again trying
to control my temper, “Please… Just leave the civility between us alone
Migz. Please lang,” mariin kong sabi. Ano bang problema niya?
“If only I could…”
Aniya na narinig ko pa although mahina lang ang pagkakasabi niya nun.
--------------------------------------------
After naming
mag-breakfast ay binalak na namin ang mag-hiking. Hindi makakasama sila Mary at
Marlon dahil walang magbabantay kay Baby Michael.
“Kaya ng dalawang
oras yan. Hindi naman ganun kagubat ang bundok eh,” imporma ko sa kanila. “In
less than two hours ay nasa tuktok na tayo. Bring your gadgets dahil doon lang
may signal dun. Ha-ha!” Sabi ko pa. I also told them na mas maganda kung wala
kaming bitbit na kahit ano para hindi masyadong nakakapagod. Maliban nga sa mga
gadgets kung gusto nilang makasagap ng signal.
“Grabe, kelangan
pa talagang umakyat ng bundok para lang magkasignal?” tanong ni Liza.
“Yupp, Bru! Ganun
talaga ang buhay dito sa isla.” I lead the way papunta sa may pinaka trail ng
bundok. “Ingat lang kasi medyo steep yung daan.” I reminded them.
Hindi naman ganun
kataasan ang bundok na ito. It’s only 120 feet at wala ring mga matataas na mga
puno na nakaharang paakyat.
After two hours ay
nasa tuktok na kami ng bundok. At hindi na ako nagulat sa mga naging reaksyon
nila. Obviously ay namamangha sila sa ganda ng mga tanawin na nasasaksihan nila
ngayon. Like them ay ganun din ako nung una kong inakyat ito. Pero ngayon kahit
na naka-ilang beses na akong akyat dito ay hindi pa rin nababawasan ang
pagkamangha ko. I just so love this place. It is really more fun in the Philippines,
come visit Palawan! Ha-ha-ha! Mag-promote daw ba?
“Huwow! Very
breathtaking it is!” humihingal pang sabi ni Martin. Sila ng jowa niya (ni
Vangie) ang nasa huling pila paakyat. Yung trail kasi na paakyat dito sa bundok
ay pang-isahang tao lang.
“Hon, dito tayo
pakasal,” ungot naman ni Vangie sa kasintahan at nangingiting niyakap siya ni
Martin.
Sige, ituloy niyo
lang yang mga paglalambutsingan niyo. Hindi ako naiinggit, promise!
“Mga leche! Ano
yun, papagurin niyo lahat ng guest niyo ultimo yung magkakasal sa inyo? Maawa
naman kayo, mga abnormal,” bara ni Rich sa mag-jowa.
“Inggit ka lang
bakla ka. Kasi kami pwedeng ikasal, eh ikaw, hindi pa napapatupad ang same sex
marriage dito sa Pilipinas, hintay hintay ka muna ng mga 50 years! Hahahah!”
ganti naman ni Vangie. “Oh di kaya kung may budget ka, doon kayo sa U.S.
magpakasal.”
“Huwag kang
mag-aalala, hindi ako pupunta sa kasal mo kung papagurin mo lang ako sa
pag-akyat,” biro ulit ni Rich.
“Siyang tunay!
Sayang ang make-up ko senyo ‘te!” gatong naman ni Liza.
“Ang tanong,
invited ba kayo? Tayo? Hahaha!” ani Ruth.
“Kayo nalang
magpakasal!” sagot na naman ni Vangie sa kanila at sinundan ng malakas na
pagtawa.
“Hep! Kami muna!”
singit ni Miguel sa usapan at ang abnormal dahil tumingin pa siya sa akin
pagkasabi niya nun.
Anong gusto niyang
palabasin? Gusto niya akong pagselosin? Umasa siya sa wala! Tinaasan ko nga
siya ng kilay, ‘Tinitingin mo diyan?
Tusukin ko yang mata mo eh!” ngitngit ko sa utak ko.
“Pwede bang dito
ang venue Jane? I mean dun sa resort ha, hindi dito sa tuktok.” Tanong niya na
may kalakip pang ngisi sa kanyang mga labi. Aba, nang-aasar talaga ang loko. As
if naman madadala niya ako sa mga paganyan-ganyan niya. Neknek niya!
Tumango ako, “Oo
naman! 2 million pesos per week, walang problema sa akin!” birong sagot ko at
natawa ako ng halos lumuwa ang mga mata niya dahil sa sinabi ko.
‘Ano? Papakasal ka pa dito? Then go! Make me richer! Mwahahaha!’ sigaw ng devilish side kong konsensya na mariin ko namang
sinasang-ayunan sa pagkakataong ito.
“Kayang-kaya ni
Migz yan, anong silbi ng pamana ni long lost grandmother?” Ani Rich.
“Eh ang kaso
makukuha niya lang yun kapag kinasal na sila,” kontra naman ni Martin.
“Oh? Edi utang
muna!” Sali ni Ken sa usapan, “pautangin kita pre! Kaso may 50 % interest. Ano,
deal?”
“Yown!” malakas
kong sabi. Sang-ayon much ako kay Ken. Haha! “Yan ang utak negosyante!”
nakipag-apir pa ako sa kanya.
Tawanan ang
barkada. Usapang kasal pala ha! Sige, tara pag-usapan natin yan. Lalo pa ngayon
na hindi na ako naniniwala sa salitang forever.
Naiiling na
natatawa nlang din si Miguel. At ever as usual, ay walang kibo si Mirasol
although nakikitawa rin naman siya.
Bago bumaba ng
bundok ay syempre kumota muna sila ng mga pictures. Pati pala ako. Kahit mga
mukhang huggard na ay sige pa rin sa picturan. Pam-facebook daw. At masasasabi kong nag-enjoy naman sila sa
hiking na ito. Bukas ay island hopping naman ang gagawin namin plus scuba
diving. And I am hoping na sana ang buo nilang pag-stay rito ay maging super
enjoy para sa kanilang lahat.
“Tara
guys, baba na tayo.” Yaya ko na sa kanila dahil maya maya lang ay iinit pa ang
sikat ng araw.
Matapos ang
dalawang oras ay muli kaming nakababa ng bundok ngunit isang hindi inaasahang
pangyayari pala ang bubungad sa amin pagkababa namin…
“NASAAN NA YUNG
MGA COTTAGES???!!” shocked na tanong ni Ruth.
“Yung swimming
pool?!” ani Rich na gulat din.
“Yung buong resort
kamo ang nasaan?!” Liza na parang high-blood na.
“Sila Mary at
Marlon?” Lumilinga linga pang tanong naman ni Vangie.
“Pati si Baby
Michael nasaan na?” dagdag na tanong ni Miguel.
“Jane, hindi kaya
namali tayo ng daan? Baka ito yung likod ng isla.” Direktang tanong ni Ken sa
akin.
Umiling ako, “Malabo yun eh. Walang
trail papunta sa likod,” sagot ko. “At isa pa ay iba ang itsura ng likod. May
katapat itong maliit na isla hindi ba?” Kanina kasi habang nasa tuktok kami ay
nakita nila ang buong isla 360 degrees.
“Pero nasaan na
tayo?” Si Ruth ulit ang nangtanong at halata na sa boses niya ang kaba.
“Andito tayo sa
mismong harap ng isla,” kalmado kong sagot. “Kung mapapansin niyo ang mga puno
ay ganun pa rin ang mga pwesto nila.” Turo ko sa mga nagkalat na puno sa
paligid at tanging mga structures na may kinalaman sa resort lamang ang
nawawala.
‘Pero nawawala ang resort ko.’ Gusto ko
sanang idagdag sa mga sinabi ko pero ayoko na silang matakot pa.
“Pero nasaan na
yung resort?!” Winasiwas pa ni Liza ang kamay niya, “Sinasabi ko na nga ba eh!
I felt something creepy about this place. Ramdam kong may kakaiba dito eh. Pero
binalewala ko yun kasi sabi mo ay safe naman dito!” ani Liza at sa mismong
mukha ko pa niya sinabi iyon.
“Kumalma ka nga,”
hindi ko pinahalata sa boses ko na nairita ako sa mga sinabi niya.
“Explain KALMA,
Jane Dela Merced?! Nawawala yung resort mo! Sige, ilabas mo ngayon din ang
speed boat at kakalma ako. Uuwi na ako ng Maynila agad-agad!” sigaw niya na sa
akin.
“Liz, sinisigawan
mo na si Jane,” si Rich naman ang sumita sa kanya.
“Ipaliwanag niyo
sa akin ang lahat ng nangyayari dito ngayon. Lalo ka na!” turo niya sa akin,
“Anong nangyayari? Ha?!”
“Liz,” inalis ni
Ken ang daliri ni Liza na nakaduro sa akin.
Binalingan naman
niya si Ken at ito naman ang sininghalan, “Kausapin mo yang ex mo! Nawawala
sila Mary at Marlon at may kasama pa silang bata! Or baka nga tayo ang nawawala
eh!”
“Liz, hindi mo
kailangang sumigaw,” this time ay si Miguel naman ang sumita sa kanya.
“Sige, kampihan
niyo yang ex niyo na nagtago sa freak at weird na lugar na ito!” Muli niya
akong binalingan, “Kung anuman yang pinagdaanan mo kaya ka may ‘sariling
mundo’, pwede ba huwag naman sana
kayong mandamay?! Sana
pala ay hindi nalang ako sumama sa pagpunta sa lugar na-”
Hindi na ako
nakapagtimpi, “Pwede ba Luzviminda! Hindi ko alam kung ano ang nangyayari.
Simula ng matira ako dito sa tinatawag mong sarili kong mundo ay normal ang
lahat! Ngayon lang, ngayon lang nangyari ang ganito at kahit kailan ay hindi ko
gugustuhin na may mangyaring hindi maganda isa man sa inyo! Ako ba? Ako ba ang
nagpilit sa inyo na pumunta kayo dito? Hah?” hindi ko na napigilang sigaw sa
kanya at tanging ang mga luha ko na lamang ngayon ang pinipigilan kong tumulo.
Sila ang nagtanong
sa akin two months ago kung pwede daw ba nilang makita o mabisita ang resort na
pinamamahalaan ko. Kung tutuusin ay ayoko talaga silang papuntahin pero baka
maisip nila na hanggang ngayon ay bitter pa rin ako kaya pumayag ako na pumunta
sila dito.
Sino ba naman ang
gustong mawalan ng buong resort ng basta basta nalang?
At ngayon pa
talaga nawala ah. So anong tawag dito sa pagkakataong ito? Perfect timing,
co-incidence, ganon?
Lola Mystica, what
is this all about?
Chapter 5 – The Rise
Lahat kami ay nasa
tabing dagat at kasalukuyang nga-nga. Ang iba ay nakasalampak sa buhanginan
habang ang iba naman ay nakatayo at palakad-lakad.
Isa ako sa mga
nakasalampak. Parang mas napagod ako sa pakikipag kompronta kay Liza kesa sa
pag-ha-hiking. I really hate confrontations because it made me felt like I’m
the one who will always going to lose. Na ako yung talaga yung masama, yung may
kasalanan, yung mali.
Speaking of Liza
ay tumabi siya sa akin at kinulbit ako,
“Uy, Bru.” Ngunit hindi ko siya pinansin.
Muli niya akong
kinulbit, “Uy, Bru!”
Inirapan ko lang
siya sabay sabi ng, “Tseh!”
“Arte mo!
Sabunutan kita diyan eh.”
Natigilan kaming
pareho habang nakatitig sa mukha ng isa’t isa pero maya maya lang ay pareho na
rin kaming natawa.
“Pero sorry talaga
kanina. Nabigla lang ako. Nakakafrustrate lang talaga dahil alam mo naman yung
mga pinagdaanan natin noon kina Rich hindi ba? Para
kasing nauulit na naman ngayon yun. Baka sinundan tayo ni Lola dito.” Ang
tinutukoy niyang Lola ay ang Lola ni Rich na minsan kaming napaglaruan at
tinuruan ng leksyon noon.
“OA mo mag-react
kanina ah. Kulang nalang ilubog mo ako sa lupa,” Tumatawa kong sabi sa kanya.
“Pasensya na din kayo, hindi ko talaga ginusto ito.” Ramdam kong nangingilid na
naman ang mga luha ko.
Niyakap niya ako,
“Sorry, sorry talaga kanina Bru. Naging super OA ko nga talaga.Epekto ng walang
emotion controller. Alam mo na, binulutong si Negro.” Tukoy niya sa kasintahan
na si Junie at muli na naman kaming natawa.
“Alam ko na nga
yung mga pinagdaanan mo at kasalukuyang pinagdadaanan ay kung anu ano pa ang
mga nasabi ko. Gaga talaga ako,” dagdag pa niya.
“I know right.
Gaga ka talaga dahil mana ka sa akin. Hehe.”
“Guys, ano kaya
kung akyatin ulit natin yung bundok? Baka pagbaba natin ay bumalik na ulit sa
normal ang lahat.” Suggestion ni Rich.
“Wow. Nakakataas
naman ng energy yang suggestion mo, Rich.” Sarkastikong sagot ni Vangie sa
kanya. “Eh paano pag ganun pa rin pagbaba natin? Nadoble lang yung pagod
natin,” dagdag pa niya. “Nice.”
“At least
sinubukan natin. Kesa naman wala tayong gawin at maghintay lang ng himaya
dito.”
“Ano, aakyatin na
natin?” Ani Martin. “Alam mo Hon, may point naman si Rich eh.”
“Maglakad nalang
kaya muna tayo hanggang makarating tayo dun sa dulo,” another suggestion ni
Ken. “Baka lang kasi, andun sa kabilang side yung resort.”
Para sa akin ay
malabo yun pero pinili kong huwag na lamang sumagot.
“Pwede,” Sang-ayon
ni Miguel. “At kailangan ay lahat tayo ang maglalakad. Hindi tayo pwedeng
maghiwa-hiwalay dahil baka mas maging mahirap ang mangyari pag nagkawatak-watak
tayo.”
Marahil naalala
niya ang naging karanasan namin three years ago sa lugar nila Rich kung saan
nagkahiwa-hiwalay kami at sa kasamaang palad ay kami ang naging unang magkasama
na sana ay hindi nalang nangyari.
‘Sisi pa more, Jane.’ Sigaw ni
konsensya.
Sinimulan na nga
naming lakarin ang shoreline ng isla papunta sa kabilang dulo ng isla.
“WALANJO naman!
Dito rin tayo galing kanina eh! Seriously? Para lang tayong nag-round trip
minus the resort,” banas na sabi ni Liza. Makalipas ang tatlumpong minuto ng
paglalakad ay bumalik lang kami sa pinanggalingan namin. Nagtusok si Miguel ng
isang kahoy sa lupa na may pulang scarf sa dulong tuktok upang palatandaan ng
naging starting point namin.
“Yari na,
na-engkanto na tayo.” Umiiling iling na sabi ni Martin habang ka-hawak kamay si
Vangie.
“Ayan na ang
sinasabi ko!” tinampal pa ni Vangie ang sariling noo, “Hindi ba mauubusan ng
kababalaghan ang lugar na ito?” Bumaling siya kay Miguel, “Bez, hindi ba parang
ganito rin ang nangyari sa’yo dati?”
Tumango naman si
Miguel.
“Ano bang nangyari
sa inyo dati? Baka naman pwede niyong i-share? For the benefits ng mga OP (Out
of place) na kasama niyo dito ngayon.” Pasaring ni Ruth.
Si Miguel ang
sumagot, “Dun kasi sa bundok na pag-aari ni Rich ay hawig sa ganito yung mga
nangyari sa amin doon. Hindi siya kapani paniwala pero nangyari talaga.”
Sumingit si
Vangie, “Ang ipinagkaiba lang, gabi nung nagsimulang magkaroon ng mga
kababalaghan doon, pero dito, ayan!” tinuro niya ang langit, “Sikat na sikat
ang araw!”
“Oh tapos, anong nangyari? Paano kayo nakaalis
sa lugar na iyon?” dagdag na tanong ni Ruth.
“Ayun,
nagpakatotoo ang mga dapat magpakatotoo!” parinig naman ni Vangie. ‘Parinig’
talaga dahil tinatamaan ako!
“Huh?” nagtatakang
tanong ng jowa ni Rich na si Alex, “Paanong pagpapakatotoo?”
“Huwag mo ng
alamin,” sagot ni Rich dito. “Past is past na nga daw kasi. Move on, move on
daw pag may time.” Sabay tingin sa akin at bilang ganti ay inirapan ko ang
magaling na bakla.
Muli ko siyang
tinignan at waring sinasabi ng mga mata ko sa kanya na, ‘Shut up!’
“Paano ng gagawin
natin niyan?” tanon ni Ruth sa lahat.
“Ay Ruth kung alam
namin ang sagot ay kanina pa sana tayo nakabalik sa ‘real world’.” Pilosopong
sagot ni Liza sa kanya at nag hand sign pa ito ng waring kino-quote ang
salitang real world.
“Baka naman may
kailangang magpakatotoo ulit ngayon?” Ani Martin at sa tingin ko ay ako
pinasasaringan niya. Ewan, basta ramdam ko lang na ako at ako lang lagi ang mga
pinatatamaan nila kahit pa wala naman silang binabanggit na mga pangalan.
Hindi na ako
nakatiis at sumagot na ako, “Hindi rin.”
Lahat sila ay
napatingin sa akin. Ano? Ako na naman ba ang bitter?
“Magkaiba ang
lugar nila Rich sa lugar na ito. Hindi naman siguro tayo susundan ng Lola ni
Rich dito para lang paglaruan ulit.”paliwanag ko sa naging sagot ko.
“Paaminin is the
right term, my dear.” Binigyang diin pa talaga ng bakla ang word na Paaminin.
Tsk! “I have the rights to defend my Lola. So yung mga dapat umamin diyan, ay
umamin na habang maaga pa.”
“Opt to next plan.
Tara ng akyatin ulit ang bundok.” Pag-iiba ko ng usapan.
“Nakakapagod na,”
reklamo ni Ruth.
“Kesa naman
tumunganga tayo dito!” segunda ni Rich sa suggestion ko.
“Tama si Rich at
mas nakakapagod tumunganga kung may ibang bagay naman tayo na pwedeng gawin.
Subukan nalang natin,” sabi ko pa sa kanila.
“Ang alam ko talaga ay walang ibang trail pero subukan pa rin natin at baka nga
bumalik ulit sa normal ang lahat.”
“Who’s in?” tanong
ni Liza sa lahat.
“I am!” sagot ni
Miguel. “Ang mahalaga, gawin nalang natin ang lahat ng pwedeng paraan.”
Nagtaas rin ng
kamay si Mirasol.
“Ako rin.” Ani Ken
na nagtaas rin ng kamay.
Sumunod na nagtaas
ng kamay si Liza. “Syempre ako din.”
“Hon, try na
natin.” Sabi ni Martin kay Vangie.
“Oo nga, Bez.
Hindi tayo pwedeng maghiwa-hiwalay.” Pag-eencourage pa ni Miguel. “Dapat
sama-sama tayo.”
Pumayag na rin si
Vangie kung kaya’t ipinasya na ng buong grupo na muling umakyat.
Makalipas muli ang
dalawang oras ay muli naming natanaw ang ganda ng view mula sa tuktok.
“Wuhow! We’re here
again! And hopefully ay sa pagbaba natin ay lumitaw na ang resort.” Sabi ni
Rich habang muling tinatanaw ang kagandahan ng tanawin.
“Ang ganda ganda
talaga ng tanawin kaso parang nabawasan ang appreciation ko. Kung wala lang
sanang kababalaghan…..” sabi naman ni Ruth na may bahid ng lungkot ang tono.
“Pahinga lang tayo
saglit then baba na ulit tayo,” ani Liza.
“Gosh, nauuhaw na
ako,” reklamo naman ni Vangie at alam kong reklamo iyon ng lahat. Mataas na ang
sikat ng araw at sobrang tagaktak na ng mga pawis namin kaya malamang sa malamang
ay uhaw na kaming lahat.
“Baba na tayo.”
Yaya ko na sa kanila. At sa isip ko ay kung wala pa rin ang resort sa pagbaba
namin ay pupunta nalang kami sa falls na may napakalinis na spring water.
Pero mas masarap
uminom ng tubig sa resort ko. Kaya sana lang talaga pagbaba namin ay maging
okay na at iisipin nalang namin na panandalian kaming nagkaroon ng
pare-parehong panaginip.
Ora mismo ay
ibabalik ko na rin sila sa bayan ng Coron gamit ang speed boat ko.
“ANAK NG TOKWA!
Waley pa rin!” Sigaw ni Vangie. “Ghad, uhaw na uhaw na ako! Paano na tayo
neto?”
“Punta nalang muna
tayo sa falls para makainom tayong lahat. May spring water doon. Pasensya na
talaga kayo guys. Hindi ko talaga ginusto ‘to,” Nakayuko kong sabi sa kanilang
lahat.
Inakbayan ako ni
Liza, “Walang may gusto neto, Bru. Huwag ka ng mag-emote diyan. Tara na sa
falls. Sana lang walang mga lumilipad na taong lumot dun ha!”
“Oy, wag ganun!”
kontra naman ni Vangie.
“Walang ganun
dun,” natatawa kong sabi sa kanila at dumerecho na kaming lahat papunta sa
falls.
“Wuhow! Ang ganda
dito at super linaw ng tubig!” namamanghang sabi ni Ruth.
Sa lugar na ito ay
mayroong six feet na falls na may napakalinis at linaw na tubig. Ang tubig na
binabagsakan nito ay hindi rin ganun kalalim na maari mo pa ngang puntahan kung
saan mismo bumabagsak ang tubig.
Sa paligid ng
batis ay ang naglalaking batuhan plus mga puno ng saging, iba’t ibang berries
at mayroon ding mga halamang ornamental na namumunga ng makukulay na mga
bulaklak.
Natuwa naman ako na
sa kabila ng mga nangyayari ay nagawa pa rin nilang ma-appreciate ang sacred
place slash sanctuary ko.
So we did our
thing. Ang uminom ng bonggang bongga! Na may bonus pang mga prutas gaya ng
saging, wild berries, kaimito at iba pa.
Kaya ayan at may
mga energy na ulit kami. Buti nalang talaga at hindi kasama ang falls sa lugar
na nawala at tanging resort ko lang talaga ang naglaho na parang bula. Daig pa
nito ang na-demolish dahil wala talagang iniwang bakas. Na parang rapture lang
ang peg.
After makapag-refresh
at makapagpahinga ng kaunti ay muli kaming bumalik sa tabing-dagat para
mag-brainstorm ulit.
“So what’s the
next plan?” tanong ni Ruth para sa lahat.
“Baliktarin kaya
natin ang mga damit na suot natin dahil baka naeengkanto lang tayo,” suggestion
ni Martin, “tapos lakarin ulit natin yung seaside.”
“So maglalakad
ulit tayo? Tapos after thirty minutes, babalik tayo sa starting line?” kontra
ni Vangie sa sinabi ng kanyang kasintahan.
“Alam mo ikaw,
masyado kang nega! Kaya tayo hindi nakakabalik kasi kinokontra mo eh. Alam mo
ba yung Law of Attraction? Yun ka eh! Masyado mong inaattract ang negative
energy kaya ayan at puro negative ang nakukuha natin.” Sermon ni Rich sa kanya.
“Yun oh!”
nakipag-apir pa si Alex sa jowang si Rich.
“Ang deep. Law of
Attraction talaga? Positive kasi ang i-attract Vangie.” Pasaring ni Ruth.
“Oo nga, Mahal ko.
Positive lang tayo lagi! Mahirap pag negative. Hehe” Ani Martin.
“Nokonoks!
Lumu-law of Attraction si Bakla. Nosebleeding, beybeh! You already!” pang-aasar
ni Liza kay Rich at saglit na nagkatawanan ang barkada.
“Kayong lima,
lumabas na kayo diyan!” Lahat naman kami this time ay natigilan at nagtatakang
napatingin kay Ken.
Tila lahat kami ay
iisa ang naging katanungan sa isip. ‘Sino ang kausap niya?’ Marahil karamihan sa amin ay kunot ang noo
kahit pa na hindi ko sila tignan isa isa.
Nakatingin si Ken
sa parte ng isla na may mayayabong na mga puno.
“Ke-ken?”
hinawakan ko siya sa braso, “Sinong kausap mo?”
Hindi ako natatakot, promise! Mamatay na takot!
May tinuro siya at
sa gawi rin ng mga mayayabong na puno, “Sila.” Sagot niya sa tanong ko at muli
akong nagtaka. Well, lahat kami ang nagtaka malamang. Ken’s really weird.
Kanina ko pa ramdam ang unusual na pagtahimik niya eh. At parang sa ibang bagay
talaga nakatuon ang atensyon niya. Oo
tahimik siya pero mararamdaman mo naman ang presence niya. Isa pa, nakikitawa
siya at sumasali din sa usapan pero this time ay kakaiba talaga ang naging
pananahimik niya.
“Lumabas na kayo
diyan at ipaliwanag niyo sa amin ang lahat ng nangyayari dito. NGAYON DIN!”
full of authority ang boses niya. Kung hindi mo siya kilala ay matatakot ka sa
kanya at tipong mapapasunod ka talaga sa anumang maging utos niya.
Nagsigalawan ang
mga dahon ng puno na parang may invisible na bagay ang dumaan sa pagitan ng mga
iyon.
“Ken, wala kaming
nakikita maliban sa mga punong gumalaw. Ano ba kasi yun? May third eye ka ba?”
si Ruth naman ang nagtanong sa kanya at halata sa boses nito ang kaba.
“Oo nga Ken, may
mga nakikita ka ba na ikaw lang ang nakakakita? May third eye ka ba talaga?”
Nginitian muna ni
Ken si Liza bago siya sumagot, “Malala pa sa third eye, Liz. Kung alam niyo
lang.”
‘Sheets lang Ken! Ano bang hindi namin alam tungkol sa’yo? You’re
torturing us right now!’ Gustong gusto kong isigaw
ito sa kaniya but I chose to remain silent and tried to calm.
“Magpakita kayo sa
kanila!” muling maawtoridad na utos ni Ken sa mga nilalang or whatever na siya
lang ang nakakakita. Kinakabahan na talaga ako sa mga ikinikilos niya. Ito ba
yung sinasabi niya sa akin kagabi na parang may ibang mga tao-kung tao nga ba
sila sa isla bukod sa aming magbabarkada? Natatandaan ko rin na sabi niya nung
lasing na siya ay lima sila.
“Ken, sila ba yung
lima?” tapang tapangan kong tanong sa kanya. Tumango naman siya.
‘Ay, sheet lang na malagkit talaga!’
“Don’t worry,
hindi naman sila mukhang masasama.” Sabi niya sa akin. Marahil naramdaman niya
ang naging takot ko kahit pa na ayoko namang ipakita ito. Naalala kong
nakahawak pa pala ako sa braso niya kaya siguro naramdaman ang naging
panginginig ko kahit pa na saglit lamang iyon.
‘Bitaw bitaw din kasi!’
“Kung hindi kayo
magpapakita ay sasabuyan ko kayo ng tubig dagat.” Banta niya sa mga ito.
Medyo nabigla ako
sa ginawang pananakot ni Ken at malamang sa malamang, pati ang iba naming mga
kaibigan ay nabigla rin.
Tubig dagat? Anong klase ng mga nilalang ba
sila? Mga aswang ba sila na takot sa asin?
‘Bakit tubig dagat?’ Marahil ito ang
tanong ng lahat sa isipan.
Humangin ng
malakas kaya napahigpit rin ang kapit ko sa braso ni Ken. Pakiramdam ko kasi ay
matatangay kami nito. Unti unti ay tila
may nahulma na limang pigura sa pamamagitan ng mga lupa. Bumalot ang mga lupa
sa kanilang lima at unti unti rin itong natanggal. Lahat kami ay nanlalaki ang mga mata habang
nasasaksihan ang pangyayaring iyon. Well, maliban kay Ken na sobrang kalma lang
niya at para bang natural lang para sa kanya ang lahat ng nakikita niya.
Nahihiwagaan na
talaga ako sa tunay na pagkato niya. Siguro may mga bagay na hindi ko pa talaga
alam tungkol sa kanya. Or pwede ring mula ng maghiwalay kami noon ay may mga
bagay na nangyari sa kanya kaya siya ganyan ngayon.
Hmmm. Ano kaya
iyon? Nakaka-curious naman. Kayo? Alam niyo ba kung ano ang nangyari kay Ken?
May alam ba kayo kay Ken na hindi ko alam? Pa-share naman diyan!
Huwag madamot!
He-he!
Muling bumalik ang
atensyon ko sa limang pigura na parang mga pupa na handa ng maging paru-paro.
Mas lalo akong nagulat nang makilala ko kung sino sino ang mga nilalang na ito
na naging parang mga normal na tao maliban na nga lamang sa mga weird nilang suot with matching colorful big wings
each.
Mukha silang mga
taong paru-paro!
“Ibyang? Kaloy?
Aneng? Barto? Moira? Talaga bang kayo yan? Oh ginaya niyo lang ang mukha ng mga
staff ko?!” gulat na gulat na tanong ko sa limang ito.
Yung kamukha ni Kaloy ang sumagot, “Kami po
talaga ito, ‘Kamahalan’.” Ngumiti pa siya ng wagas at marahang yumuko na wari
bang nagbibigay galang sa…akin?
Wait, what did he
say?
What the freakin’
f! Kamahalan talaga?
Chapter 6 – The Cliff
Parang naging
sobrang bilis ng mga pangyayari.
The next thing I
knew ay nasa isang lugar na kami na hindi ko pa nararating sa tanang buhay ko.
Maraming naglalakihang puno sa paligid na may iba’t ibang kulay ang mga dahon.
Mukhang nasa isla pa rin naman kami pero ibang iba ang itsura nito at kahit
kailan ay hindi ko pa napupuntahan ang lugar na ito. Tumingala ako at parang
may naaaninag ako na isang transparent dome na siyang nagsisilbing silong ng
buong lugar.
Nagulat rin ako
nang mapasadahan ko ng tingin ang damit na suot ko na ngayon. Hindi ko
maintindihan ang itsura nito. Para siyang long gown na ewan. Iba iba ang kulay
pero mas namumukadkad ang kulay green. Meron ding nakapatong sa ulo ko na
kakaibang mga kumpol ng bulaklak. Nakaupo rin ako sa isang kakaibang upuan na
parang trono ng isang reyna ang itsura.
Bigla kong naalala
ang mga kaibigan ko at agad na hinanap sila ng aking mga mata. Luminga linga
ako at ayun! Magkakatabi silang nakaupo sa may bandang kanan ko. Mga ilang
meters din yata ang layo nila sa akin. Mataman lang silang nakatingin at parang
may pagkamangha na pagtataka na ewan sa mga mata nila. Pansin kong hindi sila
gumagalaw at talagang nakatingin lang sila sa akin. Na parang ni lumingon man
lang sa likod ay hindi nila magagawa.
“Bakit nandyan
kayo?” nagtatakang tanong ko sa kanilang lahat.
“Mukhang okay na
siya,” –Vangie.
“Oo nga Hon,
bumalik na yata ang ulirat ng kaibigan natin,” dagdag pa ni Martin sa sinabi ng
kasintahan.
“Obviously, hindi
na siya tulala.” Ani Rich naman.
“Grabe, sa sobrang
big time na ng kaibigan natin ay hindi na natin siya ma-reach. Ibang level na
talaga!” –Ruth
Huh?! Anak ng
pitong isla naman oh! Ano bang sinasabi nila?
“Teka nga! Ano
bang mga sinasabi niyo? Hindi ko kayo ma-gets!” singit ko sa usapan nila na
tungkol lang naman sa akin.
“Gising na si Jane
na walang malay,” nakakabwisit na sagot ni Liza.
“Isa! Umayos nga
kayo! Nasaan tayo? Bakit ako nandito? Bakit kayo nandyan?” Mga limang dipa kasi ang layo nila sa akin.
Nasa may bandang kanan ko sila nakahilera na nakaupo na magkakatabi. Sa bandang
gitna ay may nakalatag na literal na red carpet at ang itinutumbok nito ay ang
mismong inuupuan ko.
Sinubukan kong
tumayo pero kahit anong pilit ko ay hindi ako makatayo. Anyare ba talaga?!
“Argh! Bakit hindi
ako makagalaw?” at nagmaktol pa ako sa sobrang inis dahil hindi ko na nga
maintindihan ang mga nangyayari sa paligid ay hindi pa ako makatayo sa upuang
ito!
“Bru, hindi ka
nag-iisa. Hindi rin kami makakilos o makatayo,” ani Liza ulit. Hindi nga sila
gumagalaw at pareho pareho lang sila ng ayos- nakaupo habang ang mga kamay ay
nasa magkabilaang gilid nila. Nakaupo sila sa isang malaki at mahabang kahoy o
troso na pinahiga sa lupa.
Muli akong
napatingin sa kanila at parang na-realized ko na kulang kami.
“Nasaan si Ken?”
tanong ko sa kanila.
Walang sumagot
maski isa sa kanila, “Huy, ano ba? Nasaan si Ken?!” tanong ko ulit. Ano bang
nangyari talaga? Sige na, ako na talaga ang walang malay.
“OA maka-react.
Yung totoo, may felengs pa rin ba ha, Jane?” nasa tono ng bruha kong matalik na
kaibigan ang pang-aasar.
“Asan nga kasi si
Ken. Umayos nga kayo.” Iritable ko ng tanong sa kanila.
“Hindi namin alam.
Bigla nalang siyang nawala. Ayan, masaya ka na?” Si Rich ang sumagot, “Arte mo,
para kang nawalan ng jowa diyan ah.”
“Heler. Kaibigan
kaya natin yon! Bakit ba parang balewala lang sa inyo ang pagkawala niya? Ano
ba talaga ang nangyayari?” takang takang takang tanong ko sa kanila.
“Eh sa wala at
wala rin naman tayong magagawa,” pagdadahilan naman ni Vangie.
“Wala rin kaming
maintindihan at nalalaman sa mga nangyayari Jane.” Sagot naman ni Miguel.
Nanlumo ako,
seriously. Ken, nasaan ka? Napuno ang puso ko ng pag-aalala para sa kanya.
Nag-aaalala ako para kina Mary, Marlon at Baby Michael pero mas lalong
nadagdagan ito para kay Ken.
Ano ba talagang nangyayari? Kung sino ka mang
may kagagawan nito, huwag mo ng idamay ang mga kaibigan ko.
Sinusubukan kong
maging matapang pero marami pa rin pala akong kahinaan. After all, tao pa rin ako at nasasaktan.
“These are my
entire fault.” Hindi ko na napigilan ang pagtulo ng mga luha ko.
Kung sana ay hindi
nalang ako pumayag na pumunta sila rito sa tinatawag kong secret haven ko ay
hindi sana sila madadamay rito.
“Jane…” Halata sa
boses ni Liza ang concern. “Don’t blame yourself too much…”
“Pero kasi-..” Magsasalita pa sana ako pero
hindi ko na nagawa dahil sa liwanag na bigla na lang lumitaw at sa sobrang
silaw ay napapikit pa ako.
Muling lumitaw ang
lima kong staffs.
“Kamahalan…” si
Barto ang nagsalita at yumuko pa na parang nagbibigay galang. Sumunod na
nagsiyukuan sina Ibyang, Kaloy, Aneng at Moira.
“Ano bang mga
pinagsasabi niyo? Sinong kamahalan? Tsaka nasaan ba kami at bakit hindi kami
makagalaw? Kayo? Bakit ganyan ang mga itsura niyo? Ako? Bakit ganito ang suot
ko?” Sunod sunod na tanong ko sa kanila.
“Ikaw Jane. Ang
aming kamahalan.” Sagot ni Kaloy.
“Narito tayo sa
kaharian ng Minerva.” Sagot naman ni Aneng.
Ang sumunod na
sumagot ay si Moira, “Ito ang tunay naming anyo, kamahalan. Kami ang limang
punong tagabantay ng kahariang ito na pinamumunuan ni Reyna Mystica. Ngunit
ngayon ay ipinapasa na niya sa iyo ang katungkulan.”
“Pero bakit ako?”
“Dahil ikaw ang
napili ni Reyna Mystica at lumagda ka na sa kasunduan. Sa pagsikat ng bilog na
buwan sa makalawa ay ganap na ang pagsasalin sa iyo ng kapangyarihan. Wala ka
ng magagawa sapagka’t matagal mo ng tinanggap ang tungkuling ito sa pamamagitan
ng bahid ng iyong dugo.” Paalala ni Ibyang.
Sheets! Muli kong
naalala kung papaano ko napasakamay ang buong isla. Wala akong kamuwang muwang
na may iba pa palang kalakip na responsibilidad ang paglagda ko sa kasunduan
gamit ang sarili kong dugo….
Muling bumalik ang
mga eksena sa isip ko na nangyari sa nakaraan.
One and a half years ago, I went to Coron, Palawan to have a short
vacation all by myself. Sole traveler and wanderer lang ang peg ko. I’ve
decided to travel alone to overcome some of my too much fears at yun nga ay ang
pagba-biyahe mag-isa.
I also went here to mend my broken heart. Magpapagaling muna ako ng
puso kong binasag ng isang taong itatago na lamang natin sa pangalang Miguelito
Ruiz. We broke up for some reasons that I really don’t understand.
After three days ay nalibot ko na ang mga sikat na tourist spots
dito sa Coron like Kayangan Lake,
Baraccuda Lake, Twin Lagoon na sobrang lilinaw ng mga tubig, CYC Island na
sobrang puti at napakapino ng buhangin, and
I even went to some diving. Truly I may say that Palawan is a certified
paradise. I also climbed the Mount Tapias na sobra akong hiningal pero super
worth it ang pag-akyat dahil kita mo ang ganda ng view ng Coron. I stayed on a
resort at yun nga ang La Sirenetta Resort.
It was Sunday kaya naman naisipan kong magsimba na walking distance
lang naman from the resort that I am staying. Patawid na ako nun sa kalsada
nang may makasabay akong matanda sa balak na pagtawid. I helped her in crossing
that very busy street at nagpasalamat naman siya sa akin. Sa simbahan rin pala
ang sadya niya. Hindi ako snob na tao kaya naman nung kinausap niya ako at
tinatanong ng mga bagay- bagay ay sumasagot naman ako ng maayos. Later we
realized na nagkikwentuhan na pala kami after the mass. She then invited me to
visit her island resort at pinaunlakan ko iyon. We went to her resort riding a
speed boat at sobra akong na-amazed pagtapak ko pa lang sa isla niya.
Sinalubong kami ng ilan sa mga staff niya.
“Nagustuhan mo dito, iha?” tanong niya sa akin.
Masaya naman akong tumango tango, “Uhmm. Sobrang ganda po Lola! This
is the very first time na makakita ako ng isla na may iisang resort lamang na
nakatayo. Sa inyo po ba itong buong isla o yung resort lang?” tanong ko pa sa
kanya.
“Ang buong isla ay pag-aari ko.”
Napa-wow shape nalang yung bibig ko at muling iginala ang aking mga
mata sa kabuuuan ng mapunong isla.
“Gusto mo bang magkaroon at pamahalaan ang ganitong island resort?”
“If given the chance, why not?” nakangiti kong sagot sa kanya.
We had a simple dinner by the beach and it was awesome! I so love
lobster kaya naman sobrang dami kong nakain. Maya-maya lang ay may iniabot
siyang isang folder sa akin.
“Transfer of Deeds?!” Nanlalaki ang mga mata kong tanong sa kanya.
“Bakit po nakasulat ang pangalan ko dito?” Kanina sa simbahan ay naitanong niya
sa akin ang buo kong pangalan at ibinigay ko naman. Tapos ngayon ay makikita ko
na ang buong pangalan ko sa ganitong kasulatan? What the heck?!
“Wala na kasi akong ibang malapit na kamag-anak iha. Kaya naman
ibinibigay ko na sa iyo ang property kong ito. Ilan lamang ito sa mga pag-aari
ko. Masyado na akong matanda at hindi ko na kayang pamahalaan ang lahat ng
iyon.” Paliwanag niya.
“Pe-pero bakit po ako? Why so sudden? And besides kakakilala lang po
natin kanina. Sorry po but I can’t accept this.” Muli kong isinoli ang folder
sa kanya.
“Tanggapin mo na lang, Iha. Sige na. Magtatampo si Lola sige ka.
Kapag ako namatay, mumultuhin kita.” Banta pa niya.
“Lola naman eh! Huwag nga kayong magsalita ng ganyan. Ang lakas
lakas niyo pa po kaya. And I feel na may iba pang deserving na magmana nitong
isla at hindi po ako iyon.”
“But Jane, I want you, unang kita ko pa lamang sa iyo ay sobrang
gaan na ng loob ko sa iyo at napakabuti pa ng puso mo. Please, I’m begging you.
Accept this simple gift from me. Gusto mo ba ay lumuhod pa ako sa harapan mo
para lang tanggapin ito?” Aniya at akmang paluhod na talaga siya.
Pinigilan ko siya sa balak niya,“Lola naman. Huwag na. Ito na nga
oh, tatanggapin ko na po.” Bigla ko nalang nasabi. Well, dahil sa gusto ko rin
talaga ang islang ito kahit pa na nahihiya ako sa kanya.
Lumawak ang pagkakangisi niya at inabutan niya ako ng ballpen,
“Here. Sign that above your name.” Aniya.
Kinuha ko ang ballpen at nung akmang pipirmahan ko na ang papel ay
bigla na lamang sumakit ang pointing finger ko at napatakan ng dugo ang papel
na susulatan ko. Hindi ko alam kung saan nanggaling ang sugat. Inisip ko na
lang na baka sa lobster. “Ayy! Lola, may dugo.”
“Don’t worry. Just sign the paper.” Sabi naman niya at nakangiti pa
rin. Kahit masakit ang kamay ay pinirmahan ko na nga ang papel.
“Shit! Shit!
Shit!” Inis ko nalang na nasabi. “What have I done? I’m such a fool!” Sa tingin
ko ay wala na akong ibang pwedeng gawin sa mga oras na ito kundi sisihin ang
sarili ko.
“Wala na kayong
magagawa Kamahalan kundi tanggapin ang pagpuputong ng korona sa inyo sa susunod
na ikalawang gabi sa pagsapit ng Pinakamalaking buwan.” Lumapit sa akin si
Ibyang at inayos ang suot kong mukhang ewan na damit.
Inis kong tinabig
ang kamay niya, “Pero bakit ngayon lang?! Bakit ngayon pa kung kelan kasama ko
pa ang mga kaibigan ko. Hindi sila dapat nadamay rito.”
“Isang beses
lamang sa loob ng isandaang taon dumarating ang pinakamalaking sinag ng Buwan,
Kamahalan ay yun nga ang sasapit sa taong ito,” Paliwanag ni Barto. “Patawad
kung pati sila ay nadamay. Sa pagtatapos ng pagpuputong ay muli silang
makakabalik sa kanilang mundo, Kamahalan. Ngunit ikaw Kamahalan ay maglalagi
rito sa iyong kaharian na nasa ibang mundo.”
“Is this some kind
of joke?!” Singit ni Liza sa usapan. “If yes, pwes hindi siya nakakatawa. We
can’t leave Jane here. Hindi siya katulad niyo. Normal na tao lang yang
kaibigan ko.”
“Bakit ka naman
kasi pumirma, gaga ka!” paninisi ni Richard sa akin.
“Hindi ko alam,
okay?!” sagot ko naman sa kanya.
“Lagi ka namang
walang malay,” ani Vangie na humalukipkip pa.
“Yung totoo, mga
kaibigan ko ba talaga kayo?” may
kaunting hinanakit sa tonong ginamit ko, “I went here to heal my broken heart
at wala sa hinagap ko ang maging Reyna ng kaharian na whatever na ito.”
“Eh bakit mo
tinanggap itong resort?” segunda niyang tanong.
Bakit ko nga ba
tinanggap at hindi na lamang ako tumanggi noon? Lola, bakit mo ba ginagawa sa
akin ‘to?
Masyado nga siguro
akong nagpakaambisyosa at dinibdib ng sobra ang sugatan kong puso.
Eh di ikaw rin ang sumagot sa tanong mo. Pat utak ko ay ako na rin ang ipinagkakanulo.
“Tama na yan,”
sabat ni Miguel na tila nag-demand ng isang mahalagang kautusan.
“Isa ka pa!”
singhal naman ni Liza kay Miguel, “Kung hindi mo sinaktan si Jane edi sana
hindi niya maiisipang pumunta rito mag-isa then later on ay magpapaburo dito.
At higit sa lahat, sana ay wala tayo dito ngayon.”
“Liza!” saway ko
sa kanya.
“Ahhh!” nagulat
ang lahat at agad na natigil ang mainit
na diskusyunan sa pagitan naming lahat dahil sa biglaang pagsigaw ng lima kong
staffs at sa biglang paglitaw na rin ni Ken dala ang isang garapon na may
lamang tubig. Isinaboy niya iyon sa limang staff at agad na nanigas ang mga
ito.
“Ken!” Alam kong
nagningning ang mga mata ko pagkatawag ko sa pangalan niya. I’m so glad that he’s safe. Thanks po Papa
God. Sana sina Mary, Marlon at Baby Michael rin ay nasa maayos na kalagayan.
“Guys, we have to
go at kailangan nating magmadali. Magsasara na ang lagusan palabas sa
dimensyong ito.” Sabi ni Ken sa lahat.
Binuhusan niya ng
dala niyang tubig ang bawat isa sa amin and in an instant ay nakakagalaw na
kaming lahat ng normal. Kahit ang suot kong weird
na damit ay muling nagbalik sa dati.
Hinawakan ako sa
kamay ni Ken, “Okay ka lang?” nag-aalala niyang tanong.
“Uhmm,” sagot ko
naman sa kanya at tumango, “Ikaw, okay ka lang din ba? Akala ko kung ano na ang
nangyari sa’yo. Saan ka galing? Tsaka anong klaseng tubig yang dala mo?”
“Mamaya na tayo
mag-tanungan. Tara na.” He lead the way habang hawak pa rin ang kamay ko.
Nakasunod sa amin ang iba pa naming mga kaibigan at katahimikan ang tangin mong
maririnig mula sa amin. Malamang ay dala pa rin iyon ng naging sagutan namin.
“Ahm, Ken. Alam mo
kung saan ang daan pabalik?” muli kong tanong. Binabagtas namin ang isang
kakahuyan na may mga punong iba-iba ang kulay. Mayroong pink ang trunk then
orange ang mga dahon, meron ding blue ang mga dahon habang ang mga sanga ay
yellow at green. Para kaming nasa wonderland.
“I have just found
it out, even the mystery of this place,” aniya.
Nagulat ako sa
naging sagot at literal na napa-nganga ako sa isinagot niya, “Pero paano?”
takang takang takang tanong ko sa kanya.
“Let’s just say na
isa akong espesyal na tao, Jane.” Makahulugan niyang sagot sa akin at
kininditan pa ako.
“I don’t get you.”
Nagtataka pa ring sabi ko sa kanya at ayaw ng utak kong maniwala sa kanya.
Maybe all the things happening right now sa paligid ay matatanggap ko pa, pero
si Ken as special person na may super powers? Isang malaking question mark yun
para sa akin.
“You don’t have
to.”
Argh! Pati ba
naman ikaw Ken ay gugulo pa sa isip ko?
“Ang sweet talaga.
HHWR.”
Tinignan ko ng
masama ang bruha kong bestfriend na nasa likod ko lamang, “HHWR ka diyan?”
“Holding Hands
While Running. Ayan oh!” turo niya sa mga kamay namin ni Ken na magkasalikop pa
rin. “Malinaw na ebidensya.”
“Nakakaselos naman
yan,” pangbubuska ni Ruth na hindi ko alam kung may bahid ng katotohanan ang
sinabi niya.
Bigla akong
bumitaw mula sa pagkakahawak ni Ken.
Napansin kong may
hawak si Ken na isang bagay na mukhang compass. Ang ipinagkaiba lamang nito sa
compass ay marami itong direksyon na tinuturo na hindi ko maintindihan. Even
the letters na nakasulat doon ay hindi ko rin maintindihan. Bigla itong umilaw
at nakaturo ang liwanag nito sa isang malaking puno. Ito ang pinaka kakaiba sa
lahat ng kakaibang mga puno na nadaanan namin. Kulay itim ang lahat ng bahagi
nito ngunit kumikinitang ito ng kulay ginto. Weirder, right?
Ang punong iyon ay
biglang nagkaroon ng butas sa trunk nito na mukhang lagusan.
“Ito na ang daan
papunta sa resort. Pabalik sa mundo natin,” Imporma ni Ken sa lahat. “Tara na,”
aniya habang nakalahad ang mga kamay niya. Ngunit hindi ko na nagawa pang
abutin iyon sapagkat bigla na lamang yumanig ang lupa.
Napaupo ako dahil
sa lakas ng impact nang pagyanig at tila ang parteng kinalalagyan ko ay
papalayo sa kanila.
Nagkaroon ng
malaking bitak ang lupa sa pagitan ko at sa mga
kaibigan ko.
This is so unfair!
Nag-iisa lang ako habang sila ay magkakasamang lahat sa kabilang parte.
“Jane!” sigaw ni
Ken. “Jump over here!” utos niya sa akin
but I can’t move.
Naghari ang takot
sa dibdib ko. Hindi ko kayang talunin iyon dahil kung susukatin ang awang na
nabuo, ay mga tatlong dipa yata ang layo nun. Sa isang iglay ay isang malalim na bangin na
ang naging pagitan ko sa mga kaibigan ko at hindi ko kakayanin ang tumalon
papunta sa puder nila.
“I can’t.”
nanlulumo kong sagot. Lalo pa’t nararamdaman kong mas lalo pa akong lumalayo sa
kanila.
“Migz!” Sigaw ni
Mirasol.
Nabigla ako at
marahil ay sila ding lahat nang talunin ni Miguel ang bangin at padapa siyang
napunta kung nasaan ako.
Chapter 7 – The Escape
Mas lumaki pa ang
awang ng bangin at hindi na yun kakayanin pa ng pagtalon.
“Bakit mo ginawa
yon? Bakit ka pumunta rito?” Inis kong tanong sa kanya habang pinupunasan ang
mga luha kong di ko na mapigilan sa pagtulo.
Jane, stop crying! Ngunit ayaw sumunod
ng mga mata ko sa iniuutos ng aking isipan.
Hindi ako pinansin
ni Miguel at kinausap niya si Ken sa kabilang side ng bangin, “Give me that
compass! Hahanap kami ng ibang dadaaanan. Magkita na lamang tayo sa resort.”
Sigaw niya kay Ken.
Inihagis naman ni
Ken ang compass papunta kay Miguel at nasalo naman niya ito. “That’s not a
compass. Baglian ang tawag diyan. Aside from the direction, that would also
protect you and will give you some help na kakailangan ninyo. Bilisan ninyo ang
paghahanap ng ibang daan papunta sa punong ito dahil sa liwanag lamang ng araw
gumagana ang bagay na iyan.”
Tinanguan ni
Miguel si Ken. Pati na rin si Mirasol at nakangiting tumango rin ito pabalik sa
kanya.
“Mag-iingat kayo,”
sigaw ni Liza.
“Sabay-sabay
tayong aalis rito. We will wait for both of you,” sigaw naman ni Vangie.
“Migz, take care
of her. Nagtatapang tapangan lang yang babaeng yan but deep inside, she’s still
the same Jane that we know,” ani Ruth na tinamaan ako.
Yeah, this is the
still the same me after all.
Bigla akong
napangiti. They knew what I am not saying. Mga kaibigan ko talaga sila and we
are mutually brothers and sisters by heart.
Salamat…
“Huy, mukha kang
baliw. Huwag kang ngumiti diyan,” basag trip ni Rich. “Ingat ha. At gaya ng
bilin ni Lola ko, magpakatotoo!”
Napangiwi ako sa
sinabing iyon ni Rich. Magpakatotoo talaga?
“Tara na, tara
na,” ani Martin at kumaway sa amin ni Miguel. Iginiya na niya ang girlfriend
niyang si Vangie papasok ng butas sa puno.
Isa-isa na nga
silang pumasok at nanlulumo akong nakatingin na lamang sa kanila. Kung sana ay
hindi ako bumitaw kay Ken, marahil ay kasama kami ni Miguel na nakabalik na ng
resort ngayon.
Ang tanga tanga mo talaga, Jane! Oo na.
Alam na alam ko yun.
“Tara na.” Nauna
na si Miguel sa paglalakad at sinundan ko naman siya.
“Migz, bakit mo
sabi ginawa yun?” muli kong tanong.
“Ang alin?” tanga
tangahan niyang sagot tanong.
“Ang magpaka-tanga
na tumalon papunta sa akin.” Inis kong sagot. Pakiramdam ko kasi ay nagkaroon
ako ng isang malaking utang na loob dahil sa ginawa niya at ayoko ng pakiramdam
na iyon.
Mas mabuti pa nga
yata na naiwan na lamang ako mag-isa rito at lahat sila ay makakauwi na ng
ligtas sa kani kanilang mga tahanan. It’s better to be miserable alone kaysa
may nadadamay na ibang mga tao.
“Anong gusto mo
ang hayaan ka naming mag-isa? A simple ‘thanks’ will do, Jane. Don’t think of
this a big debt of gratitude.” Aniya.
Anak ng patolang
mais naman oh! Ito na naman siya sa pagiging ‘the great mind reader of Jane
Dela Merced’. Lagi nalang niya naiisip kung ano rin ang naiisip ko. Hindi naman
kami sina B1 at B2. Naiiling na lang ako at nahiling na sana ay hindi na lamang
siya ganito- yung mind reader na peg.
“Sanay naman na
akong mag-isa,” medyo papahina kong tugon. I have been living in my island
alone kaya nasasabi ko sa kanyang sanay na ako. Hindi na ako ang dating
Jane na takot mapag-isa at gusto ay
laging may kasama kahit pa na sa sariling kuwarto ko lang.
Tumigil siya sa
paglalakad at matamang tumingin sa akin, “Hindi ka nga takot. Hindi halata
diyan sa mga luha mo.” Aniya at sa paraan ng pagkakatingin niya ay parang
sinusukat niya ang buong pagkatao ko. Same old Miguel na wagas kung makatitig.
“Stop crying over the things that doesn’t deserve to hurt you.”
Stop crying over things that doesn’t deserve to hurt me? Ano nga ba ang mga bagay na iyon? Hindi naman bagay ang pumasok ang
utak ko kundi tao. At iyon ay walang iba kundi siya.
He doesn’t deserve
to hurt me? The hell! Paanong mangyayari iyon eh minahal ko siya ng sobra.
Medyo nailang ako
at nagbaba ng tingin, “Nagulat lang ako sa mga pangyayari and I also stop
crying over you because I don’t deserve to be hurt by you. Pwede akong umiyak
sa kahit anong dahilan pero hinding hindi na dahil sa’yo.” Tagos sa puso kong
sabi sa kanya.
Nilampasan ko na
siya at nauna na akong naglakad. I gazed around and I felt that this place is
quiet familiar. Parang nakarating na yata ako sa lugar na ito. “After all, tao
pa rin ako.” mahina ko pang turan and I’m not sure kung rinig pa niya iyon.
“Alam mo ba ang
daan?” tanong ng kasama ko.
“Hmmm. The place
seems familiar.”
“According to this
compass, we’re walking towards the right path.” Rinig kong sabi ni Miguel sa
likuran ko. “But the light is starting to fade. Palubog na kasi ang araw. Tama
si Ken,” may tono ng pag-aalala sa boses niya.
I grabbed his
hand, “Bilisan na natin.” Wala naman ng
malisya ito. After all again, we belong to the same circle of friends.
-----------------------------------------
Medyo mahaba haba
pa ang daan na tinatahak namin ngayon. Nasisinagan pa naman ng konting liwanag
ang paligid although kanina pa wala sa eksena si Haring Araw. Panigurado maya
maya lang ay magiging sobrang dilim na ng buong paligid. Kaya kailangan talaga
naming magmadali dahil tiyak at literal na mangangapa kami sa dilim maya maya
lang.
“Bilisan pa natin
dahil padilim na,” sabi ko sa kasama ko.
"Naka-move on
ka na?" out of nowhere na tanong sa akin ng halimaw na ito. Bakit ko nga
ba siya tinawag na halimaw?
Halimaw talaga? Wala naman, trip ko
lang. Basta halimaw siya. Yun na yun.
Nang lingunin ko
siya aba’t ang laki ng ngisi at parang nang-aasar at nanghuhuli kung mapapa 'hindi pa' niya ako sa tanong niya.
Saan nanggaling ang ‘Hindi Pa’ Jane?
I think I should
stop over thinking. Spell ASA!
"Sira ulo ka.
Matagal na noh," mataray ko namang sagot sa walang kwenta niyang tanong.
"Masyado akong busy sa pagpapatakbo ng resort ko para maisip pa
kita."
"Weh, hindi
nga?"
Tumigil ako sa
paglalakad at humarap sa kanya habang nakapamaweywang, nakakunot ang noo at
nakataas pa ang kaliwang kilaw. "Miguelito Ruiz, tigil tigilan mo ako
diyan sa pang-aasar mo ha! Pag sinabi kong matagal na, meaning matagal na.”
“Eh ayokong
maniwala eh. What can you do?” nasa tono pa rin niya ang pang-aasar?
All of a sudden
habang naiistress kami sa paghahanap ng daan ay yun ang itatanong niya, hindi
pa ba siya nababaliw?
Sige lang Miguel,
simulan mo ako.
“Di pa siya
nakaka-move on. Mahal pa niya ako,” aniya at tumawa pa nang malakas na parang
baliw!
“Pag ikaw
pinatulan ko, baka bigla kang bumalik sa akin at iwanan mo si Mirasol."
Ngumiti pa ako ng fake pero agad din akong sumimangot. Alam mo yung ngiting
sarcasm? Ganun!
Bigla siyang
natigilan sa sinabi ko pero agad din naman siyang nakabawi at ngumisi na naman,
"Uy, mahal pa niya talaga ako..." Pang-aasar pa ng hudyo at ang sarap
lang niyang kutusan. Tumingin siya mga kamay naming magkasalikop pa rin, “ayan
ang ebedensiya oh, nakalatag sa harapan nating dalawa.” Muli siyang tumawa ng
malakas. He’s acting so weird. Nakakain ba ng masamang hangin ‘to? O baka
nasaniban ng kung anumang elemento sa paligid.
"Mahal mahal
ka diyan! Mahal na bigas! Leche lang talaga, Miguel. Ewan ko sa'yo. Mag-assume
ka habambuhay." Inis ko siyang tinalikuran at mabilis na inihiwalay ang
kamay ko sa kanya.
Nagtuloy na ako sa
paglalakad papunta sa isang kweba. Kahit huwag na siyang bumuntot sa akin ay
okay na okay lang. Of all our friends, kung bakit naman kasi siya pa ang
nakasama ko!
Naramdaman kong
parang wala ng nakasunod sa akin at tama nga ako ng hinala. “Ano? Tatanga ka
nalang diyan?!” Inis kong tanong sa kanya. Hindi siya umabante sa paglalakad at
parang nag sa-sight-seeing nalang siya ng likuran ko.
“Pero di nga?
Mahal mo pa ako?”
“Isa pang tanong,
makukutusan na talaga kita! Para kang tanga kung magsalita. Walang Mirasol sa
buhay mo?”
Hindi siya
nakasagot kapagkuwan ay naglakad na rin siya palapit sa akin.
"Te-teka
lang, Jane!" hinawakan niya ang kamay ko dahilan para ako naman ang
biglang matigilan. I mean, matigil ako sa paglalakad papasok ng kuweba. Kasi
nga hinila niya ako.
Defensive si Ate. Shut up!
"Anu
ba!" piksi ko. "Hindi mo ‘ko kailangang hawakan." agaw ko sa
kamay ko mula sa pagkakahawak niya.
"Ang dilim
dilim diyan, sigurado ka bang papasukin natin yan? Wala pa tayong dalang
flashlight. Hindi ka ba natatakot?"alanganing tanong niya.
Napangisi ako sa
sinabi niya pero saglit lang. Anong akala niya sa akin? Consistent na
matatakutin? Hah! Akala niya lang yun.
Sumilay ang
nakakalokong ngiti sa mukha ko, "Hindi. Eh, ikaw? Nababading ka na?"
"Bading
kaagad? Hindi ba pwedeng nag-aalala lang muna?" Umiiling pa niyang sabi.
"Sige na, tara nang pasukin yan. Matapang ka pala eh. Tsaka iyo naman
itong isla at kabisado mo na ang pasikot sikot dito." Sarkastiko niyang
sabi. Nilampasan na niya ako at siya pa ang nanguna sa pagpasok namin sa
madilim na lagusan na sa pagkakaalam ko ay ang short cut papunta sa kung saan
nga ba?
Sheet of paper!
Nakalimutan ko na...... Argh!
Hinawakan ko siya
sa braso at hinila pabalik sa may bungad ng kuweba, “Ano na? Akala ko ba
papasukin na natin ‘to?” Tanong niya na may halong pagtataka.
“Ano kasi…” Pilit
kong ina-alala kung saan patungo ang kuwebang ito ngunit hindi ko makuha ang
sagot sa tanong ko. Parang may mali eh. Ramdam kong napuntahan at napasok ko na
ang kwebang ito at ito ay isang lagusan papunta sa kung saan na hindi ko
maalala.
“Hindi ko maalala
kung saan papunta ang kwebang ito. Nakapunta na ako dito pero naguguluhan pa
rin ako dahil hindi ko alam kung saan nga ba ang kahihinatnan ng daan na ito.
Isn’t it weird?” tanong ko kay Miguel habang nakakunot ang mga noo. For me, it
is really weird and….strange.
“Talagang weird.
Almost two years ka dito sa isla, you’ve been here pero hindi mo matandaan ang
daan? That’s new. Matandain ka sa mga lugar, Jane. Kahit isang beses mo pa lang
puntahan ang isang lugar, kabisado mo na ang pagpunta ulit doon.” Aniya. What
else can I say? He really knows me.
Pilit ko pa ring
hinahalukay sa bank memory ko ang panahon kung kailan ako nagawi sa parteng ito
ng isla and I was thinking out loud, “Ang tanging naalala ko few days after I
started to live here, nag-hiking ako mag-isa. I even camped nearby the falls
tapos naglakad lakad lang ako at nakarating nga ako sa kwebang ito. I stepped
inside of it,” biglang sumakit ang sentido ko. “Ouch!” Napahawak ako sa aking
noo dahil sa sakit na naramdaman ko. Parang pumitik nang malakas ang isa sa mga
ugat ko sa ulo.
“Jane….” Bakas sa
tono ni Miguel ang pag-aalala. He even came closer to me at hinawakan ako sa
mga balikat. I felt his heartbeat at my back.
“O-okay lang ako.”
I took off his hands over my shoulders at medyo lumayo rin ako sa kanya.
Somehow, it felt a little bit of awkward. “The next thing I remembered ay nasa
kuwarto ko na ako sa resort.”
“Then what now?
Papasukin na ba natin ang kuwebang ito and then the next day that we will wake
up ay nasa resort na tayo kasama ang mga kaibigan natin?”
“Shut up!” Asik ko
sa kanya.
“Then what shall
we do?! Wala ng bisa ang compass dahil wala ng liwanag!”
“I don’t know!”
“Me neither!”
Hinila niya ang kamay ko at akmang papasukin na namin ang kuweba.
Don’t go inside! A part of me is
whispering na huwag pumasok sa loob. Hindi ko alam kung saan nanggagaling ang
bulong na iyon. It sounds like a warning. “No!” Pigil ko sa gustong mangyari ni
Miguel.
“Why no?! Let’s
take the risk, Jane.”
“I won’t take
risks anymore. Ayoko. May nagsasabi sa akin na hindi natin dapat pasukin ang
kuwebang yan. Baka mapahamak lang tayo. Humanap nalang tayo ng ibang daan.”
Tumalikod na ako sa bunganga ng kweba.
“Wow ha. Saan
galing yan? Sa magaling mong instinct? To that same shitty old instinct you
used to decide on breaking up with me?” May bahid ng sarkasmo ang paraan ng
pagkakasabi ni Miguel. As I looked on him, his eyes are full of hurt and his
jaws are even clenching.
“Migz!” suway ko
sa kanya, “This isn’t about us anymore! Tapos na yon!”
“Na tinapos mo!”
“Because you
wanted to!”
“Hindi ako ang may
gusto!”
“Then sino? Ako?!”
turo ko pa ang sarili kong dibdib. All the hurt that I have been burdening from
the ground ay tila nagkusang magsipagbangon ang mga ito mula sa pagkakalibing.
“Hindi ko kayang makita na ikinakasal sa ibang babae ang lalaking mahal ko.
Hindi ako masokista! Your whole plan is so stupid na kahit isang cell sa buo
kong katawan ko ay ayaw pumayag sa gusto mong mangyari.”
I really hate
confrontations. Ito talaga ang ayaw kong mangyari eh. Pakiramdam ko ay para na
akong mauubusan ng enerhiya. Kasabay ng panpitik ng sentido ko ay ang muling
pagbangon ng sakit na nakabaon rito sa aking dibdib.
Ang sarap lang
magbigti sa mga sandaling ito.
Napahilamos siya
ng mukha na tila mauubusan na siya ng pasenya, “Temporary lang naman, Jane.
Temporary! Hindi mo ba maintindihan yon?”
“Tsk! Never will I
can.”
“Pero kung hindi
ko gagawin ito ay mamatay ka. At hindi ko hahayaang mangyari iyon.”
“It’s not true!”
halos maputol na ang mga litid ko sa leeg sa paraan ng pagkakasigaw ko. “That’s
the shittest thing I ever heard.
Walang ibang pwedeng makakapagdikta ng kamatayan ko kundi ang Diyos lang, Migz.
At hindi Diyos ang pamilya mo.” Ito na naman kami at pinag-aawayan ang mga
bagay na pinag-aawayan din namin noon.
Who would believe
on that cursed legacy? Lokohin nila ang lelang nila!
“I just want you
to be safe. Mabuti na yung sigurado. Hindi ko hahayaang mamatay ka nang dahil
sa akin. Dahil mahal kita!” malakas na rin ang boses ni Miguel at konti nalang
ay gusto ko na muling umiyak. I don’t like him being mad like this. Pakiramdam
ko ay muling nabuhay ang takot sa dibdib ko. Takot sa maraming bagay na hindi
naman dapat katakutan.
“Kaya ba kumuha ka
nang isang katulad ni Mirasol na ipapalit sa akin? Ano siya, immortal?”
sarkastiko akong tumawa. “Kung mahal mo talaga ako, hindi mo ako hahayaang
masaktan.”
“You don’t deserve
to get hurt. Kung sana ay pumayag ka sa solusyon na naisip ko, hindi tayo
ganito ngayon. You decided on things na hindi dapat. Kaya yan, sobra kang
sasaktan ngayon!”
“Shit lang Miguel!
Breaking up with you was never that easy. Pakiramdam ko ay pinatay ko ang buong
pagkatao ko. Pero huwag na tayo mag-gaguhan. Magpapakasal ka sa iba habang tayo
pa? Maglason ka nalang!”
Tear duct gland, stop functioning for a second please. Let me just
say my final words. Mabuti nalang at sumunod ang
mga luha ko sa munti kong paki-usap. I’ll give a reward to myself later for having
a little bit of bravery.
“Napapagod na
akong makipagtalo sa’yo, Migz. Walang kwenta ang usapang ito kaya tigilan na
natin. Kung gusto mong pumasok sa kwebang iyan then go ahead. Maghahanap ako ng
ibang daan. Doon sa daan na wala ka!” I then started to walk away from him.
Sana pala ay hindi mo na hinayaang maglandas pa ang mga daan ninyo,
Jane. Tatanga tanga ka na naman.
-----------------------------------------
Chapter 8 – The Spring
BUT THEN HE didn’t
left me.
We camped under a
big tree. Ceased fire na muna. Madilim na ang paligid at tanging liwanag sa
kalangitan dala ng mga bituin at ng buwan na lamang ang makikita. He made a bon
fire at ito ang nagsilbi naming ilaw. Nag-roast din siya dito ng nahuli niyang
wild chicken.
Masyado talaga
akong napagod that’s why every time he will try to talk to me ay hindi ko siya
kinikibo. Dala rin ng pagod, stress at lahat na ng klase ng emotions na pwede
kong maramdaman sa araw na ito ay hindi na ako makaramdam ng gutom. I just
stared on what he is doing. Kahit nung abutan niya ako ng manok ay tinanggihan
ko iyon.
“I’m not
starving.” Tangi kong nasagot using a very tired tone of my voice. Para talaga
akong isang battery na super drained na.
“Jane, I’m sorry.”
“I’m okay.”
“Please kainin mo
na ito.”
“I said I’m not starving and I’m okay.”
“You’re not okay
and we both know that,” kontra niya sa sinabi ko.
I looked at him
straight to his eyes at sa paraan ng pagkakatingin ko sa kanya ay tila
naghahamon ako ng isang labanan, “Then make me feel okay.”
He dropped the
roasted chicken and came closer to me and hugged me so tight. In a split second
ay sakop na ng bibig niya ang mga labi ko and I am fighting back the fire that
he is rising up to my inner soul.
Same old feeling…
Ramdam ko ang
paglapat ng aking likod sa malamig at matigas na kalupaan na tanging mga damo
lamang ang nagsisilbing sapin. He’s now on top on me and I am not or will not
ever ask him to stop what he is doing right now. This is what I need. He really
knows how to make me feel better. His very protective arm around me does mean a
lot of comfort to my whole.
His mouth slowly
went down to my neck and I can feel his hand exploring and caressing my body
while his other hand was still embracing me. Itinaas ni Miguel ang laylayan ng
suot kong t-shirt so that my brassiere will be exposed.
“Migz……Ah….” I
moaned as his mouth reached my left breast while his hand is playing the right
part at halinhinan niyang pinagpalit ang kanyang bibig at kamay sa magkabilaan
kong dibdib.
He went back to my
face and kissed me again passionately and of course I gave back to him the
pleasure he is giving me right now. My mind is telling me that this isn’t
right. This is very unfair to Mirasol. Magpapakasal na sila at ako ay isang
dakilang ex na lamang sa eksena.
But then, this
‘hot’ scene above me is telling me that I shouldn’t care. Mahaba pa ang gabi at
kaming dalawa lamang ni Miguel ang nandito. Just cherish the moment, treasure
this wonderful memory and regret everything later. Maybe that’s what I should
do.
He stopped what he was doing and stared at me
blankly dahilan para kumunot ang noo ko.
“Ipasok ko na ba?”
Mas lalong kumunot
ang nakakunot ko ng noo sa naging tanong niya. Like duh?! Tinatanong pa ba
iyon?!
“Or will I stop on
here?” Muli niyang tanong na lalo ko lamang ikinabwisit. Alam niyo yung
salitang ‘bitin’? Itong ito yun eh!
‘Argh! Miguelito Ruiz! Tinatanong pa ba yan?! Napaka abnormal mo
talaga! Ang sarap mo lang ihawin at kainin ng buong buo!’
Sa inis ko ay ito
na lang ang nasabi ko, “Do whatever will make you come! It’s either using your
hand or being on top of me. Alam natin pareho na ayaw mong nabibitin dahil
lalagnatin ka bukas.” I then smirked.
--------------------------------------------------------
AS I opened my
eyes, Miguel was still hugging me. At ako ay ganun rin sa kanya. Kung paano
kami natulog kagabi ay ganun pa rin ang pwesto namin ngayong gising na ako. I
smiled as I can see him still sleeping soundly. Dahan dahan akong tumayo for
him not to be awakened.
I’m sorry Migz, but I have
finally decided.
Last night as I
feel asleep, I dreamt of Lola Mystica…
Puti ang paligid at wala akong makita na kahit anumang bagay.
“Iha…” tawag sa akin ng isang pamilyar na boses. Paglingon ko ay
nakita ko si Lola Mystica. I wasn’t afraid dahil hindi naman siya mukhang
multo. Napakakulay ng kanyang suot at mayroon siyang asul na pakpak na gaya ng
sa paru-paro.
“Lola.” Agad akong lumapit sa kanya upang yakapin. “I missed you.”
Hindi siya sumagot hanggang sa humiwalay ulit ako sa kanya. “Anong
nangyayari? Totoo ba ang lahat ng ito? Yung sinasabi nila Moira? Bakit ko
kailangang maging reyna na papalit sa’yo?” sunod sunod kong tanong sa kanya.
“Nasaan na po yung resort? Nasa isla pa ba kami? Bakit ganito dito? Hindi ko na
maintindihan.”
Iwinasiwas niya ang kanyang kamay at lumitaw sa paligid namin ang
Mystical Resort. “Ito ang mundo ng mga tao kung saan nagkukubli ang kaharian ng
Minerva.” Tila umikot ang isla at ipinakita naman ang isang makulay na lugar.
Mayroong mga iba’t ibang nilalang ang nagsasaya at nagliliparan. Pati ang
itsura ng mga hayop at halaman ay kakaiba rin.
“Ito ang Minerva na siyang iyong pamumunuan bilang Reyna. Ang lugar kung
nasaan ka ngayon ay ang pasukalan ng Minerva.”
“Of all people, why me?”naguguluhan ko pa ring tanong sa kanya.
“Ikinalulungkot ko Jane ngunit iyon ang batas ng kahariang ito. Sa
paglipas ng isandaang taon na kasabay ng pagdating ng pinakamalaking buwan ay
kailangan nang maisalin sa iba ang korona.”
“Pero sana sa iba nalang ipatong ang korona. Bakit sa akin pa?”
“Dahil ikaw ang nararapat at ikaw ang itinakda.”
“Paanong ako, Lola? Ordinaryong tao lang po ako.”
“Ang iyong dugo ang nagpatunay na ikaw ang karapat dapat. Tanggapin
mo na lamang ang iyong tungkulin. Magkakaroon ka ng kapangyarihang taglay ng
pinakamataas na antas ng Selvana.”
“Ano pong Selvana?”
“Diwata.”
“Diwata?! Hindi po. Ayoko.”
“Kung hindi mo tatanggapin ay mamatay ang lahat ng kaibigan mo.”
Pagbabanta niya.
Napaiyak ako sa sinabing iyon ni Lola. Walang kinalaman rito ang mga
kaibigan ko. Bakit nila kailangang madamay?“Bakit niyo ho kailangang idamay ang
mga kaibigan ko? Wala silang kinalaman rito. Isa pa, hindi ho ako pwedeng
maging reyna ng Minerva. May pamilya pa rin akong babalikan at mga kaibigan na
rin. You know from the start that I was just here to mend my broken heart pero
bakit kailangan niyo akong patungan ng isang napakabigat na responsibilidad?
Hindi ko rin ho kailangan ng kapangyarihan. Being an ordinary person is enough
for me.”
“Ito ang tadhana mo Jane at kailan man ay hindi mo ito matatakasan.
Nagmula ka sa lahi ng mga Selvana.”
“What? Nagbibiro ka lang lola, ‘di ba?!” Napaka imposibleng mangyari
non. I have normal parents and a normal life, this is insane.
“Ang Dimensyong Gaia ay napapalibutan ng pitong kaharian. Isa na
rito ang Minerva.
Si Mariposa ang dating namumuno rito at ikaw ay anak niya.”
Hindi ako nakapagsalita sa rebelasyong ito. Nagsisinungaling lang si
Lola. Oo, tama. Nagsisinungaling lang siya.
“Ngunit ayaw niya nang may papalit sa kanyang pwesto bilang reyna
kung kaya’t dinala ka niya sa mundo ng mga tao. Ganid sa kapangyarihan ang
iyong ina na pati ang ibang kaharian ay gusto niyang angkinin. Isa-isa niyang
sinubukang pabagsakin ang anim na kaharian. Dahil diyan ay nagkasundo at
nagkampihan ang anim na kaharian upang kalabanin siya. Sa ikapitong pu’t anim
na taon niya sa pagiging reyna ay nagapi
ko ang iyong ina kung kaya’t ako ngayon ang pansamantalang namumuno ng Minerva
kasabay ng pamumuno ko sa aking sariling kaharian, ang Physis. At ngayon nga ay
isa na lamang akong Gabay sapagka’t sa Physis ay may bago nang mamumuno. Bukas
ng gabi ay sabay sabay na kokoronahan ang pitong bagong Reyna at isa ka doon,
Jane. Magiging ganap ka ng Selvana.”
“Hi-hindi ako papayag, Lola. No! Ayoko. Hindi ako isang Selvana o
magiging Selvana. At lahat ng sinasabi mong ito ay puro kasinungalingan
lamang.”
“Kung ganon ay mamamatay silang lahat na importante sa’yo.”
“No! Huwag mo silang idamay!”
“Sila naman ang pumipigil sa’yo hindi ba? Silang malalapit sa’yo ang
mga dahilan kung bakit gusto mong manatili sa mundo ng mga tao.”
Natigilan ako sapagkat tama ang mga sinasabi niya.
“Pe-pero…”
“Mayroon ka na lamang isang gabi upang maisalba ang buhay ng mga
kaibigan mo. Ang kwebang iyon ay ang lagusan papunta sa Mediatora kung saan
gaganapin ang pagpuputong ng mga korona sa pitong bagong Tagapamahala ng mga
kaharian.”
Sa isang iglap ay naglahong parang bula si Lola.
Nagising ako sa
mahinang pag-alog ni Miguel sa akin, “Jane, wake up!”
Inilibot ko ang
aking paningin sa paligid. Madilim pa ang paligid ngunit mas malamig na ang
hangin kumpara sa temperature nito kanina bago kami matulog. Nakaupo si Miguel
sa gilid ko habang ako ay nakahiga pa rin.
Pinunasan niya ang
gilid ng mga mata ko, “Anong napanaginipan mo? Bakit ka umiiyak?”
“Lie down,” utos
ko sa kanya.
“Huh?”
“Just lie down.”
Sinunod niya ang
utos ko. At sa paghiga niya sa aking tabi ay agad ko siyang niyakap. “Don’t say
anything. I just want to hug you like this.”
Hindi na nga siya
nagsalita at niyakap rin niya ako. He kissed my forehead at marahang hinahagod
ang aking likod.
How I wish to stay like this forever, to stay with the man I love
the most. But then nothing is constant except for change, death and memories. Anang isinisigaw ng puso ko at muli akong nahulog…. Sa ilalim ng
pagkakatulog.
----------------------------------------------------
Papunta na ako
ngayon sa kweba na siyang nagsisilbing lagusan patungong Mediatora.
If I will be a
fairy then magiging immortal na ako. I will be ageless, powerful and will own a
kingdom. Not just a resort or an island but a very mystical kingdom indeed. Not
bad. So I’ve finally decided to take the responsibility. My friends are
important rather than my own desire which is to have a normal life.
“Ay palaka!” Isang
kamay ang mabilis na humatak sa braso ko dahilan para matigil ako sa paglalakad
papasok ng kweba.
Dahil sa malalim
kong pag-iisip ay hindi ko namalayang may nakabuntot pala sa akin.
“Where do you
think you’re going?” hinihingal niyang tanong. Mariin ang pagkakahawak niya sa
braso ko as if he won’t let me go.
Oo nga pala, he
already let go of my hands two years ago.
“To the place
where I truly belong,” taas noo ko pang sagot sa tanong niya. And
that is not at your side…
“Hindi dito ang
lugar para sa’yo kundi sa piling ko lang,” I was stunned on what he said. Sana
talaga katulad niya ay nakakaya ko ring basahin ang nasa isip niya.
Dagli niya akong
binuhat at naglakad siya papalayo sa kweba, “Mi-migz! Hey, put me down. I have
to go in there!” palag ko ngunit masyadong malakas ang mga braso niya at hindi
ko kayang makawala.
“You’re not going
anywhere,” matigas niyang sabi.
“I said put me
down!” Ngunit hindi siya natinag at buhat pa rin niya ako na parang isang sako.
Patuloy kong pinapalo ang likod niya ngunit hindi pa rin niya ako
pinapakinggan.
Napagod lang ako
kakapalag kaya’t hinayaan ko na lamang siya.
TUMIGIL na siya sa
paglalakad at ibanaba na niya ako. As I looked around ay nasa isang batis na
kami na may napakalinaw na tubig. Mayroong napakalaking bato na nagsisilbi
nitong hangganan at divider kung kaya’t nagmukhang hidden spring ang lugar. And
I was quiet amazed. Naputol ang pag-aappreciate ko sa kagandahan ng lugar dahil
muli akong binuhat ni Miguel nang tulad ng sa bagong kasal. He then went
straight to the spring at nang nasa kalagitnaan na kami ay tumigil siya.
And I already know
what he is thinking right now, “Huwag na huwag mo akong bibitiwan Miguel,
umayos ka!”
Maraming salamat
sa pagpapainom ng maraming tubig, Miguelito Ruiz. Great. Just great.
“What the heck!”
Sigaw ko sa kanya nang makabawi ako mula sa pagkakahulog sa tubig. “Ano bang
problema mo?!” hinampas hampas ko siya sa dibdib dala ng inis. Paano ako
magpapalit ng damit neto eh wala naman kami sa resort.
“Para magising
ka,” maikli niyang sagot.
“Magising saan?
Ano bang alam mo ha?! Wala kang alam dito kaya hindi ka dapat nakikialam! I’m
doing this to save all of you at nang makaalis na kayo sa pesteng lugar na
‘to,” muli ko siyang sinapak sa dibdib and I doubt kung nasaktan siya. Masyado
itong matikas at walang laban ang maliit kong braso.
“Kami?” tumawa
siya ng pagak, “Kasama ka, Jane. You do not belong here. Hindi ka magiging
Selvana or diwata or Reyna dito or whatever. You’re not going to sacrifice
yourself. Sabay sabay tayong aalis sa lugar na ito.” His voice was full of
authority. Na para bang kahit anong mangyari ay iyon ang dapat na masunod.
“A-alam mo?” I was
close to being speechless.
“You were sleep
talking last night.”
Oh great. Just
great again. Narinig niya pala ang lahat ng sinasabi ko habang kausap ko sa
panaginip si Lola. Mas lalo lang ako nawalan ng sasabihin.
Inilabas niya ang
Baglian. “Alam mo bang dahil dito ay hindi tayo nakikita ng mga alipores ng Lola
mo at hindi ka rin niya malapitan kung kaya’t sa panaginip ka na lamang niya
nakakausap?”
I just don’t know
what to say.
“She was just
trying to fool you. Hindi mo kailangang maging Reyna ng kahariang ito para lang
mailigtas kami.”
I just continued staring
at him. Ngunit biglang pumasok sa isip ko ang mga kaibigan namin kaya muli
akong nakapagsalita, “Wait! If that thing is trying to protect us, paano na
yung iba?”
“Kaya na ni Ken
‘yon,” he said as if he is 100 percent sure. “And the best thing that we could
do right now ay hanapin ang daan pabalik sa kanila the soonest at sabay sabay
tayong aalis sa lugar na ito.”
“What’s with you
and Ken? Naguguluhan na ako sa inyo. At ano ba ang talaga ang bagay na iyan?”
“We have to get
out of here first.” Aniya na hindi sinagot ang tanong ko.
Muli ko siyang
hinampas sa braso dahilan para mag-react siya, “Aray! What’s that for?”
“Bakit mo ako
kailangang lunurin?!”
“Para nga magising
ka because you were acting stupidly.”
“I’m not stupid!” singhal ko sa kanya. “I was
just trying to save all of you.”
“Hindi ikaw kundi
ang ginagawa mo.”
“Pareho lang yun.
Ako pa rin yun eh! You’re the one who’s stupid,”
“Bakit naman
napunta sa akin yung sinabi ko?”
“What with those
words that I don’t belong anywhere but ‘sa
piling mo lang?’ Alam mo ba yung sinasabi mo? You’re crazy!” Sigaw ko sa
kanya. He’s the one who’s stupid, right?
May Mirasol na siya eh tapos sasabihan pa niya ako ng ganun.
“Hahalikan na kita para tumahimik ka lang,”
pagbabanta niya.
“Edi halikan mo!”
My eyes went
bigger when he did what I have just said.
Nagpapakatanga ka na naman, Jane
Dela Merced, you and your stupid mouth.
The next thing I
knew ay gumaganti na rin ako ng halik sa kanya. Oh great. Three times great. You are really stupid Jane.
--------------------------------------------------
Chapter 9 – The Bitter Sweet Memories
Pinatuyo muna
namin ang mga basa naming damit sa batuhan. Of course I have my undies on and
him with his boxer shorts. Wala sa amin ang nagsasalita for about I think
twenty minutes na. Maybe because of the word, AWKWARD.?
Like hello! We’ve
been sharing kisses for two times at alam na alam naming pareho that we were
just an ex couple now.
Hay Migz, bakit ba
ginugulo mo na naman ang mapayapa ko ng mundo?
Hindi na pwedeng maging tayo. May Mirasol na sa buhay mo.
Life is really so ironic. Parang dati lang,
ako ang may status na in a relationship with Mark Ken Tapit pero ngayon ito’t
engaged na si Miguelito Ruiz with Mirasol Cabasan.
And Jane Merced is
now happily single.
Happily? Parang
hindi naman yata.
Napatigil ang
pagmumuni muni ko habang nakatitig sa batis nang tumayo si Miguel at lumapit sa
akin.
Ipinatong niya sa
aking balikat ang polo shirt niya and it felt a little warmth than even my
heart was touched. “I really don’t like seeing you like that in an open space
like this.” Aniya. The ever conservative Miguel he used to be.
Hindi ko naiwasan
ang mapangiti sa pagguhit ng alaala sa aking isipan…
“Hindi ka lalabas ng kuwartong ito na ganyan ang suot mo,” Iniabot
niya sa akin ang isang plain white t-shirt na pag-aari niya. “Wear this! At
huwag na huwag mong tatanggalin yan,”Aniya at talagang humarang pa siya sa
pinto para hindi ako makalabas sa hotel room na inookupa namin. We were at Bali,
Indonesia back then for our anniversary celebration.
Pinameywangan ko siya at tinaasan ng kilay, “Mister Ruiz, sayang ang
suot kong bikini, edi sana pala nag-gown nalang ako!”
“You can swim wearing my t-shirt, Misis Ruiz,” Hindi ko alam kung
kikiligin ba ako o maiinis. Kikiligin dahil tinawag niya akong Misis Ruiz pero
maiinis dahil palalanguyin niya ako sa Bali Beach nang naka-t-shirt. Ang baduy
kaya nun!
Kinilig ako syempre ngunit hindi ko pinahalata ito at sa halip ay
pinakita ko na lamang na nainis ako. Pumunta ako sa kama at humiga. “Hindi na
ako magsiswimming. Matutulog nalang ako maghapon dito.”
Lumapit siya sa kama at umupo paharap sa akin, “Mi… Ayoko lang na
may ibang makakakita ng katawan mo. Gusto ko ako lang.”
I pouted, “Damot mo.”
Tumawa siya nang malakas, “Ikaw lang ang nag-iisang ipinagdadamot
ko, Misis. Kaya pasensya ka na, bear with it and get use to it.”
“Ewan ko sa’yo!”Wala na akong masabi dala yata ng kilig or something
like that.
“Tara na kasi. Just wear my shirt or choose wholesome clothes. Ang
laki-laki ng maleta mo tapos maliliit na tela lang pala ang mga dala mo,”dagdag
sermon pa niya.
Bumangon ako at nag Indian seat, “I really hate you.”
“And I love you too.” He leaned closer to me and kissed me on the
lips at wala akong balak pumalag. Halik ni Miguelito Ruiz yun eh, bakit ako
tatanggi? Like duh. I wouldn’t miss it for the world.
Matapos ang makaputol litid ng oxygen na halik na pinagsaluhan namin
ay sumilay ang ngisi sa labi niya, “Dito nalang tayo sa kuwarto maghapon?
That’s a very nice suggestion though.”
I stared at him badly, “At talagang natuwa ka pa sa suggestion ko
ah. Mag-swimming na kasi tayo!”pagmamaktol ko.
“Magpapalit ka o isusuot mo itong t-shirt ko.”
“Aish!” naiinis akong pumunta ng banyo para magpalit ng damit. I
ended up wearing a boxer shirt na tinernuhan ng isang floral short shorts.
Lesson learned: Kapag pupunta ng beach, huwag isasam ang boyfriend
para walang KJ. Mag-ready nalang later para sa LQ o sermon kapag nakita na niya
sa facebook ang mga pictures mo wearing those two piece swim suits.
Ang mga outing
namin na magkasama ay ang siyang maituturing ko na pinakamasasayang events sa
buhay ko. But why did it end up kung saan marami pa sana kaming plano? Mga
getaways na nakasulat nang lahat sa planner namin pareho. Bakit nga ba natapos ang masaya naming
pagsasama ni Migz sa loob ng maikling panahon lamang? We were already planning
of getting married ngunit nang dahil sa walang kwenta niyang legacy ay naputol
ang lahat ng pangarap namin together.
Muli ko na namang
binalikan ang para sa akin ay pinakamasama kong naging bangungot sa tanang
buhay ko.
“You’re not breaking up with me!” tila kulog ang boses ni Miguel sa
pandinig ko.
“Yes. I am breaking up with
you. Hindi ka naman siguro bingi.”
“You don’t have to do this.” Nagbago ang tono niya at para na siyang
nagmamakaawa sa pandinig ko.
“ Huwag mo akong gaguhin, Miguel. Magpapakasal ka sa iba! Ano ng
magiging papel ko ngayon sa buhay mo? Mistress, third party, kabit?” I was just
controlling my tears to burst out. Natural na masakit ang naging desisyon kong
ito but this is just the best solution to the problem.
“Pero ‘Mi… Hindi ko-…”
“Stop calling me ‘Mi. Jane ang pangalan ko at wala na tayo.”
He dragged the chair on his side at malakas na sinipa iyon na kaagad
ikinasira ng walang muwang na upuan. “Bakit ba napakadali sa’yong itapon ang
relasyon na ito? Minahal mo ba talaga ako?” the moment he looked at me, ay
sumingaw ang butil ng luha sa kanyang mga mata.
“Ikaw ang unang nagtapon ng relasyong ito Migz. Bigla ka nalang
nagdesisyon mag-isa. Sa ibang tao ko pa nalaman. Shit lang Miguel! Talo ko pa
ang nilagyan ng pupu sa ulo dahil sa ginawa mo.”
“Kaya nga ayokong ipaalam sa’yo dahil magagalit ka.”
“Eh sinong tangang girlfriend ang matutuwa kapag nalaman niyang yung
boyfriend niya ay may plano palang magpakasal sa ibang babae. Huwag naman
tayong maggaguhan Miguel. Let’s get it formal first. Tapos na tayo, wala ng
tayo, it’s over. Ayan, go on! Pakasaya ka. Pakasal ka na sa iba. Best wishes,
you bullshit!”
He slapped me on the face.
Hard. Of course I was truly shocked kaya mataman lang akong napatitig sa kanya
pero alam kong tumatagos ang tinging ito sa kanyang budhi. I am mad. So much.
Ito ang kahuli hulihang bagay na ineexpect kong magagawa ni Miguel sa akin. Ang
saktan ako physically. Hindi lang puso ko ang nadudurog sa mga sandaling ito
kundi pati na rin ang buo kong pagkatao. I was so degraded, my life that
depends on him for the past two years, my womanhood, my pride, my ego, the whole
me was shut down. Daig ko pa ang binaon sa lupa ng buhay, more than six feet
below.
“Jane, I’m sorry. Hindi ko…”Sinubukan niya akong yakapin but I
pushed him away with all my might. Hindi naman ako nabigo dahil napabagsak ko
siyang paupo sa sahig.
“It’s over Migz. Bye. And don’t you dare see me again dahil sa
kulungan na ang huling hantungan mo,” I said this while staring at him so
sharply. I then walked out of his house still feeling so proud and alive kahit
pa na sa loob loob ko ay namatay na ako.
Sa taxi ko ibinuhos ang lahat ng luhang kanina pa gustong kumawala
sa aking mga mata.
And the rest is
history. He still tried to talk to me ngunit hindi ko na siya binigyan pa ng
pagkakataon na makalapit pa sa akin ever. Tapos na kami. Wala ng team JaMi.
(Jane and Miguel). Wala ng forever para sa akin.
“Bakit si Mirasol
pwede mong pakasalan pero ako hindi?” My tears kept on falling habang
tinatanong ito kay Miguel.
“Because she can’t
die.”
Nagulat ako sa
isinagot niya. What the hell is he talking about? “What do you mean? Isa ba
siyang immortal?” naguguluhang tanong ko sa kanya.
He wiped my tears
before answering me, “Sort of. Sa susunod na buwan ay magiging ganap na siyang
devata. Isang uri ng diwata na parang apprentice. Normal muna siyang tao and
then later on ay magiging immortal kapag naipagkaloob na sa kanya ang
kapangyarihang para sa kanya.”
Nanlaki ang mga
mata ko sa isinagot niya. Is this some freaking kind of joke? Papaanong
nangyari iyon? Mirasol is a normal girl na kapatid ni Martin. “How? Younger
sister siya ni Martin.”
“She’s adopted
when she was seven. Pinadala siya rito sa mundo natin para mamuhay bilang isang
normal na tao. This is her training ground.”
“Kaya mo siya
pakakasalan dahil hindi siya mamamatay?”
Tumango si Miguel,
“I can’t let you die, Jane. Mahal kita at ayokong madamay ka sa cursed legacy
ko.”
“Pero hindi naman
natin kailangang maniwala doon eh. Wala naman tayong sapat na basehan para
paniwalaan ang nakasaad sa testament ng lola mo.” Depensa ko. Sa pagsagot kong
ito ay tila nag-rewind sa aking isipan ang mga naging pagtatalo namin noon
tungkol sa mana niya.
“Hindi ko kayang
isugal ang buhay mo,” unti unting inilapit ni Miguel ang mukha niya sa mukha
ko. He held my left face, “Because I love you so much that I don’t want you to
die because of me.”
“But Migz, the
moment you let me go and we parted ways ay parang namatay na rin ako,” muling
tumulo ang masasaganang luha mula sa aking mga mata.
The next thing I
knew ay sakop na ni Miguel ang mga labi ko kissing me so passionately at
malugod ko itong sinusuklian. The feeling never changed. I still love him.
Since I was fifteen up to now that I am already 24, it is Miguel whom I truly
love the most.
“I’m sorry for all
the pain I’ve caused you.” Aniya.
Sorry is not enough to ease all that pain, Migz. If only you knew,
handa akong isugal ang buhay ko maging asawa mo lang…but you chose to let me
go. I didn’t say this out loud instead I pushed him
away and wiped my tears, “Tara na, hanapin na natin ang daan pabalik ng resort.”
Muli ko ng isinuot ang mga damit ko na medyo basa pa at isinauli na sa kanya
ang polo shirt niya.
---------------------------------------------------
HINDI kami binigo
ng Baglian dahil nahanap namin ang puno na may portal pabalik sa resort.
“Jane!” agad akong
niyakap ni Liza pagkalapit niya sa akin. Sumunod na ring nagsilapitan sa amin
ang iba pa naming mga kaibigan at niyakap rin kami ni Miguel.
I am crying like a
baby pagkakita ko sa aking mga kaibigan. I am just so glad that all of them are
fine.
“Thanks God, agad
niyong nahanap ang daan,” Vangie said that while tightly hugging me.
“Thanks din at
safe kayo,” kinuha ko si Baby Michael para buhatin and I even kissed him on the
cheeks.
“May nangyari ba
sa inyo dito, Mary habang wala kami?” tanong ko kay Mary.
“Wala namang
masamang nangyari sa amin. Nag-aalala nga kami sa inyo dahil hindi na kayo
kaagad nakabalik pagkagaling niyo sa bundok.” Imporma nito sa amin and I was so
glad to hear that they were okay.
“Tara na. Let’s
all get out of here,” aya ni Rich sa aming lahat.
We then all headed
straight to my orange speed boat. Isa-isa na silang sumasakay roon at habang
ginagawa nila iyon ay masuyo kong pinagmamasdan ang buong isla na sobrang
napalapit na sa aking puso. Mahal ko ang buong islang ito pati na ang resort.
Even though, this is really so mystical ay hindi nabawasan ang pagmamahal ko
para dito.
Sa likod man nito
ay may nagkukubli na ibang mundo, by the time that my heart and the whole me
were broken, this place has been my safest haven, sweetest escape, own
sanctuary and silent healer all in one.
I then came up for
a very hard decision.
“Jane, let’s go,”
untag sa akin ni Liza.
Sa isang kumpas ko
ng aking kamay ay biglang lumitaw si Ibyang at Kaloy na nasa mga tunay nilang anyo.
Makukulay ang kanilang mga pakpak habang suot ang mga kakatuwang damit at
nababalutan sila ng kumikinang na liwanag.
“Gabayan niyo sila
sa pagbabalik sa down town. Make sure that they will reach the main island
safely,” utos ko sa dalawa.
Yumuko muna si
Ibyang bago sumagot, “Masusunod, Kamahalan.”
“Anong ibig
sabihin nito?!” may galit sa tonong turan ni Miguel sa akin. Mataas rin ang
boses at bakas dito ang pagpapanic.
“Sorry for the
ruined trip, guys. Please be safe on your way home,” mapait ko silang nginitian
at kinawayan pa sila.
“Jane Merced, what
are you talking about? Nahihibang ka na ba?! Ang sabi ko, let’s go! Kasama ka
dun!” nakasigaw na rin si Liza.
“Jane…” napatingin
ako kay Ken at bakas ko sa mata niya ang pagtatanong kung ‘bakit’.
I talked to him
mentally, “Let me do this, Ken.” At marahan siyang tumango.
Lumipad sina
Ibyang at Kaloy palapit sa speedboat. Kasabay nang paglapit nila sa sasakyan ay
ang unti unti ring pag-usad nito.
I can see the
panic and questions on the eyes of all of them. I’m so sorry guys but I have to
do this.
Nanatili akong
nakatayo sa may tabing dagat habang nanonood sa papalayong speedboat lulan ang
aking mga kaibigan. Miguel tried to jump off the boat but I stopped her.
Itinaas ko ang aking kamay at nag ‘stop’ sign and he freeze. At dahil doon ay
hindi naituloy ni Miguel ang kanyang balak na pagtalon.
Sorry Migz, but this is my own battle that I have to fight for.
Chapter 10 – The Sacrifice
Yes, I gained my
powers. And yes, I will accept the crown.
Kanina habang
hinahanap namin ni Miguel ang daan pabalik dito sa resort ay kinakausap ko si
Lola Mystica gamit ang aking isipian. Yes, we can talk thru mental telepathy na
nadiskubre ko nung napanaginipan ko siya.
“Lola, tatanggapin ko na po ang responsibilidad na nais niyong
ipatong sa aking balikat.”
“Mabuti kung ganoon.” May naging galak sa tono niya.
“But promise me one thing,” then I took a very deep sigh.
“Ano iyon?”
“Gusto ko pong makauwi ng safe ang mga kaibigan ko at gusto kong magkaroon
ng kapangyarihan na may kakayahang magpahinto ng tao sa ginagawa nito.”
“Ngayon pa lang ay may natural ka ng taglay na kapangyarihan Jane.
Kailangan mo lamang iyong madiskubre sa iyong sarili. Dangan lamang na sa
pagpapatong sa’yo ng korona ay mapapasaiyo ang lakas ng kapangyarihan na
tinataglay ng isang nakatataas na devata at yun nga ay ang Selvana. Ito ang
labis na makapagpapalas ng kapangyarihan mo ng taglay. Lahat ng elemento sa
iyong kaharian ay mapapasaiyo at magiging tungkulin mo ang ibalanse iyon sa
loob ng isandaang taon.”
“Naiintindihan ko Lola.”
“Maraming salamat sa taos puso mong pagtanggap, Jane.”
“Okay ka lang?”
tinapik ako ni Miguel sa aking kanang braso. Marahil napansin niya ang
pananahimik ko.
“O-oo Migz, okay
lang ako.”
“Later when we got
home, marami tayong dapat pag-usapan.”
Hindi ako
makasagot dahil alam ko sa sarili ko na walang ‘Later’. He held my hand at
magkasama na naming hinanap ang punong may portal pabalik ng resort.
My heart is
breaking into pieces once again habang nakatanaw sa papalayo kong speed boat
lulan ang mga taong importante sa akin at pati na ang taong patuloy kong
minamahal ng higit pa sa buhay ko. There’s no need of fooling myself anymore.
Oo, mahal ko pa rin si Migz and that fact never changed. But I have to do this.
Hindi ko na kayang makita na pati siya at sampu ng mga kaibigan namin ay
nadadamay sa sitwasyong pinili kong pasukin almost two years ago.
Be happy with Mirasol, Migz. She deserves you. After ng kasal niyo
ay tuluyan na siyang magiging mortal and I am wishing you the best in life.
I turned my back
at handa na akong harapin ang okasyong magaganap maya maya lamang.
-------------------------------------
“Mi-mirasol, what
are you doing here? Paanong?” Literal na napatigalgal ako sa aking nakita.
Mirasol is now here in front of me. At tama ba ang nakikita ko? She has two
pink big wings! Na katulad ng kina Ibyang at ng mga nilalang na naririto. Ang
mga nilalang rito sa Minerva ay tila mga
taong paru-paro at ang sabi ni Lola Mystica, mamaya lamang, kapag naipatong na
sa akin ang korona, magkakaroon na rin ako nito.
Hindi niya sinagot
ang tanong ko. “Hindi mo ito maaaring gawin, Jane.”
“What? Why?”
naguguluhan kong tanong sa kanya.
“Alam kong mahal
mo si Miguel.” Aniya at wala naman akong balak na itanggi ang bagay na iyon.
Kaya nga eto at nagsasakripisyo ako para sa kanilang lahat na mahal ko. Ayokong
malagay sa alanganin ang mga buhay nila kaya ko ito ginagawa.
“Oo mahal ko siya,
kaya nga ginagawa ko ito. Pero bakit ka bumalik dito? Where are they?”
“Tatanggapin ko na
ang katungkulan. Bumalik ka na sa piling ni Migz. Ikaw talaga ang kailangan
niya at hindi ako. Kung anuman ang problemang kinakaharap niya, kayong dalawa
ang dapat na lumutas niyon.” For the first time, I heard Mirasol saying long
sentences. Ngunit bakit ang mga salita pa na hindi ko mapaniwalaan ang pinili
niyang sabihin? What’s with her?
“Wait, naguguluhan
na ako Mira. What are you talking about? Can you explain further?”
“Magkapatid tayo,
Jane. Kaya ko pakakasalan si Miguel ay upang maging ganap na akong tao at para
na rin hindi ko makuha ang katungkulan ng pagiging isang Selvana. Pero hindi ko
naman inakala na ikaw pala ang napili ni Reyna Hara na nagkukubli pala sa
katauhan ni Lola Mystica.”
“Ma-magkapatid
tayo?” What the heck! Ako? May kapatid? At isa pa palang diwata? Hanggang kelan
ba ako magugulat sa mga rebelasyong nalalaman ko?
“Oo. Lingid sa
kaalaman ng ating ina ay dalawang bulaklak ang kanyang naipunla. Itinago ako ni
Reyna Hara dahil alam niya ang kasakiman ni Mariposa. Nalaman ko mula kay Reyna
Hara na ipinatapon ka sa mundo ng mga mortal at hindi ko naiwasan ang mainggit
sa’yo. Tumakas ako at kinupkop ako ng mga magulang ni Martin. Para tuluyan
akong maging tao ay kailangan kong maikasal sa isang mortal. Mula kay Martin ay
narinig ko ang problema ni Miguel. But believe me, Jane. Hindi ko alam na ikaw
pala ang kakambal ko, not until we went here.”
“So that explains
everything.”
“Pangako, hindi na
ako tatakbo sa katungkulan na dapat noong una palang ay sa akin na. Sorry
Jane.”
“Pe-pero, hindi ka
na magiging tao.”
“Mas gugustuhin ko
pa iyon kaysa malungkot ang dalawang taong mahalaga sa akin. Ikaw at si Miguel
ang nakatakda para sa isa’t isa.”
“Wait! I remember
Miguel told me na magiging ganap ka ng Devata next month. Anong ibig sabihin
niyon?”
“Kapag naipatong
na sa’yo ang korona, magiging isang ordinaryong devata na lamang ako. Ang dugo
ng pagiging Selvana ay mawawala na sa aking sistema sapagkat may Reyna ng
nakatalaga para rito. Ang pagiging ordinaryong devata ay may pagkakataon nang
maging mortal kung makakasal siya sa isang mortal.”
“So ang ibig mong
sabihin, ang pagiging Selvana ay wala?”
Tumango si
Mirasol. “Maaari ngunit walang kasiguraduhan, Jane. Iyon ang batas ng mundo
nating pinagmulan.”
“Mamamatay kayong
dalawang punla at ako pa rin ang mamumuno sa Kaharian ng Minerva!” Out of
nowhere ay bigla na lamang lumitaw si Ibyang habang isinisigaw ang mga salitang
iyon. Poot at galit ang mababakas sa kanyang mga mata. Ibinuka niya ang dalawa
niyang palad at lumabas roon ang tila mga bola ng apoy, yun nga lamang ay kulay
berde ito.
Nanlaki ang mga
mata ni Mirasol, “Yan ang kapangyarihan ni Ina! Paanong napunta sa iyo yan?!”
“Sapagkat ako si
Mariposa! Ikinagagalak ko kayong makita, mga mahal kong punla. Panahon na upang
kayong dalawa ay mabura sa daigdig na ito.” Pagkatapos ay tumawa siya ng
mala-bruha.
“She’s our mom?”
takang tanong ko kay Mirasol at tumango naman siya sa akin.
Iniharang ni
Mirasol ang kanyang sarili sa akin, “Napakawalang puso mo talaga!”
Luminga linga ako
sa paligid at nagbabakasaling may tutulong sa amin. Sa pagkakaalam ko ay
makapangyarihan siya. Sinubukan ko ring kausapin sa isip si Lola Mystica ngunit
hindi niya ako sinasagot.
Shit! What are we
gonna do now? Hindi ko pa alam kung paano ang gumamit ng kapangyarihan kong
taglay.
“Ang akin ay akin,
mga mahal kong Anak.”
“Pero sa’yo na
mismo nanggaling, anak mo kami. Pero bakit pati kami ay kailangan mong saktan o
patayin? Bakit mo kailangang gawin ito?” di ko mapigilang isumbat sa kanya.
“Mga sagabal kayo
sa aking plano!”Sa pagsigaw niya ay tila yumanig ang lupang inaapakan namin.
Mariin kong
naipikit ang aking mata. How can be a mother could be like this? I was lucky
enough to have adoptive parents na sobra akong minahal kahit pa simple lang ang
naging pamumuhay namin. They were able to raise me properly at nakapagtapos pa
ako ng pag-aaral.
Ano ng gagawin ko
ngayon? Paano namin siya magagapi ni Mirasol?
Nang muli kong
tignan ang aming ina ay nakaamba ang kanyang kamay para ibato sa amin ang nasa
palad niya. Alam kong malakas iyon and that could lead to our death.
Itinulak ako ni
Mirasol dahilan para masalampak ako sa damuhan. Binuksan niya ang kanyang palad
at naglabas rin ito ng parang bolang apoy na kulay rosas naman. Ginamit niya
ito upang sanggain ang ibinato sa kanya ni Mariposa. (Who am I to call her
aking ina anymore? Isa siyang masamang devata na hindi dapat tularan.)
Binuksan ko ang
aking palad and I am hoping that there would come out a power.
Please, please, please… Pakiusap ko sa
aking mga palad.
I was shocked!
Dahil merong bolang apoy rin na lumabas at iyon ay kulay dilaw!
I stood up at
tumabi kay Mirasol. “We can do this!” sabi ko sa kanya with full of
determination na matalo ang aming- si Mariposa!
Tinanguan niya ako
bilang pagsang-ayon. We merge our powers. Binato namin ng aming mga
kapangyarihan ng salitan si Mariposa and she was fighting back endlessly.
Nararamdaman ko na
ang panghihina ng aking katawan pero hindi ko iyon inalintana. We have to do
this! Kailangan namin siyang magapi. We can do this Mira. Tiwala lang.
Suddenly, Mariposa
fell off the ground.
Nagkatinginan kami
ni Mira and we both smile with each other. One last shot and we’re done!
“Suko na ako, mga
anak! Tinatanggap ko na ang aking pagkatalo.” Pagmamakaawa niya sa amin at
itinaas niya ang dalawa niyang kamay na ipinantakip niya sa kanyang mga mata as
if they were her shield.
Pareho kaming
natigilan ni Mira.
“Ang dapat sa’yo
ay parusahan.” Mariin kong sabi. Nasa mga palad ko pa rin ang dilaw na bolang
apoy at anumang oras ay nakahanda itong maibato sa kanya.
Muling bumalik ang
imahe ni Ibyang sa mukha ni Minerva.
“Jane, Mirasol,
maawa kayo sa akin. Ginamit lamang ng inyong ina ang aking katawan.”
Pagmamakaawa niya.
And now we’re
confused.
Lola Mystica, what
shall we do now? Pahingi naman ng advice diyan!
“Bakit ka pumayag
na gamitin niya ang iyong katawan?” tanong ni Mirasol.
“Paggising ko ay
nasa loob ko na siya, Kamahalan,” sagot ni Ibyang.
“Ngunit alam mong
hindi iyon maaari kung hindi ka pumayag.” Ani Mirasol. Ako na ang walang alam
sa batas nila.
Hindi na muling
nagsalita pa si Ibyang at yumuko na lamang ito.
Humarap sa akin si
Mirasol, “Umalis ka na Jane. Ako na ang bahala rito at ang siyang haharap para
sa pagdiriwang ngayong gabi.” Iniabot niya sa akin ang baglian na pagmamay-ari
ni Ken. “Alam kong ayaw mo para sa responsibilidad na iyon at naipit ka lang.
Reyna Hara told me so.”
“Salamat, Mira!”
niyakap ko siya kasabay ng pagtulo ng aking mga luha. I never thought that I
would have a sister like her. Napakabusilak ng kanyang puso.
“Will I see you
again?”
“Titignan natin,
aking kapatid,” marahan siyang tumawa.
Bigla na lamang
kumabig si Mirasol. She switched her place to mine. Nakaramdam ako ng malakas
na impact mula sa kanya and in an instant ay tumumba siya at sumalampak sa
lupa.
“Mira!” gulat kong
sigaw at agad siyang dinaluhan.
Nabaling ang
tingin ko kay Ibyang at siya ng muli ngayon si Mariposa. Nasa mukha niya ang
ngiting nakakaloko. Muling nabuhay ang galit sa aking dibdib, “Wala ka talagang
puso. Napakasama mo,” umiiyak kong wika sa kanya.
“Mira, wake-up.
Wake-up!” ibinukas niya ang kanyang mga mata and I can see pain through it. Na
para bang pati ako ay nasasaktan na rin.
Nagliwanag ang
kanyang palad at itinapat niya iyon sa aking noo. I suddenly felt a strong
force that entered my body. Parang ipinasa sa akin ni Mirasol ang lahat ng
lakas at kapangyarihan na mayroon siya. “Please live. Ka-kailangan ka ni
Miguel. Kailangan niyo ang isa’t isa.” Tumulo ang luha sa kanyang mga mata and
she finally closes it.
She’s not breathing anymore. “Mira!”
Tinignan ko ng
masama si Mariposa, “I hate you so much to death!” sigaw ko sa kanya kasabay ng
mahigpit na pagkuyom ng aking palad.
Tumawa ito ng
malakas, “Isa na lang ang sagabal.” Mariin niya akong tinignan at inihanda na
niya ang kanyang palad para muling gumawa ng bolang apoy.
I closed my eyes
at dinama ang nadagdag na kapangyarihan sa aking katawan. I know that I have to
defeat her.
Jane, naririnig mo ba ako? Napapiksi ako ng marinig ko sa loob ng aking
isip si Lola Mystica.
Yes, Lola.
Makinig ka. Dahil sa wala na ang aking pisikal na katauhan ay hindi
kita matutulungan na magapi si Mariposa. Ngunit sundin mo ang iuutos ko.
Ano po ang dapat kong gawin?
Gapiin mo si Mariposa. Pag nagawa mo iyon ay gumawa ka ng isang
garapon mula sa iyong isipan. Palibutan mo ang garapon na iyon ng lahat ng
kapangyarihan na mayroon ka sa iyong palad. Ikulong mo siya roon at pagkatapos
mo siyang makulong roon, basagin mo ang garapon. Kasabay ng pagsabog nito ay
ang tuluyan ng pagkabura ni Mariposa sa kaharian ng Minerva.
With all my might,
I fought her. Dahil sa nasa akin na ang kapangyarihang taglay ni Mira ay madali
ko siyang nagapi. Tuloy tuloy ko siyang binato ng mga bolang apoy na kulay
dilaw at rosas.
“Hindi maaari!
Paanong naisalin ni Mirasol sa’yo ang kapangyarihan niya?” sigaw niya habang
unti-unti ng humihina ang kanyang depensa.
“Pagmamahal,
Minerva. Pagmamahal. Isang bagay na wala ka! Sa pamamagitan niyon ay magagapi
kita.” Muli ko siyang binato ng mga bolang apoy at sa isang iglap ay naglahong
parang bula ang mga bolang apoy na inilalabas niya.
Gaya ng iniutos ni
Lola Mystica, gumawa ako ng isang garapon gamit ang aking isip. Pinuno ko rin
iyon ng lahat ng kapangyarihan na taglay ko sa ngayon.
“Huwag!”
pagmamakaawang sigaw niya.
Ngunit masyado
akong bingi para pakinggan pa siya. “Ito ang nababagay sa’yo.”
Sa pagkumpas ko ng
aking kamay, naipasok ko si Minerva sa loob ng garapon na aking hawak. Unti-
unti siya nitong hinigop hanggang sa tuluyan ko na siyang maipasok roon.
Inihagis ko ito sa
ere. Mariin kong ipinikit ang aking mga mata at sa muling pagbubukas nito ay
napasabog ko ang garapon! Iba’t ibang kulay ng pulbora na nagkalat sa ere ang
kinahinatnan niyon.
Nanghihinang
napasalampak ako sa lupa.
“It’s over.”
Naluluhang wika ko sa aking sarili. Wala na rin si Mirasol sa pinagbagsakan
nito at sa halip ay isang insekto na kulay rosas na tulad ng sa paru-paru
nalang ang nandodoon.
I grabbed that
tiny creature and talked to it. “Mira, I’m so sorry.”
“Jane…” Mula sa
mga mayayabong na halaman ay lumabas mula roon si Miguel at lumapit siya sa
akin.
Lumipad ang
paru-paru na nasa mga palad ko. Umikot ikot iyon sa paligid namin ni Miguel.
“Migz!” I grabbed
him and hugged him so tight at napagtuloy ako sa pagpalahaw ng iyak. “Mira was
gone and it’s all because of me. Hindi ko yata mapapatawad ang sarili ko.”
“Sshhh…”
pagtatahan niya sa akin habang hinihimas himas niya ang likod ng aking buhok.
“Hindi mo kasalanan iyon.”
Kumawala ako sa
pagkakayakap niya at mariin siyang tinitigan. He then wiped the tears on my
cheeks. Hinawakan ko ang kanyang kamay as I’ve come to a final decision.
“Tatanggapin ko ang tungkulin bilang maging
reyna ng kahariang ito. At kapag naging ganap na akong Selvana ay magpapakasal
tayo.” Naging pagpapasya ko na ikinagulat niya. “I’m now much more ready to
face my own death maikasal lang sa’yo. It’s because I love you that much.” Muli
ko siyang niyakap ng mahigpit at ako na rin mismo ang nag-initiate ng halik na
aming pinagsaluhan.
Hindi ako sigurado
ngunit sa pagkakataong ito ay susugal na ako, makasama lamang siya kung saka
sakali habambuhay.
Epilogue
(Miguel’s Point of View)
The moment I saw
her on front of that orange speed boat ay gusto ko na siyang sugurin ng
mahigpit na yakap. It’s been two years but her effect on me still doesn’t
change. The girl I am talking about? She’s none other than Jane Dela Merced.
The woman I love since I was fifteen.
“Hi!” Bati niya sa
akin as if never happened between us. Na para bang naging magkaklase lamang
kami noon at wala ng mas hihigit pa roon. Nakamove on na ba siya? Nakalimutan
na ba niya ako ng tuluyan? Hindi na ba niya ako mahal? Wala na ba ako sa puso
niya?
“Hi!” Yun lang din
ang nasabi ko while flashing a fake smile na kunwari ay okay lang ako at parang
wala na din sa akin ang lahat.
“Buti nakasama
kayo?” Tanong niya sa akin at napatingin
din siya sa mga kamay namin ni Mirasol na magkasalikop.
Oo nga pala, I am
with Mirasol on this trip. She’s my fiancée.
“Hi!” Binati niya rin si Mirasol at nginitian
naman siya nito.
“Sayang ang
opportunity. First time namin dito eh. Salamat pala sa pag-imbita.” As I was
saying this ay nginingitian ko siya. I am hoping that somehow she can read on
my eyes that I was so happy to see her again. That I miss her so much and I
still love her.
She shrugged her
shoulders, “No big deal. Thanks din for coming.” That smile on her face, which
is one of the best things she had, I saw it once again. “Sakay na kayo.”
Paanyaya niya sa amin at sumampa na nga kami ni Mirasol paakyat ng speedboat.
----------------------------------------------
The resort was so
majestic. Siguro hindi lang ako ang hindi lubos makaisip na may ganito nang
karangyang resort na pinamamahalaan si Jane. We just knew her for being simple
at ang hirap lang isipin na nagmamay-ari na siya ng isang resort o ng isang
buong isla ngayon. Big time! Maybe because of this ay tuluyan na nga siyang nakalimot
sa mga sakit na pinagdaanan namin. Mabuti pa siya. I leave a deep sigh.
Teka nasaan na
sila?
Ayun sina Richard
kasama ang boyfriend niya. Papunta sa kung saan na hindi ko alam kaya agad
akong sumunod.
Narinig ko ang
boses ni Jane, “Anong ginagawa niyo dito?”
“Nanonood nang
nag-momoment,” naging sagot ni Liza.
“Umaamoy nang
ka-sweetan,” sumunod ay si Marlon.
“Sus, mga patay gutom lang kayo eh.” Ani
Richard na siyang sinusundan ko at natawa ako ng lihim.
“Mga baliw!
Magsibalik na nga kayong lahat sa clubhouse. Alam ko naman na gutom na kayo.
Eto na, magsi-serve na mga Ma’am at Sir.” Nasilayan ko na si Jane at waring
binubugaw niya ang mga kaibigan namin with her hand gestures. Nasa tabi niya si
Ken at nakasuot ng apron.
So sila pala ni
Ken ang inaasar ng mga ito. Why do I have to feel this way? May karapatan pa ba
akong magselos?
“Tulungan na namin
kayo.” Prisinta ko at agad na kinuha ang hawak na bandehado ni Jane. Salamat sa
pagkakataong ito at muli kong nahawakan ang mga kamay niya, kahit na pahapyaw
lang…
----------------------------------------------------
Damn it! Why does
she have to wear something like that! Sa sobrang inis ko ay nilagok ko ng sunod
sunod ang beer na hawak ko. Yes she’s hot, pero bakit kailangan niyang ibalandra
ng ganyan ang katawan niya?
Sabi na eh!
Sasakit na naman ang tiyan niya. Napakagahaman kasi sa alak na akala mo ay
mauubusan. Nag-aalalala na napatingin nalang ako sa kanya habang naglalakad
palayo sa amin at patungo na siya sa kanyang silid.
“Migz, I have to
tell you something at mangako ka sa akin na gagawin mo ang hihilingin kong
pabor,” Hindi ko alam kung dala lang ba ito ng sobrang pagkalasing at naging
seryoso ang takbo ng usapan namin.
“Ano yon?”
“This island is a
bit mysterious.”
“What do you
mean?” naguguluhan kong tanong sa kanya.
“May mga elemento
sa paligid na kanina pa mula ng dumating tayo rito ay mataman nang nagmamasid
and I can feel that their attention really focus on Jane. Na tila ba, sila ang
gumaganap na guardian niya. I don’t know if my hunch is true pero sana ay hindi
mapahamak si Jane.”
Sa sinabi ni Ken
ay automatic na nawala ang kalasingan ko. Para akong binuhusan ng isang timang
tubig na may ice cubes. Kung ganun, maski sa islang ito ay maaari rin naming
maranasan ang mga napagdaanan namin noon sa lugar nila Richard? How could that
be at paanong naramdaman o nakikita iyon ni Ken?
“How did you know?
May third eye ka ba?”
“Malala pa dun,”
makahulugan niyang sagot at nilagok niya ang bote ng beer na hawak.
Napapailing na
lamang ako, “I don’t get it Ken.”
“You don’t have to
understand everything. Just protect her,” May inilabas siya mula sa kanyang
bulsa at ipinakita niya iyon sa akin. “Through this, we can be safe.”
“Ano iyan?” It
looks like a compass but I’m not sure if it’s really a compass.
“Bukod sa
pagsasabi nito ng tamang direksyon, unfamiliar elements will never be in near.”
“Paano kang
nagkaroon niyan?”
“Regalo mula sa
isang taong naging mahalaga ang role sa nakaraan ko,” sagot niya habang
nakangiti at hindi ko mahulaan ang mga pinupunto niya. He’s weird yes but I can
feel na may sense ang mga sinasabi niya. Actually, kanina ko pa rin
nararamdaman na tila ba may nagmamanman sa amin. I am just ignoring the feeling
dahil mas gusto kong ibuhos ang buong atensyon ko sa babaeng may-ari ng resort
na ito. I haven’t seen her in two years and I so damn miss her.
Oo inaamin ko,
sinadya ko talagang pumunta sa silid at magpanggap na lasing wherein all I ever
wanted is just to hug her dahil sobra ko talaga siyang na-miss. Naramdaman kong
lumabas siya ng kuwarto nang magpanggap akong nakatulog na and once again she
left me...
Dinakip kami ng
limang tauhan ni Jane and the next thing we knew ay hindi na kami makagalaw o
makatayo mula sa kinauupuan namin and there was her ahead of us, sitting on
that throne looking like a stiff queen. She’s really a queen? How could that
happen?
Here comes Ken
playing like a knight in shining armour at bakit nila kailangang mag-holding
hands habang tumatakbo kami? Bad trip ka brad!
I jumped of the
cliff not doubting about my life that could be in danger. Mas ikinakakot ng
puso ko ang tuluyang pagkawala sa amin ni Jane. I know she’s scared over there
on the other side kaya’t walang pag-aalinlangan na tinalon ko iyon.
“Why did you do
it?” I hate her seeing her cry. Pero hindi ko rin masabi na kaya ako tumalon ay
para tuparin ang ipinangako ko kay Ken. At yun nga ay ang protektahan ang
babaeng mahalaga sa amin pareho. I may not yet understand everything right now,
but all I ever know is that I need to be with her no matter what happens. I
will never let her go this time.
She wanted to feel
okay so I kissed her. At ang epekto niya sa akin ay hindi nagbago. Mabilis na
pagpintig ng aking puso, bahagyang pag-init ng paligid, siya lamang ang bukod
tanging nakakapagpadama nito sa akin. As I hugged her tight, hindi maiwasang
mabuhay ang dugo sa aking katawan. Yes, I still love her and I will always be.
Kaya’t nakasisiguro ako na lahat nang nangyayari sa amin ngayong magkasama kami
ay may kalakip na pagmamahal na kailanman ay hindi nabawasan.
I have to marry
Mirasol dahil ayokong mapahamak si Jane. I have this cursed legacy na ipinatong
sa akin ng lola kong yumao na. Gustuhin ko man daw o hindi ay mapupunta sa akin
ang lahat ng kayamanan na angkin niya ngunit kailanman ay hindi ako maaaring
mag-asawa. Ito ang sumpa sa aming pamilya. Sa kamalas-malasang palad, I was the
first born on the next generation of our family at sa akin itinakda ang sumpang
iginawad kay Lola nang naging kalaban nila at eventually ay natalo sa negosyo
noon. I can’t escape and I can’t let Jane die. Kaya kahit masakit para sa amin
pareho ay kinailangan naming maghiwalay. Mirasol talked to me at ipinagtapat
niya nga sa akin na isa siyang devata and she’s immortal. I have to marry her
at pagkatapos naming mabendisyunan ng pari ay tuluyan na siyang magiging tao.
Hindi raw siya matatamaan nang kahit anung sumpa na iginawad ng isang mortal
since she’s a fairy and she’s also willing to take the risk.
So we have this
deal na magpapakasal kami and eventually kapag naging tao na siya at naputol
naman ang sumpa sa pamilya ko ay tsaka ko naman pakakasalan ang taong gusto ko
talagang makasama habambuhay.
But Jane didn’t
get my point. And so we broke up two years ago. And those two years has been a
misery for both of us. Ito rin ang naging dahilan para hindi ko kaagad
mapakasalan si Mirasol kaagad. I can’t marry her because of this burden that I
felt and she gave me two years para mapag-isipan ito ng mabuti dahil sa
paglipas ng dalawang taon ay magiging ganap na siyang devata kung hindi ko siya
mapakakasalan.
I tried to explain
everything to her again but still hindi niya pa rin makuha ang intensyon ko na
huwag siyang mapahamak. I can’t let her die because of me. Ayokong isugal ang
buhay niya dahil mahal na mahal ko siya.
“Just hug me
tight,” she then said after talking to someone on her dreams. Agad ko namang
sinunod ang gusto niya kalakip ang isang masuyong halik sa kanyang noo dahil
gusto rin iyon ng puso ko. If only we could stay like this forever every night
I would be the luckiest man here on earth.
I panicked when I
haven’t seen her by my side the moment I woke up. Mabuti nalang at naabutan ko
pa siya. Nakarinig ako ng agos ng tubig sa di kalayuan and so we found this
spring. I dropped her here para naman matauhan siya.
“What with those
words that I don’t belong anywhere but ‘sa
piling mo lang?’ Alam mo ba yung sinasabi mo? You’re crazy!” Halos mapatid
na ang ugat niya sa leeg while yelling at me. Oh, yes. I’m crazy over her. Kaya
nga eto at kalilimutan ko na lamang muna saglit ang tungkol sa amin ni Mirasol.
The most important thing right now ay makabalik kami ng Maynila ng ligtas at
kumpleto.
“Hahalikan na kita para tumahimik ka lang,” I
warned her dahil medyo naririndi na rin ako sa nagiging takbo ng usapan namin.
“Edi halikan mo!”
She yelled again.
Sino ako para
tumanggi so I kiss her just like what she wants and we both realized and felt
that same love we shared together two years ago. That kiss last for at least a
minute but it feels like forever.
She’s crying again
because of me and it hurts me a lot. I wiped her cheeks at ngayon nga ay
nakapagdesisyon na ako. I won’t marry Mirasol. Kahit pa na iyon ang makakalutas
sa problema ko. I can’t stand seeing Jane in misery ever again just because of
my stupid decision. We’ll talk about this when we got home. Iaalis ko siya sa
lugar na ito and never will return here kahit kailan.
We came back to
human world! Muli na naming nakasama ang mga kaibigan namin and now we’re all
ready to go back home.
Shit! I can’t
move. Hindi siya sumama sa amin sa speed boat and I know na siya ang may gawa
nito kung bakit hindi ako makakilos para tumalon sa dagat at mapuntahan siya.
“Jane, why are you doing this?!” She didn’t answer and she turned her back to
me. Again. She left me. Again. We’re breaking each other’s hearts. Again.
Lahat kami sa
speedboat ay nanatiling tahimik at tila pare-pareho ng iniisip. Marahil ang iba
ay shock dahil sa naging desisyon ni Jane.
“Maybe she just
wanted to protect us,” Liza burst into tears matapos magsalita. “Baliw talaga
ang bruhang iyon. Napaka-selfless.”
Inalo siya ni
Richard, “Ganun talaga ang bestfriend mo, Liz. Masyadong mapagmahal.”
“I think we have
to do something!” suhestiyon ni Vangie.
“But how? May
dalawang alipores oh.” Turo ni Mary sa dalawang taong paru-paro na nakagaapay
sa speedboat.
Sabi na eh, may
nararamdaman akong hindi maganda kanina habang tinatahak namin ang daan pabalik
sa resort niya. Nanahimik siya ng matagal and maybe during that time ay kausap
niya through mental telepathy si Lola Mystica and maybe also she decided to
face that damn responsibility! Hindi siya pwedeng maging reyna ng islang ito!
She only belongs to my heart at siya na ang nagrereyna dito ever since we were
15.
“Mirasol, I can’t
let Jane do this.” Bulong ko sa kanya. “I’m sorry.”
Mapait niya akong
nginitian, “Naiintindihan ko Migz. Mahal ko kayo pareho ng kapatid ko so I will
do the right thing now.”
“Ma-magkapatid
kayo?” halos hindi ko makapaniwalang tanong sa kanya. Small world it is.
Really.
Nananatiling
mahina ang mga boses namin dahil nakabantay pa rin sa amin ang dalawang servant
ni Jane.
“Oo. At ang
responsibilidad na inaatang sa kanya ngayon ni Lola Mystica, sa akin talaga
unang ipinatong iyon ngunit tinanggihan ko. Kaya nga ako tumakas at napunta
kina Kuya Martin.I need to make things right now.”
Napatingin kami
kay Ken at tumango siya sa amin. Ibinato niya ang hawak na Baglian sa dalawang
servant at agad na na-freeze ang mga ito.
Minani-obra ni
Martin ang speedboat at tinatahak na namin ang daan pabalik sa resort. We can’t
just leave her there alone.
Mirasol spread her
butterfly wings and prepared to fly. “Mauna na ako sa inyo, magkita na lamang
tayo doon.”
Gulat ang
mababakas sa mukha ng iba naming mga kaibigan when they saw Mirasol flew into
the air using her big yellow wings.
“Life is really
full of mystery and magic.” Naka-ngangang turan ni Ruth.
“Indeed it is.
Medyo hindi na ako nagulat.” Ani Vangie. “Sanayan lang yan, Ruth.”
“Ang mundo ng mga
tao ay iisa lamang sa napakaraming dimension ng sanlibutan.” Makahulugang sabi
naman ni Ken. “Just like me, I belong in two worlds and I’m proud of it.”
Pinaglalaruan nito sa kanang kamay ang Baglian. “This is the ball of my powers.
Lahat ng iyon ay nakakulong sa Baglian na ito and this only works during
emergency like this.” Pagtatapat niya.
“So anong klase
kang engkanto, Ken?” tanong ni Richard dito.
“Prinsipe ng Tubig
Odnum. But that was before. Pero ngayon, isang simpleng mangingibig na lamang
ng prinsesa ng Lupang Odnum. And that princess, I will marry her soon at
invited kayong lahat. Don’t worry dahil dito sa human world ang venue.”
“Wala na pala
akong pag-asa sa’yo Ken.” Pagbibiro ni Ruth.
“Huwag ka ng
umasa, gaga. Kung gusto mo, ihahanap nalang kita ng shokoy.”
“Manahimik
ka,baklang Ricardo!”
Napuno ng tawanan
ang speedboat.
I saw how Mirasol
was gone. And I can’t do anything about it. Pinipigilan ako ni Ken na lumabas
mula sa pagkakatago namin sa halamanan. “Hindi natin sakop ang kapangyarihan
nila, Migz. Just believe in Jane.”
“Paano kung siya
naman ang mawala?!”
“We have to trust
her.”
Nang matalo na ni
Jane ang kanyang ina ay dinaluhan ko na siya. I hugged her tight at hindi ko na
hahayaan ang mawala pa siya sa akin kahit kailan.
“Mira was gone and
it’s all because of me. Hindi ko yata mapapatawad ang sarili ko.” Umiiyak
niyang wika.
“Sshhh…”
pagtatahan ko sa kanya habang habang
hinihimas himas ang likod ng kanyang buhok. “Hindi mo kasalanan iyon.”
She stared at me
for a long time at hinawakan niya ang aking pisngi habang patuloy lamang siya
sa pagluha. Shit. This is really breaking me. She’s into misery all over again.
“Tatanggapin ko ang tungkulin bilang maging reyna ng kahariang ito. At kapag
naging ganap na akong Selvana ay magpapakasal tayo.”
Nanlaki ang mga
mata ko sa naging pagpapasya niya. She can’t do this!
“I’m now much more
ready to face my own death maikasal lang sa’yo, Migz. It’s because I love you
that much.” She then hugged me tight and kissed me fully on the lips and I did
the same thing.
Hindi ako
makakapayag na mawala siya sa akin. She can’t die. Mas nanaisin ko pang ako ang
mamatay huwag lang siya madamay sa sumpang ipinatong sa aking pamilya.
May paraan ang
lahat and love would be the first. We’re going to face this together.
END
No comments:
Post a Comment